Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rosomaki muszą znaleźć jeszcze jedną, ostatnią gwiazdę, aby dokończyć swoją misje. Może to się jednak okazać trudniejsze, niż sądzili: Stryk zniknął, prawdopodobnie pojmany przez złą Jennestę, a jej armia zmierza wprost na nich. Nie mogą się jednak poddać, gdy zwycięstwo zdaje się być tak blisko. Bez bicia i zupełnie szczerzę przyznaję – „Wojownicy burzy” to najlepsza część w serii. Na całe szczęście, Nicholls zakończył trylogie z największą klasą z jaką mógł to zrobić. Tom drugi tego lekkiego czytadełka był bardzo chaotyczny: czasami niełatwo było odnaleźć się w tym, co się działo, narracja skakała z jednej postaci na drugą. Autor chciał upchnąć zbyt wiele fabuły i akcji w krótkiej książeczce. W ostatniej części, na swoje szczęście, zrezygnował z tego, dając nam prostą historię w której odnajdzie się właściwie każdy. W związku z powyższym, gdyby „Wojownicy burzy” byli poważną książką narzekałabym na jej schematyczność. Z tym, że to zdecydowanie nie jest fantastyka, która chce być czymś więcej, niż lekkostrawną rozrywką, a autor zdaje sobie sprawę, w jaki sposób konstruuje swój tekst. Schematy wykorzystane są tu zupełnie umyślnie, nieco tylko zmienione, czy przejaskrawione. Skoro już o koloryzowaniu mowa... „Wojownicy burzy” są bardzo przerysowane, tak jak poprzednie części, zwłaszcza, jeśli spojrzymy na negatywne charaktery. Tyle, że w przypadku tej serii wypada to po prostu komicznie. Naprawdę, chwilami nie mogłam zaśmiać się pod nosem. To, jak genialne wnioski wysuwa zła Jennesta jest momentami aż nie do pomyślenia. Poza tym wręcz uwiodła mnie jedna scena, akurat związana z tą dobrą stroną: jeden ork idzie zbadać teren, drugi idzie zająć czymś osobę pilnującą owego miejsca. Rozmawia, rozmawia... i zapytany, po co tam w ogóle przyszedł odpowiada że „a tak no sobie, bez powodu przyszedł”. Tego typu sytuacje w tej trylogii to rzecz normalna, jednak w tym tomie zdecydowanie najbardziej było to widoczne. Przy tego typu głupiutkich scenkach w ostatniej części panuje wręcz patetyczny klimat, co jeszcze bardziej je podkręca: autor zdaje się wręcz parodiować takie dzieła jak „Władca Pierścieni”, co wypada... wręcz wspaniale. Muszę pochwalić autora za zakończenie serii, które wypadło naprawdę zgrabnie: jest konkretne, wyjaśniające wszystko w miarę dobrze, co często nie wychodzi w tego typu lekturach. W końcu nawet pewne błędy logiczne można autorowi wybaczyć, jeśli wszystko pod koniec jakoś trzyma się kupy. „Orkowie” nie są porywającą serią. Warsztat Nichollsa nie jest wybitny, a całości nie da się nazwać czymś, co przeczytać trzeba. Niemniej, świat, który wykreował ma swój urok. Książki potrafią bawić, a ostatni tom stanowi ratunek dla poprzednich, dlatego zdecydowanie polecam zakończyć serię, jeśli jesteście w trakcie niej.