Książka sama w sobie napisana przyjemnie, nie nuży, co prawda trochę za dużo samego autora, choć rozumiem to jako przedstawienie trudnej dostepności informacji tych możliwie poza legendą. Wynikło z tej książki że czytany był Harasymowicz, Éluard, Przyboś, Rilke, Sarzyński, Hölderlin, Huizinga, Różewicz, Jastrun i takie pewności jak Dostojewski czy obsesyjnie czytany Doktor Faustus.

Książka sama w sobie napisana przyjemnie, nie nuży, co prawda trochę za dużo samego autora, choć rozumiem to jako przedstawienie trudnej dostepności informacji tych możliwie poza legendą. Wynikło z tej książki że czytany był Harasymowicz, Éluard, Przyboś, Rilke, Sarzyński, Hölderlin, Huizinga, Różewicz, Jastrun i takie pewności jak Dostojewski czy obsesyjnie czytany Doktor...

Moja fascynacja postacią Rafała Wojaczka, i tak już całkiem rozwinięta jeszcze przed lekturą jego biografii, teraz urosła do niebotycznych rozmiarów. Całe to zagubienie, nieprzystosowanie do świata, ból i cierpienie poety jest u Szczawińskiego przedstawione bardzo emocjonalnie i nie ma nic wspólnego z krytycznoliteracką publikacją okraszoną suchymi faktami z życia artysty. Dostajemy za to listy i wspomnienia, z których powoli wyłaniała się postać Wojaczka, tego kim był i jaki był.

Moja fascynacja postacią Rafała Wojaczka, i tak już całkiem rozwinięta jeszcze przed lekturą jego biografii, teraz urosła do niebotycznych rozmiarów. Całe to zagubienie, nieprzystosowanie do świata, ból i cierpienie poety jest u Szczawińskiego przedstawione bardzo emocjonalnie i nie ma nic wspólnego z krytycznoliteracką publikacją okraszoną suchymi faktami z życia artysty....

Jest to trzecia biografia Wojaczka, którą przeczytałem, a w takiej sytuacji porównania i oceny stają się czymś najzupełniej naturalnym i oczywistym. I tak, według mnie, biograficzna rekonstrukcja losów poety Macieja Szczawińskiego jest nieco, odrobinę gorsza od książki Stanisława Srokowskiego "Skandalista Wojaczek: Poezja Dziewczyny, Miłość" i zdecydowanie lepsza od Bogusława Kierca "Rafał Wojaczek: Prawdziwe życie bohatera".
 
Co mi się nie podobało?
Momentami próby pisania biografii poety w sposób poetycki - a po co? Do tego czasami zbyt daleko idące domysły i spekulacje.
 
Co mi się podobało?
Zdjęcia, których dotąd nigdzie nie widziałem. Cała masa listów Wojaczka do różnych osób, pisanych w różnym okresie – to jest naprawdę wiele warte. Rozmowy z rodzicami poety i jego znajomymi, kolegami ze szkoły, dziewczynami. Dzięki temu obraz Wojaczka rysuje się nieco inny – z jednej strony bardziej realny, rzeczywisty, z drugiej, co paradoksalne, jeszcze mniej zrozumiały.
 
Nie wiedziałem wcześniej, że Wojaczek przed samobójstwem zostawił dokładny spis leków, które połknął, wraz z dawkami. Tak robią zwykle ludzie pozorujący samobójstwo, a spis ma być pomocny lekarzowi, przy odtruwaniu.
 
Nie wiedziałem, że żyjąc w atmosferze skandalu, wśród awantur, burd pijackich, prowokacji, Wojaczek przez sześć lat przyjmował od ojca pieniądze na opłacenie kolejnych sublokatorskich pokoi, a od matki wypraszał stale paczki z artykułami spożywczymi, czystą pościelą itd.
 
Nie wiedziałem, że jako alkoholikowi wielokrotnie wszywano mu esperal.
 
Szczawiński, w odróżnieniu od Kierca i Srokowskiego, nie znał Wojaczka osobiście, a to też ma wyraźny wpływ na sposób prezentacji postaci.
 
W sumie całkiem niezła biografia, obawiam się jednak, że jeśli przeczyta się tylko tą jedną, może powstać uczucie niedosytu.

Jest to trzecia biografia Wojaczka, którą przeczytałem, a w takiej sytuacji porównania i oceny stają się czymś najzupełniej naturalnym i oczywistym. I tak, według mnie, biograficzna rekonstrukcja losów poety Macieja Szczawińskiego jest nieco, odrobinę gorsza od książki Stanisława Srokowskiego "Skandalista Wojaczek: Poezja Dziewczyny, Miłość" i zdecydowanie lepsza od...

Po tę książkę sięgają zapewne osoby, których zafascynowała osoba Rafała Wojaczka - poety i prozaika, który zmarł w wieku zaledwie 26 lat... Postać owiana legendą i tę legendę próbuje nam przybliżyć Maciej Szczawiński. Nie on pierwszy (i nie ostatni chciałoby się dodać). Biografią Wojaczka zajmowało się już kilka osób i ponoć (nie czytałam, więc nie mogę się wypowiedzieć) są to opracowania dobre.

Co skłoniło mnie do przeczytania tej książki? Nie co, ale kto ... Książka została mi podsunięta przez zauroczoną ("zawojaczkowaną") szwagierkę, a jako że ja lubię czytać biografię, to pomyślałam - czemu nie? Choć Wojaczka do tej pory w ogóle nie znałam!

Książkę przeczytałam ekspresowo - sposób pisania bardzo mi się spodobał. Lubię takie biografie, które czyta się nie jako zbiór suchych faktów, ale jak najlepszą powieść. I tym właśnie była dla mnie książka Szczawińskiego.

Dociera on do nieznanych faktów z życia Wojaczka. Publikuje jego listy do matki, czy ukochanej; zamieszcza nieudostępniane dotąd fotografie... Myślę, że dla osób zafascynowanych osobą Wojaczka jest to jedna z obowiązkowych pozycji. Mnie zaciekawiła na tyle, że postanowiłam zapoznać się z pozostałymi biografiami Rafała Wojaczka, ale przede wszystkim z jego twórczością.

Zwykle kolejność jest odwrotna - najpierw polubimy pisarza za to, co pisze, a dopiero potem za to kim jest. W moim przypadku było inaczej - ale gdyby nie ta książka, pewnie długo jeszcze bym nie wiedziała, że był ktoś taki jak Rafał Wojaczek.

Po tę książkę sięgają zapewne osoby, których zafascynowała osoba Rafała Wojaczka - poety i prozaika, który zmarł w wieku zaledwie 26 lat... Postać owiana legendą i tę legendę próbuje nam przybliżyć Maciej Szczawiński. Nie on pierwszy (i nie ostatni chciałoby się dodać). Biografią Wojaczka zajmowało się już kilka osób i ponoć (nie czytałam, więc nie mogę się wypowiedzieć) są...

Najlepsza chyba, jaką czytałam.

Najlepsza chyba, jaką czytałam.

Świetnie napisana biografia wielkiego, aczkolwiek zagubionego w swoim życiu poety. Moim zdaniem, największego polskiego poety ostatniego stulecia. Autor pisze tak, jakby znał Rafała Wojaczka przez całe swoje życie, jednocześnie wciąż poznając i odkrywając go na nowo poprzez listy, zdjęcia i pocztówki.

Świetnie napisana biografia wielkiego, aczkolwiek zagubionego w swoim życiu poety. Moim zdaniem, największego polskiego poety ostatniego stulecia. Autor pisze tak, jakby znał Rafała Wojaczka przez całe swoje życie, jednocześnie wciąż poznając i odkrywając go na nowo poprzez listy, zdjęcia i pocztówki.