Może dlatego, że pochodzę ze Śląska, tu się urodziłam i dorastałam, tutaj wciąż mieszkam. Teraz mieszkam nawet kilka ulic od miejsca, w którym mieszkał Kutz i miejsca, które w swojej książce opisuje, mogę zobaczyć na własne oczy, poczuć, porównać do jego opisów z dawnych lat. Może dlatego właśnie książka Kutza tak mi się spodobała. Jest w niej pamięć o bliskich, przyjaciołach z dzieciństwa i młodości, o sąsiadach, o sklepowych i stróżach nocnych. Są wspomnienia z czasów wojennych i powojennych, z czasów przykrych i szczęśliwych. Opisane są historie gorzkie, ale i te groteskowe, po przeczytaniu których wybuchasz dzikim śmiechem. Pisana częściowo w gwarze śląskiej - tym bardziej atrakcyjna dla Ślązaków (tych, którzy gwarę jeszcze znają) - ale bez obaw, z boku jest słowniczek. Czytając, chciałoby się przenieść choć na chwilę do czasów, kiedy na ulicy zawsze spotykało się znajomą twarz, znajomego, który zawsze miał czas wymienić kilka zdań, kiedy większość miała szczere poczucie humoru i śmiała się nawet w ciężkich czasach, kiedy pomarańcza cieszyła jak dziś co najmniej Mercedes klasy A, a ludzie mieli proste i nieskomplikowane marzenia, które czasem się spełniały.

Może dlatego, że pochodzę ze Śląska, tu się urodziłam i dorastałam, tutaj wciąż mieszkam. Teraz mieszkam nawet kilka ulic od miejsca, w którym mieszkał Kutz i miejsca, które w swojej książce opisuje, mogę zobaczyć na własne oczy, poczuć, porównać do jego opisów z dawnych lat. Może dlatego właśnie książka Kutza tak mi się spodobała. Jest w niej pamięć o bliskich,...