Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tajemniczy artefakt o potężnej mocy to klucz do zwycięstwa, wolności i władzy. By go zdobyć, trzeba zmierzyć się z królem trolli, oszalałym Haskeerem i centaurem z Lasu Drogan. Orkowie są o krok od celu. Ale nagle dzieje się coś, co niweczy szanse na rozwiązanie zagadki artefaktu... Książkowe serie pod względem pisania recenzji dzielę na dwa rodzaje: takie, z których każda jest na tyle inna, że mam o nich wiele do powiedzenia oraz takie, które właściwie nie różnią się niczym konkretnym od części poprzedniej. Legion Gromu to zdecydowanie jedna z tych kontynuacji, które zaliczają się do grupy drugiej. Większość wad, które zauważyłam w tomie pierwszym są również w kontynuacji. To dalej ten sam typ literatury: Legion Gromu to lekka książka, która nie próbuje udawać, że jest poważną fantastyką. Mamy lekką historię o grupce orków, która tłucze się i bije, próbując w jakiś sposób przeżyć w niezbyt przyjaznym dla nich świecie. Nasza przygoda ma polegać na obserwowaniu ich i choć niby mają jakieś konkretne motywy – wściekłą władczynię, ludzi, którzy niszczą magię w ich świecie oraz zagadkę, którą muszą rozwiązać – to tak naprawdę nie mają one głębszego znaczenia. Co jednak zmienia się w kontynuacji? Bo mimo wszystko, kilka tych zmian zauważyłam. Po pierwsze, autor skacze po wydarzeniach jeszcze bardziej, niż w książce poprzedniej. Tym razem mamy jeszcze więcej grup, których zachowania obserwujemy i często bez ostrzeżenia jesteśmy przenoszeni do zupełnie innego rejonu świata. Przeskoki są dosłownie co 2-3 strony, a że książka została wydana dość niestarannie (często nowe wydarzenia zaczynają się od nowej strony, a więc: nie ma miejsca na dodatkowy enter) to czasem sztuką jest się w niej nie pogubić. To wprowadza do historii sporo chaosu. Zauważyłam również, że Jennesta, czyli mściwa władczyni orków, występuje w tej części znacznie rzadziej, a sceny z nią nie są tak... przerysowane jak w części pierwszej. Przy okazji poznajemy lepiej jedną z jej sióstr, dzięki której dane było mi odkryć, że chyba każda władczyni z tej serii normalna nie jest. O co dokładnie chodzi – wyjaśniać nie będę, aby niepotrzebnie tu nie spoilerować ;) W tej części poznajemy nieco lepiej bohaterów: Ci są podzieleni na mniejsze grupy, dzięki czemu po prostu łatwiej jest nam ich obserwować. Mimo tego postacie jakoś szczególnie się nie rozwijają i dalej nie są zbyt głębokie, czy ciekawe. Legion Gromu to bardzo przeciętna, a nawet powiedziałabym: słaba fantastyka. Mimo to jako czytadło sprawdza się... po prostu OK. To książka, po którą sięga się w chwili, gdy chce się szybko przeczytać coś w całości, albo nie ma się niczego innego na półce. Można się z nią zapoznać z ciekawości: krzywdy raczej nikomu nie zrobi. Ale naprawdę, poza lekką, kiczowatą historyjką nie jest i nie chce być niczym więcej.