„A taką książkę: „W 80 dni dookoła świata” czytaliście? Najwyraźniej nie czytaliście…”

Wszystko wskazuje na to, że napotkany po drodze Rosjanin trafił w sedno. Chyba nie czytali, skoro podróż dookoła świata (z wyłączeniem Afryki) zajęła im aż 5 lat. I to do tego autostopem (a nawet parę razy łódkostopem, samolotostopem i lotniostopem). Czyste szaleństwo!

Kinga i Chopin – dwoje pozytywnie zakręconych wariatów, dla których świat jest domem, a podróż celem w samym sobie. Takich ludzi można bezgranicznie podziwiać, albo…traktować jak pasożyty (o czym sami podróżujący przekonali się raz lub dwa). Ja chyba jednak ich podziwiam i trochę im zazdroszczę, nie tylko niezapomnianych podróżniczych wrażeń, ale przede wszystkim odwagi. Już sama decyzja o pozostawieniu wszystkiego w kraju i nie oglądaniu się wstecz jest zadziwiająca. W czasach rosnącego konsumpcjonizmu, kredytów hipotecznych i walki o stałą pracę trzeba być po trosze wariatem, żeby zrobić coś takiego. Dlatego wielu słysząc tą historię, popuka się w głowę i popatrzy z litością na kogoś, kto porywa się na taką przygodę. Lecz ja tak naprawdę bałabym się najbardziej, że zachoruję (nie uniknął tego Chopin i był zmuszony wcześniej wrócić do kraju), ktoś mnie okradnie (to akurat zdarzyło im się tylko 3 razy i wyszli z tego bez większego szwanku) lub skrzywdzi, albo że utknę gdzieś pośród głuszy bez możliwości powrotu (pod tym względem kilkakrotni bywało groźnie!). Z drugiej jednak strony, kiedy pomyślę o mnogości kultur, jedzenia i ludzi, których poznali po drodze to aż ciarki mnie przechodzą z zachwytu. Oto właśnie ludzie, dla których hotelem jest cały świat, a ulubioną potrawą kanapka z awokado i pomidorem oraz (o zgrozo!) zakosztowany w Tajlandii śmierdzący durian! :)

Prosta filozofia życiowa: myśl pozytywnie, wszystko ma swój czas i miejsce, nie obejmuj planami więcej niż kilku dni do przodu. Łatwo się tym zachłysnąć. Dla mnie była to jednak krótkotrwała fascynacja. Owszem – staram się myśleć pozytywnie, jednak aby podążać ścieżką zaproponowaną przez bohaterów, trzeba mieć określone cechy charakteru, których ja niestety nie posiadam. Dlatego w którymś momencie zaczęła mnie denerwować pewna naiwność narratorki, a także to, że pretendując do miana osoby megaotwartej i tolerancyjnej sama nie unika krytycznych ocen w stosunku do ludzi, którzy myślą inaczej niż ona.

A wartość literacka opowieści snutej przez Kingę?

• jako kopalnia wiedzy: bezcenna. Zawiera opis wielu kultur, obyczajów, ale także bezcenne porady jak wygrać z biurokracją, a niejednokrotnie z bezsensownymi przepisami prawnymi. To swoisty know-how podróżowania po świecie. Czy wiedzieliście na przykład, że muzułmański Pakistan jest jednym z najgościnniejszych krajów na świecie, gdzie napotkani ludzie traktują obcokrajowców (a zwłaszcza kobiety!) z kurtuazją i goszczą za darmo? Albo czy zgadlibyście, że przez niektóre granice można przejechać tylko, kiedy jest się na liście pasażerów autokaru? Lub, że Birma nie wpuszcza do siebie indywidualnych turystów? Okazuje się również, że do niektórych krajów łatwiej jest wjechać, niż się z nich wydostać, a najgorsze granice do przekraczania to: rosyjska, chińska i… ukraińsko–polska.

• jako album: pięknie wydana, na porządnym, kredowym papierze. Dzięki temu mnóstwo zdjęć autorstwa Kingi i Chopina wręcz poraża pięknem. Do tego rozdziały mają zabawne tytuły i na początku każdego z nich zamieszczona jest mapa świata z zaznaczą trasą podróży do miejsca, o którym aktualnie Kinga opowiada.

• jako książka typowo rozrywkowa: bywa przyciężkawa. Szybko się ją czyta ze względu na krótkie podrozdziały, jednak gdzieś około Ameryki Południowej zaczęła mi się dłużyć i aż do Tajwanu zmuszałam się do dalszego czytania. W Azji akcja znów przyspieszyła, zrobiło się ciekawie i tak zostało do samego końca. Niestety bardzo wyraźnie widać, że książka to tylko wybrana część z internetowego dziennika Kingi, który tak skrupulatnie pisała w czasie podróży (szacun!). Ewidentnie czułam, że niektóre wątki są mocno okrojone, przez co mam pewien niedosyt, a niejednokrotnie brakowało mi kontekstu. Denerwowały mnie również pewne manieryzmy Kingi, np. nazywanie wszystkich starszych osób „dziadkami i babciami”, czy nadużywanie zdrobnień, z czego na pierwszy plan wysuwa się słowo „rodzinka” (w swej normalnej formie było użyte może z raz).

Przesłanie, które ja osobiście odnajduję w tej książce? Na świecie jest naprawdę mnogość ludzi dobrej woli, którzy chętnie pomogą, niczego nie pragnąć w zamian. Oddadzą ci swoje łóżko, podzielą się ostatnią kromką chleba, a nawet nadrobią drogi, żeby zawieźć cię tam, gdzie potrzebujesz się dostać. Jakże to inny obraz od tego, którym codziennie straszą nas media. I cholernie jest to dla mnie krzepiące.

„A taką książkę: „W 80 dni dookoła świata” czytaliście? Najwyraźniej nie czytaliście…”

Wszystko wskazuje na to, że napotkany po drodze Rosjanin trafił w sedno. Chyba nie czytali, skoro podróż dookoła świata (z wyłączeniem Afryki) zajęła im aż 5 lat. I to do tego autostopem (a nawet parę razy łódkostopem, samolotostopem i lotniostopem). Czyste szaleństwo!

Kinga i Chopin –...