Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to trzecia biografia Wojaczka, którą przeczytałem, a w takiej sytuacji porównania i oceny stają się czymś najzupełniej naturalnym i oczywistym. I tak, według mnie, biograficzna rekonstrukcja losów poety Macieja Szczawińskiego jest nieco, odrobinę gorsza od książki Stanisława Srokowskiego "Skandalista Wojaczek: Poezja Dziewczyny, Miłość" i zdecydowanie lepsza od Bogusława Kierca "Rafał Wojaczek: Prawdziwe życie bohatera".   Co mi się nie podobało? Momentami próby pisania biografii poety w sposób poetycki - a po co? Do tego czasami zbyt daleko idące domysły i spekulacje.   Co mi się podobało? Zdjęcia, których dotąd nigdzie nie widziałem. Cała masa listów Wojaczka do różnych osób, pisanych w różnym okresie – to jest naprawdę wiele warte. Rozmowy z rodzicami poety i jego znajomymi, kolegami ze szkoły, dziewczynami. Dzięki temu obraz Wojaczka rysuje się nieco inny – z jednej strony bardziej realny, rzeczywisty, z drugiej, co paradoksalne, jeszcze mniej zrozumiały.   Nie wiedziałem wcześniej, że Wojaczek przed samobójstwem zostawił dokładny spis leków, które połknął, wraz z dawkami. Tak robią zwykle ludzie pozorujący samobójstwo, a spis ma być pomocny lekarzowi, przy odtruwaniu.   Nie wiedziałem, że żyjąc w atmosferze skandalu, wśród awantur, burd pijackich, prowokacji, Wojaczek przez sześć lat przyjmował od ojca pieniądze na opłacenie kolejnych sublokatorskich pokoi, a od matki wypraszał stale paczki z artykułami spożywczymi, czystą pościelą itd.   Nie wiedziałem, że jako alkoholikowi wielokrotnie wszywano mu esperal.   Szczawiński, w odróżnieniu od Kierca i Srokowskiego, nie znał Wojaczka osobiście, a to też ma wyraźny wpływ na sposób prezentacji postaci.   W sumie całkiem niezła biografia, obawiam się jednak, że jeśli przeczyta się tylko tą jedną, może powstać uczucie niedosytu.