W porównaniu z poprzednim tomem trylogii („Strażnicy błyskawicy”) tom obecny („Legion gromu”) zachowuje dwie zalety, jedną natomiast tracąc. Owe zalety to ograniczona objętość (ok. 200 stron) oraz ciekawa, ogólna wizja świata z ludźmi jako fanatycznymi przybyszami-agresorami, naruszającymi odwieczny porządek, niszczącymi magię i sprowadzającymi wszelkie katastrofy z klimatyczną włącznie. Zaleta utracona to jędrny, żołnierski język dialogów, który w tomie drugim w dziwny sposób zanika. Wad, obecnych w obydwu częściach, wymienić można mnóstwo: sztampowe kreacje bohaterów, nielogiczna, rwana, pełna niekonsekwencji fabuła, kompletnie nierealistyczne sceny walki, w dodatku monotonnie podobne do siebie i przewidywalne co do wyniku. To tylko niektóre ze słabych punktów powieści. Autor stara się maskować te niedociągnięcia brutalizmami oraz dość prymitywnymi akcentami femdom. W przypadku tych ostatnich oszczędza przynajmniej czytelnikom scen jawnie erotycznych, co można ewentualnie uznać za pewien plus w zestawieniu z częścią pierwszą. Nie polecam.

W porównaniu z poprzednim tomem trylogii („Strażnicy błyskawicy”) tom obecny („Legion gromu”) zachowuje dwie zalety, jedną natomiast tracąc. Owe zalety to ograniczona objętość (ok. 200 stron) oraz ciekawa, ogólna wizja świata z ludźmi jako fanatycznymi przybyszami-agresorami, naruszającymi odwieczny porządek, niszczącymi magię i sprowadzającymi wszelkie katastrofy z...

Tajemniczy artefakt o potężnej mocy to klucz do zwycięstwa, wolności i władzy. By go zdobyć, trzeba zmierzyć się z królem trolli, oszalałym Haskeerem i centaurem z Lasu Drogan.
Orkowie są o krok od celu. Ale nagle dzieje się coś, co niweczy szanse na rozwiązanie zagadki artefaktu...

Książkowe serie pod względem pisania recenzji dzielę na dwa rodzaje: takie, z których każda jest na tyle inna, że mam o nich wiele do powiedzenia oraz takie, które właściwie nie różnią się niczym konkretnym od części poprzedniej. Legion Gromu to zdecydowanie jedna z tych kontynuacji, które zaliczają się do grupy drugiej.
Większość wad, które zauważyłam w tomie pierwszym są również w kontynuacji. To dalej ten sam typ literatury: Legion Gromu to lekka książka, która nie próbuje udawać, że jest poważną fantastyką. Mamy lekką historię o grupce orków, która tłucze się i bije, próbując w jakiś sposób przeżyć w niezbyt przyjaznym dla nich świecie. Nasza przygoda ma polegać na obserwowaniu ich i choć niby mają jakieś konkretne motywy – wściekłą władczynię, ludzi, którzy niszczą magię w ich świecie oraz zagadkę, którą muszą rozwiązać – to tak naprawdę nie mają one głębszego znaczenia.
Co jednak zmienia się w kontynuacji? Bo mimo wszystko, kilka tych zmian zauważyłam.
Po pierwsze, autor skacze po wydarzeniach jeszcze bardziej, niż w książce poprzedniej.
Tym razem mamy jeszcze więcej grup, których zachowania obserwujemy i często bez ostrzeżenia jesteśmy przenoszeni do zupełnie innego rejonu świata. Przeskoki są dosłownie co 2-3 strony, a że książka została wydana dość niestarannie (często nowe wydarzenia zaczynają się od nowej strony, a więc: nie ma miejsca na dodatkowy enter) to czasem sztuką jest się w niej nie pogubić. To wprowadza do historii sporo chaosu.
Zauważyłam również, że Jennesta, czyli mściwa władczyni orków, występuje w tej części znacznie rzadziej, a sceny z nią nie są tak... przerysowane jak w części pierwszej. Przy okazji poznajemy lepiej jedną z jej sióstr, dzięki której dane było mi odkryć, że chyba każda władczyni z tej serii normalna nie jest. O co dokładnie chodzi – wyjaśniać nie będę, aby niepotrzebnie tu nie spoilerować ;)
W tej części poznajemy nieco lepiej bohaterów: Ci są podzieleni na mniejsze grupy, dzięki czemu po prostu łatwiej jest nam ich obserwować. Mimo tego postacie jakoś szczególnie się nie rozwijają i dalej nie są zbyt głębokie, czy ciekawe.

Legion Gromu to bardzo przeciętna, a nawet powiedziałabym: słaba fantastyka. Mimo to jako czytadło sprawdza się... po prostu OK. To książka, po którą sięga się w chwili, gdy chce się szybko przeczytać coś w całości, albo nie ma się niczego innego na półce. Można się z nią zapoznać z ciekawości: krzywdy raczej nikomu nie zrobi. Ale naprawdę, poza lekką, kiczowatą historyjką nie jest i nie chce być niczym więcej.

Tajemniczy artefakt o potężnej mocy to klucz do zwycięstwa, wolności i władzy. By go zdobyć, trzeba zmierzyć się z królem trolli, oszalałym Haskeerem i centaurem z Lasu Drogan.
Orkowie są o krok od celu. Ale nagle dzieje się coś, co niweczy szanse na rozwiązanie zagadki artefaktu...

Książkowe serie pod względem pisania recenzji dzielę na dwa rodzaje: takie, z których każda...

Pomimo urwanej końcówki pierwszego tomu w najciekawszym momencie, drugi zaczął się zupełnie o czymś innym. Dodatkowo odczucia, jakbym oglądał telenowele. Zawsze, gdy trwa ciekawy watek, zostaje nagle ucięty i przełączony na inny. Większość starć bywała przewidywalna, z powodu odgórnie narzuconej dominacji siły dowódcy i oddziału nad każdym, nawet znacznie liczniejszym przeciwnikiem, niezależnie od sytuacji. Tak jak w poprzedniej części, z czasem fabuła wciągnęła przez co przymknąłem oko na te niedoskonałości.

Pomimo urwanej końcówki pierwszego tomu w najciekawszym momencie, drugi zaczął się zupełnie o czymś innym. Dodatkowo odczucia, jakbym oglądał telenowele. Zawsze, gdy trwa ciekawy watek, zostaje nagle ucięty i przełączony na inny. Większość starć bywała przewidywalna, z powodu odgórnie narzuconej dominacji siły dowódcy i oddziału nad każdym, nawet znacznie liczniejszym...

Orków jesz­cze więcej
O Sta­nie Nichol­l­sie pisa­łem ostat­nio. Prze­czy­ta­łem jego 1 książkę o orkach teraz czas na kontynuację.
Co może zro­bić oddział orków, który nie wyko­nał roz­kazu okrut­nej wład­czyni? Wład­czyni, która nie zna łaski, ani lito­ści. Uważa, że tylko ona się liczy, że tylko ona ma zna­cze­nie, a wszy­scy inni powinni jej słu­żyć, a Ci, któ­rzy nie chcą zasłu­gują na śmierć.
Co zro­bił­byś na miej­scu przy­wódcy oddziału orków Roso­ma­ków? Jedy­nym sen­so­wym roz­wią­za­niem wydaje się ucieczka, ale ona w więk­szo­ści wypad­ków tylko oddala wyrok. W życiu trzeba mieć cel. Ale jaki cel może mieć ork, który został wycho­wany by wal­czyć i zabijać?
A czy ork nie może marzyć? Czy nie może pra­gnąć zało­żyć rodziny? Czy nie może chcieć cze­goś wię­cej od życia?
Stan Nicholls stwo­rzył takich orków, a przy­naj­mniej jeden oddział, który chce, choć może uświa­do­mił sobie to dosyć późno i to w momen­cie, kiedy nie ma dla niego w sumie już innego wyboru.
Autor wszech­władny
Tak to autor kie­ruje losem wymy­ślo­nych boha­te­rów. Sta­wia­jąc przed nimi wybór: śmierć albo ucieczka. Cóż wybór wydaje się łatwy. Szkoda, że w życiu nie wszyst­kie wybory są tak oczywiste.
Ucie­kaj, bo śmierć tuż za rogiem
Ale jeśli ucie­kać to gdzie? W tym rów­nież Stan Nicholls pomaga orkom, bo roz­kaz, któ­rego nie wyko­nał oddział Roso­ma­ków pole­gał na odzy­ska­niu pew­nego artefaktu.
I co się oka­zało? Że ten arte­fakt może wpły­nąć na los orków. Nie tylko na oddział Roso­ma­ków, ale rów­nież na losy całego gatunku, o któ­rym dowia­du­jesz się coraz wię­cej, w miarę jak autor — Stan Nicholls, odsła­nia Ci kolejne frag­menty w książce Orko­wie tom 2 — Legion Gromu.
Ork i marzenia
Czy stwór, który został stwo­rzony do walki może marzyć o zaci­szu domo­wego ogni­ska? Oczy­wi­ście, że może. Tylko dla orka domowe ogni­sko to nie to samo co dla ludzi. W końcu to inny gatunek.
Wszystko jasne ucie­kamy. Bo śmierć nam nie miła. A tak przy oka­zji możemy zacząć szu­kać magicz­nych arte­fak­tów. Trzeba mieć jakiś cel, bo ucie­ka­nie bez celu skoń­czy się bar­dzo szybko.
Prze­zna­cze­nie, a może czyjś plan?
Bar­dzo miłym wydaje się też fakt, że w trak­cie podróży poja­wiają się mniej lub bar­dziej miłe osoby, które zdra­dzają poło­że­nie kolej­nych arte­fak­tów. Wyczu­wasz tu spi­sek? Bo ja tak. Ktoś się czai za kur­tyną i nie wia­domo czego się można po nim spodziewać.
A ork jak to ork, nie lubi za bar­dzo innych ras. A inne rasy za bar­dzo nie lubią go. A nie lubią go nawet bar­dziej jak krad­nie ich święte relikwie.
http://magiaksiazek.pl Magia książek - blog o książkach

Orków jesz­cze więcej

O Sta­nie Nichol­l­sie pisa­łem ostat­nio. Prze­czy­ta­łem jego 1 książkę o orkach teraz czas na kontynuację.

Co może zro­bić oddział orków, który nie wyko­nał roz­kazu okrut­nej wład­czyni? Wład­czyni, która nie zna łaski, ani lito­ści. Uważa, że tylko ona się liczy, że tylko ona ma zna­cze­nie, a wszy­scy inni powinni jej słu­żyć, a Ci, któ­rzy nie...