Jeśli ktoś szuka w tej powieści wiernego portretu Marii Walewskiej, to go nie znajdzie. Autor powieści, zapewne celowo, pominął część faktów z jej życia tak, by uszlachetnić postać Polki, która skradła serce Napoleona. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że uczciwej oddana historia byłaby jednak o wiele ciekawsza.
Niemniej, pamiętając, iż jest to artystyczna wizja historycznego romansu, powieść czyta się z przyjemnością. Wiernie oddany klimat epoki napoleońskiej, stylizowany język, zgrabnie poprowadzona akcja i lekkie pióro autora, to atuty tej powieści. Zdecydowanie jako dzieło literackie warta jest poznania.

Jeśli ktoś szuka w tej powieści wiernego portretu Marii Walewskiej, to go nie znajdzie. Autor powieści, zapewne celowo, pominął część faktów z jej życia tak, by uszlachetnić postać Polki, która skradła serce Napoleona. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że uczciwej oddana historia byłaby jednak o wiele ciekawsza.
Niemniej, pamiętając, iż jest to artystyczna wizja historycznego...

Sporo epokowych smaczków, wspaniały klimat i troszkę groteski (przynajmniej dla mnie były nią płomienne wyznania Napoleona). Naprawdę dobrze się przy tej książce bawiłam!

Sporo epokowych smaczków, wspaniały klimat i troszkę groteski (przynajmniej dla mnie były nią płomienne wyznania Napoleona). Naprawdę dobrze się przy tej książce bawiłam!

Dobra pozycja dla tych, którzy lubią czasy napoleońskie. Choć przyznam, czasem nudnawa.

Dobra pozycja dla tych, którzy lubią czasy napoleońskie. Choć przyznam, czasem nudnawa.

Przyznam szczerze, że gdy natknęłam się na "Panią Walewską", ani nie słyszałam wcześniej o tym tytule, ani nawet nie kojarzyłam prawdziwej historii pani Walewskiej. Pobieżnie zapoznałam się z fabułą w Internecie, zaciekawiło mnie, więc kupiłam - myśląc, że będzie to przyjemny romans historyczny w stylu Jane Austen (mam na myśli podobieństwo raczej w samej fabule, niż w stylistyce, to znaczy - ot, taki przyjemy romansik).
Nic z tych rzeczy! "Pan Walewska" ogromnie mnie zaskoczyła swoją smutną i gorzką historią, całą gamą uczuć, które wręcz biły z kartek. Książka napisana została ponad sto lat temu, ale uważam, że zdecydowanie radzi sobie z upływem czasu i choć czasem zawiłości polityczno-historyczne mogą stanowić nie lada przeszkodę (której zrozumienia nie ułatwiają dialogi bohaterów, będące typowymi dworskimi frazesami owiniętymi w grube połacie bawełny),to przeczytałam ją wręcz jednym tchem. A scena rozmowy Pawła z siostrą była tak przejmująco smutna i piękna, że aż zatrzymałam się przy tym fragmencie i czytałam go raz za razem.
Po książce pozostała mi też pewna przykra refleksja: jakże smutne było przez całe wieki życie kobiet, jak bardzo pozbawione były one decyzyjności i samostanowienia...

Przyznam szczerze, że gdy natknęłam się na "Panią Walewską", ani nie słyszałam wcześniej o tym tytule, ani nawet nie kojarzyłam prawdziwej historii pani Walewskiej. Pobieżnie zapoznałam się z fabułą w Internecie, zaciekawiło mnie, więc kupiłam - myśląc, że będzie to przyjemny romans historyczny w stylu Jane Austen (mam na myśli podobieństwo raczej w samej fabule, niż w...

Okładka pokazuje, że Napoleon był marionetką Walewskiej a z opowieści dowiaduje się, że to On rozdawał karty. Myślałam zawsze, że to faktycznie był romans wszechczasów, ale po przeczytaniu tej książki mam wrażenie, że Szambelanowa była po prostu głupiutka i dała sobą manipulować.

Okładka pokazuje, że Napoleon był marionetką Walewskiej a z opowieści dowiaduje się, że to On rozdawał karty. Myślałam zawsze, że to faktycznie był romans wszechczasów, ale po przeczytaniu tej książki mam wrażenie, że Szambelanowa była po prostu głupiutka i dała sobą manipulować.

112/2019 (A)

112/2019 (A)

111/2019 (A)

111/2019 (A)

W polskiej historii postać Napoleona Bonaparte ma swoje mniej, lub bardziej zaszczytne miejsce. Trudno jednak mówiąc o roli jaką spełnił na ziemiach polskich na początku dziewiętnastego wieku pominąć zupełnie postać jego kochanki Marii Walewskiej. Barwna historia ich romansu jest podstawą na jakiej Wacław Gąsiorowski zbudował fabułę powieści „Pani Walewska”.

Maria jest nastoletnią dziewczyną, która zgodnie z wolą rodziny została poślubiona ponad osiemdziesięcioletniemu, majętnemu magnatowi – Walewskiemu. Dla młodej dziewczyny małżeństwo jest uciążliwą rutyną, Maria, zamknięta w prowincjonalnych Walewicach, oddaliła się od świata. Gdy podczas wyjazdu do Warszawy, w ramach nieco szalonej eskapady udało jej się pokłonić cesarzowi, zwróciła na siebie jego uwagę i wbrew sobie, musiała zacząć prowadzić dworskie życie.

Nie sposób pominąć postaci pana Walewskiego, gdyż to w skutek jego decyzji, kształtowało się życie Marii. To on, początkowo zrezygnowany i zdecydowany na rychły powrót do Walewic, całkowicie zmienia zdanie, gdy spotyka go zainteresowania ze strony dworu. Wspominając dawną świetność, kiedy to biesiadował u boku królów, jest zupełnie ślepy na fakt, że wszelkie względy skierowane w jego stronę, są tak naprawdę skierowane w stronę jego uroczej małżonki. Własna duma zaślepia go na tyle, że nawet, gdy Maria zwraca mu uwagę, że może istnieć taka możliwość, wyśmiewa jej obawy i tym usilniej namawia, by aktywnie brała udział w dworskim życiu.

Małżeństwo Walewskich zostało przedstawione bardzo dobrze. Wyraźnie zarysowana została ogromna przepaść lat, dzieląca małżonków oraz związane z tym zupełnie inne spojrzenie na świat. Gąsiorowski pokazał, co stało się przyczyną, takiego a nie innego postępowania Marii, ukazał ją zaplątaną w sieci konwenansów i zależności. Państwo Walewscy zestawieni zostali na zasadzie kontrastu: stary, obyty, ale od dawna nieaktywny dworzanin, dla którego dworskie życie i intrygi, swego czasu, nie miały żadnych tajemnic oraz młodziutka i niedoświadczona, pani Walewska, która z zaskakującym wyczuciem wbrew sobie stawia swoje pierwsze kroki na dworze.

Postacie z dalszych planów również przedstawione zostały z dużym pietyzmem i konsekwencją w kreacji charakterów. Są to bohaterowie z krwi i kości, posiadający swoje mocne i słabe strony, gotowi do rzeczy wielkich, czasem zapalczywi i lekkomyślni. Związani z życiem dworskim, ciągłym pilnowaniem tego, by utrzymywać się łaskach, łasi na profity jakie mogą wyciągnąć, pilnie śledzą zmieniające się sympatie i antypatie, by tylko nie wypaść z dworskiego obiegu.

W powieści warszawski dwór został przedstawiony bardzo dokładnie, szczegóły dotyczące obowiązujących strojów, wystroju pomieszczeń oraz obyczajów zostały zarysowane wyraźnie a liczne malownicze opisy sprawiają, że bez większych trudności możemy poczuć atmosferę na nim panującą. Od razu też widać różnice, gdy zestawić przedstawione scenerie, ze znanymi nam z literatury i filmów dworami angielskimi, lub francuskimi.

Językowo nie można powieści nic zarzucić. Bogactwo słownictwa, z licznymi wtrąceniami z francuskiego – bardzo typowymi dla tego okresu, idealnie oddają ducha przedstawionych czasów i panujących zwyczajów. Składnia nie sprawia problemów i książkę czyta się bardzo lekko, podobnie jak inne utwory Wacława Gąsiorowskiego.

Bardzo dobre przedstawienie dworskiego życia w dziewiętnastowiecznej Warszawie oraz świetnie zarysowane charaktery bohaterów to podstawowe zalety książki. Dodając do tego umiejętnie poprowadzoną fabułę, znakomicie ubraną w słowa, otrzymujemy bardzo dobrą powieść historyczną, która pozwala na chwilę zanurzyć się w świat, którego od dawna już nie ma.

W polskiej historii postać Napoleona Bonaparte ma swoje mniej, lub bardziej zaszczytne miejsce. Trudno jednak mówiąc o roli jaką spełnił na ziemiach polskich na początku dziewiętnastego wieku pominąć zupełnie postać jego kochanki Marii Walewskiej. Barwna historia ich romansu jest podstawą na jakiej Wacław Gąsiorowski zbudował fabułę powieści „Pani Walewska”.

Maria jest...

Na początku niechętnie podchodziłam do okrągłych wyrażeń, którymi autor prowadzi swoją opowieść, z myślą, że pewnie będę się męczyć. Nic bardziej mylnego :) Ani się obejrzałam tak mnie książka wciągnęła, że sięgałam po drugi tom. Tam temat pani Walewskiej nie jest już jedynym, zaczynamy wreszcie dostrzegać tło historyczne powieści. Przez moment mnie to denerwowało, ale jak pisać o Napoleonie i jemu najbliższych, bez ułożenia tego w czasie? Ostatecznie niewiele mnie ono spowolniło, bo drugi tom połknęłam w dwa dni ;)
Muszę przyznać, że mimo, iż za romansami nie przepadam, całość bardzo mi się podobała. Najbardziej chyba postać głównej bohaterki - naiwnej, niewinnej, ale i niezłomnej. Wydaje się, że tak innej od pozostałych kobiet przewijających się w tego rodzaju literaturze.
Jednym słowem - polecam.

Na początku niechętnie podchodziłam do okrągłych wyrażeń, którymi autor prowadzi swoją opowieść, z myślą, że pewnie będę się męczyć. Nic bardziej mylnego :) Ani się obejrzałam tak mnie książka wciągnęła, że sięgałam po drugi tom. Tam temat pani Walewskiej nie jest już jedynym, zaczynamy wreszcie dostrzegać tło historyczne powieści. Przez moment mnie to denerwowało, ale jak...

Audio

Audio