Autorka okładki chyba nie przeczytała opisu bohatera - jest rudy.

Autorka okładki chyba nie przeczytała opisu bohatera - jest rudy.

Pochłonęłam w 2h. Krótka aczkolwiek przyjemna historia o ludziach których ciągnęło do siebie od samego początku. Trochę szkoda, że nie jest dłuższa. Historia z potencjałem, której mogłabym przeczytać jeszcze drugie tyle lub więcej

Pochłonęłam w 2h. Krótka aczkolwiek przyjemna historia o ludziach których ciągnęło do siebie od samego początku. Trochę szkoda, że nie jest dłuższa. Historia z potencjałem, której mogłabym przeczytać jeszcze drugie tyle lub więcej

Bardzo mi się podobały wydane w Polsce powieści Ali Hazelwood i chętnie sięgnęłam po krótsze formy autorki. Nie zawiodłam się. To idealne lektura na jesienny wieczór, jeśli szukamy jakiejś lekkiej i łatwej powieści z wątkiem romantycznym.

Bardzo mi się podobały wydane w Polsce powieści Ali Hazelwood i chętnie sięgnęłam po krótsze formy autorki. Nie zawiodłam się. To idealne lektura na jesienny wieczór, jeśli szukamy jakiejś lekkiej i łatwej powieści z wątkiem romantycznym.

Ali Hazelwood swego czasu wydała trzy nowelki, w których opisała historię trzech przyjaciółek, każde opowiadanie dotyczy innej dziewczyny. Mara, Hannah i Saidie to nie tylko najlepsze przyjaciółki, ale i naukowczynie, prowadzące badania w różnych dziedzinach, a życie rzuca je w różne części kraju.

🩷 "Pod jednym dachem" to opowieść o Marze, inzynierce środowiska, która przeprowadza się do odziedziczonego w spadku domu. Przeżywa szok, gdy okazuje się, że druga połowa jej nowego lokum należy do wrednego i gburowatego prawnika Liama.

💚 "Skazani na siebie" dotyczy Saidie, pracującej jako inżynier budownictwa. Dziewczyna wdała się w romans z kolegą po fachu - Erykiem, który niestety zakończył się źle, a jej złamane serce uparcie nie chce się odbudować. Pewnego wieczoru, wracając do domu wsiada do windy, która się zatrzymuje. Nie byłby w tym nic strasznego, gdyby nie fakt, że Saidie utknęła w niej z Erykiem. A mężczyzna uparcie dąży do rozmowy...

💙 "Poniżej zera" to z kolei historia Hannah. Kobieta pracuje dla NASA, a praca nad jej najnowszym projektem powoduje, że wyjeżdża, by prowadzić swoje badania na Antarktydzie. Niestety w trakcie badań ulega wypadkowi i czeka na ratunek że skręconą kostką w lodowej szczelinie. Misję ratunkowa przeprowadza Ian - czarny charakter, który zawetował jej projekt i uparcie odmawiał przekazania nań grantu...

Wszystkie opowiadania były świetne. Bardzo dobrze mi się je czytało, historie kobiet były wciągające, zabawne, pozytywne. Styl Ali Hazelwood jest lekki, pełen humoru, a czytając jej książki ma się wrażenie, że otulają czytelnika niczym ciepły kocyk. Opowiadania są świetne, ale jedno z nich muszę wyróżnić ciut bardziej. Moje serce skradło "Skazani na siebie". Chemia między bohaterami, emocje i Eryk tworzą mieszankę wybuchową.

Po przeczytaniu The STEMinist Novellas utwierdziłam się w przekonaniu, że wszystko co napisze Ali Hazelwood mogę czytać w ciemno. ❤️

Ali Hazelwood swego czasu wydała trzy nowelki, w których opisała historię trzech przyjaciółek, każde opowiadanie dotyczy innej dziewczyny. Mara, Hannah i Saidie to nie tylko najlepsze przyjaciółki, ale i naukowczynie, prowadzące badania w różnych dziedzinach, a życie rzuca je w różne części kraju.

🩷 "Pod jednym dachem" to opowieść o Marze, inzynierce środowiska, która...

"Poniżej zera" to trzecia z nowelek autorstwa Ali Hazelwood, która wchodzi w skład cyklu The STEMinist Novellas Series. Tym razem autorka wzięła sobie na tapetę Hannah Arroyo. I szczerze powiedziawszy historia ostatniej z przyjaciółek, okazała się tą, która zdecydowanie podobała mi się najbardziej.

Hannah jest jedną z młodych inżynierek, która na pewnym etapie swojego życia zapragnęła pracować dla NASA. Gdy wreszcie po latach spędzonych na studiach, udało jej się zdobyć wymarzoną posadę, niemal od razu zostaje wysłana na ekspedycję do Norwegii, gdzie znajduje się baza imitująca warunki występujące na Marsie. Po powrocie do Houston Hannah rozpoczęła pracę w zespole orientacji i nawigacji, mając nadzieję, że wymyślony przez nią system pokładowy łazików, który będzie odporny na nieprzewidziane anomalie pogodowe, otrzyma dofinansowanie i zostanie zrealizowany. Niestety, gdy okazuje się, że jej pomysł nie otrzymał aprobaty komisji, dziewczyna nie może się z tym pogodzić.

Ian Floyd to daleki kuzyn przyjaciółki Hannah — Mary, którego Arroyo poznała podczas jednego z zadań studenckich. Hannah miała przeprowadzić z nim wywiad, jednak ostatecznie ich spotkanie nabrało trochę innego charakteru. Gdy po kilku latach spotkali się ponownie w Centrum Lotów Kosmicznych, odkryli, że ich wzajemna fascynacja wcale nie minęła i mogłoby się wydawać, że z przyjemnością odnowią ze sobą kontakt. Jednak właśnie wtedy okazuje się, że Ian postanowił zrujnować zawodowe marzenia Hannah.

Kiedy dziewczyna dowiedziała się, że to właśnie Ian zablokował jej projekt, nie ukrywała swojego rozgoryczenia. Jednak wtedy jej przełożony zapewnia ją, że może skorzystać z innego finansowania, aby wcielić w życie swój plan i ponownie wyjechać na testy do Norwegii już podczas najbliższej ekspedycji. Niestety ten wyjazd okazuje się zupełnie inny niż poprzedni.

Pewnego dnia podczas ustawiania sprzętu dziewczyna doznaje groźnego urazu i wpada do lodowej rozpadliny, a jej szef wcale nie kwapi się, aby jej pomóc. Gdy dziewczyna traci wiarę w to, że uda jej się wydostać i ocalić życie, odkrywa, że ostatnia osoba, po której by się tego spodziewała, rusza jej z pomocą. Czy misja ratunkowa na zamarzniętym pustkowiu Arktyki sprawi, że między dwojgiem rywalizujących naukowców zapłonie uczucie? Odpowiedzi na to pytanie otrzymacie, sięgając po "Poniżej zera" autorstwa Ali Hazelwood.

Muszę przyznać, że dotychczas myślałam, iż to historia Sadie i Eryka okaże się moją ulubioną. Jednak po przeczytaniu trzeciej z nowelek, zdecydowałam, że pierwsze miejsce na podium zajmą jednak Hannah i Ian. Dlaczego? Głównie za wątek naukowy, który w przeciwieństwie do poprzednich części, nie był tylko tłem, a został naprawdę ciekawie rozwinięty. W "Poniżej zera" autorka pozwoliła nam poznać swoją bohaterkę niemal od podszewki, ukazując jej motywację i drogę, którą przebyła, aby spełnić swoje marzenia o pracy dla NASA. I szczerze powiedziawszy, właśnie tego brakowało mi w poprzednich odsłonach tej serii.

Uważam jednak, że zapoznanie się z całym cyklem The STEMinist Novellas Series, zdecydowanie nie było stratą czasu. Doskonale bawiłam się podczas wszystkich trzech historii, dlatego, jeżeli szukacie czegoś lekkiego do poczytania, serdecznie zachęcam Was do zapoznania się z tymi krótkimi opowiadaniami o wyjątkowych kobietach, które poznały się podczas studiów, a stały się przyjaciółkami na całe życie.

"Poniżej zera" to trzecia z nowelek autorstwa Ali Hazelwood, która wchodzi w skład cyklu The STEMinist Novellas Series. Tym razem autorka wzięła sobie na tapetę Hannah Arroyo. I szczerze powiedziawszy historia ostatniej z przyjaciółek, okazała się tą, która zdecydowanie podobała mi się najbardziej.

Hannah jest jedną z młodych inżynierek, która na pewnym etapie swojego...

7,5

7,5

Czekałam mocno na ostatnią novele od Ali Hazelwood poprzednie dwie były świetnym przerywnikiem między innymi lektorami, tu dostałam te samą dawkę humoru i pikanterii.
Hannah i Ian oboje są inżynierami pracującymi w Nasa przy łazikach marsjańskich. Choć poznali się kilka lat wcześniej a ich drogi spotykają się tylko na chwilę, to zawsze ich do siebie ciagnie. Do momentu w którym Hannah odkrywa że Ian niszczy jej plany badawcze, od tego momentu pała do niego nienawiścią. W mroźnym klimacie Norweskiej wyspy może jednak zmienić się wszystko.

Ta książka ma w sobie ogrom wiedzy o misjach na Marsa, łazikach i wiele ciekawostek technicznych. Jest ona dużo delikatniejsza niż poprzednie dwie novelki, ale niebrak tu uroku. Ian to mruk o gołębim sercu, Hannah to wulkan energii, jej temperament jest niczym rozpędzona ciężarówka. Ma też chłodne podejście do uczuć, ukrywa je w sobie głęboko i pomimo tego dla osób jej bliskich zrobi wszystko. To idealne zakończenie całej trylogii o przyjaciółkach z uniwersytetu.
Czekam teraz na papierowe wydanie wszystkich 3 😁
Jeśli szukacie szybkiej rozrywki na poprawę humoru to to jest to.

Czekałam mocno na ostatnią novele od Ali Hazelwood poprzednie dwie były świetnym przerywnikiem między innymi lektorami, tu dostałam te samą dawkę humoru i pikanterii.
Hannah i Ian oboje są inżynierami pracującymi w Nasa przy łazikach marsjańskich. Choć poznali się kilka lat wcześniej a ich drogi spotykają się tylko na chwilę, to zawsze ich do siebie ciagnie. Do momentu w...

Zdecydowanie za dużo "języka naukowego".

Zdecydowanie za dużo "języka naukowego".

Ali Hazelwood piszę ksiązki, które możesz przeczytać z 2 godziny a są takie ujmujące, że chcesz wiecej... żałuję zawsze, że się kończą tak szybko ale to esencja tego co najlepisze.

Ali Hazelwood piszę ksiązki, które możesz przeczytać z 2 godziny a są takie ujmujące, że chcesz wiecej... żałuję zawsze, że się kończą tak szybko ale to esencja tego co najlepisze.

„Your eyes are as blue as a sunset on Mars” - usłyszała Hannah Ayoro od kolegi. Miała wtedy piętnaście lat. Autor wypowiedzi nie doczekał się od niej podziękowania. Nie zmieniła swojego stosunku ani wobec niego, ani wobec innych znajomych. Trudno powiedzieć czy bardziej była to kwestia wyhodowanej w dzieciństwie nieufności, czy po prostu ludzie nie wzbudzali w niej żadnego zainteresowania.

Upływa wiele lat zanim zawrze Hannah pierwsze przyjaźnie, a uprawianie seksu długo traktuje jako jednorazowe przygody, wykluczające randkowanie czy jakiekolwiek inne trwalsze relacje. Jednocześnie ów niewinny komplement kolesia ze szkolnej ławy spowodował radykalną przemianę w życiu, zaprogramował jej przyszłość. Wszystko po to, aby zrozumieć o co chodzi z tym błękitem zachodzącego słońca na Marsie. Przy okazji, podczas kolejnych etapów pogłębiania tajemnic otaczającego świata i kosmosu oraz osiągania osobistej satysfakcji z tego procesu, stopniowo uświadamia sobie, że w samotności tej trudnej drogi pokonać się nie da. Rola przyjaciółek, Mary i Sadie, jest w przypadku Hannah podobna do tej, jaką sama wobec nich odgrywała w dwóch poprzednich tomach serii. Także romans ze starszym kolegą po fachu, Ianem Floydem, ma wiele analogii z miłosnymi przeżyciami opisanymi tamże. Ale intensywność rozbudowanego epizodu, stanowiącego punkt zwrotny w relacji Hannah z Ianem, bije na głowę inne perturbacje w przygodach bohaterów cyklu.

Humoru jest może w tej nowelce nieco mniej lecz, jak zwykle u Ali Hazelwood, podziwiałam umiejętne żonglowanie stylami językowymi, od eleganckich, nie wolnych od naukowych sformułowań wywodów aż po potoczne, emocjonalne wypowiedzi. W trzecim tomie serii o STEMistkach najbardziej wyróżnia się, i to moim zdaniem zdecydowanie na korzyść, wątek naukowy. Podczas gdy kariery Mary i Sadie potraktowane zostały trochę po łebkach, szczegółowość opisu kolejnych szczebli naukowych zdobywanych przez Hannah nie odbiega od historii postaci z debiutanckiej, pełnowymiarowej powieści autorki. Zaczęło się od pierwszych naukowych lektur i oglądania przez nastolatkę transmisji z lądowania sondy na Marsie, i trwa do zaprojektowania przez dwudziestoparoletnią dr. inżynierii kosmicznej najnowszej wersji marsjańskiego łazika oraz testowania go podczas misji NASA na norweskim archipelagu Svalbard w warunkach zbliżonych do panujących na czerwonej planecie. Jest to porywająca opowieść, a wątki obyczajowe nie obniżyły dla mnie jej atrakcyjności. Mimo że, nie ukrywam, dość częste wtrącanie do pierwszoosobowej narracji Hannah merytorycznych opisów konkretnych rozwiązań nierzadko wymagało sięgania po encyklopedyczne definicje terminów. Tym bardziej, że wiedza potrzebna osobie specjalizującej się w inżynierii kosmicznej pochodzi z wielu naukowych dyscyplin.

The STEMinist Novellas udowadniają, że nawet króciutki (120-140 stron) środowiskowy rom-com może stanowić interesujące, niebanalne czytelnicze wyzwanie. W każdej części trylogii trochę inny jest udział i waga trzech elementów, definiujących ten specyficzny gatunek prozy obyczajowej. Mnie najbardziej odpowiada ostatni tom, w którym niszowy, naukowy wątek nie funkcjonuje jedynie jako tło opowieści miłosnej.

„Your eyes are as blue as a sunset on Mars” - usłyszała Hannah Ayoro od kolegi. Miała wtedy piętnaście lat. Autor wypowiedzi nie doczekał się od niej podziękowania. Nie zmieniła swojego stosunku ani wobec niego, ani wobec innych znajomych. Trudno powiedzieć czy bardziej była to kwestia wyhodowanej w dzieciństwie nieufności, czy po prostu ludzie nie wzbudzali w niej żadnego...