„ Nie można unikać kochania, bo obiekt naszej miłości kiedyś umrze”.

To nie jest historia pełna akcji, ale jest to piękna literatura opisująca prozę życia. Poznajemy przeciętną rodzinę z perspektywy mężczyzny, który pracuje w domu (pisze książkę, a tylko czasami ma zajęcia ze studentami na uczelni). Zajmuje się domem i córkami., sprząta, pierze, robi zakupy, gotuje, odwozi córki do szkoły, uczestniczy w ich życiu szkolnym. Żona jest zapracowanym lekarzem, ciężko pracuje w szpitalu i mało bywa w ciągu dnia w domu. Ten model rodziny nie jest przez większość dobrze postrzegany.
Rodzinę niespodziewanie dotyka nagła choroba starszej córki. Dzięki tej historii mamy możliwość wczuć się w rolę ojca, jego lęki o życie córki, poznać relacje małżeńskie naznaczone chorobą dziecka. Pozwala wczuć się w losy bohaterów z innej perspektywy niż nasza.
Autorka wiele czasu poświęca w tej historii relacjom rodzinnym w obliczu choroby i zagrożenia życia. Jest to proza liryczna, mądra, nieśpieszna i pięknie napisana.

„ Nie można unikać kochania, bo obiekt naszej miłości kiedyś umrze”.

To nie jest historia pełna akcji, ale jest to piękna literatura opisująca prozę życia. Poznajemy przeciętną rodzinę z perspektywy mężczyzny, który pracuje w domu (pisze książkę, a tylko czasami ma zajęcia ze studentami na uczelni). Zajmuje się domem i córkami., sprząta, pierze, robi zakupy, gotuje,...

Bezpretensjonalna, ciepła, refleksyjna. Historia pisana z perspektywy ojca, którego dziecko przeżywa groźny wstrząs, co na zawsze zmienia życie rodziny. Codzienne pranie i obiady spotykają się ze strachem o to, czy dziecko nadal oddycha. W tle mamy historie rodziny, odbudowę katedry po wojnie (praca naukowa ojca),bunt nastolatki, kryzys małżeńśki i stereotypy ról w rodzinie- nietypowa mieszanka, ale autorka świetnie to łączy. Mimo ciężkiego kalibru tematu, jest w tej historii akceptacja przemijania i próba doceniania momentów razem. Bo przecież wszyscy kiedyś przestaniemy nagle oddychać...

Bezpretensjonalna, ciepła, refleksyjna. Historia pisana z perspektywy ojca, którego dziecko przeżywa groźny wstrząs, co na zawsze zmienia życie rodziny. Codzienne pranie i obiady spotykają się ze strachem o to, czy dziecko nadal oddycha. W tle mamy historie rodziny, odbudowę katedry po wojnie (praca naukowa ojca),bunt nastolatki, kryzys małżeńśki i stereotypy ról w...

Nie planowałam wyboru tej książki, złapałam ją niemal w locie po drodze od regału dziecięcego do wyjścia biblioteki. Okazała się trafnym strzałem i bardzo wartościową dla mnie treścią. Głównymi bohaterami są członkowie czteroosobowej angielskiej rodziny. Wiodą życie normalne, pospolite, niczym się nie wyróżniające, aż do momentu kiedy serce starszej córki Miriam nagle zatrzymuje się na kilka minut w wyniku wstrząsu anafilaktycznego. Od tej pory trauma dotycząca kruchości życia własnych dzieci kładzie się jak cień na codzienności rodziców. Tematyka jest bardzo trudna, ale dzięki sarkazmowi autorki, nie jest to tak mocno przygnębiające jak mogłoby być. Uczucie zmartwienia o zdrowie swoich latorośli towarzyszy rodzicom niezależnie od ich wieku, natomiast mogę sobie tylko wyobrazić jak mocno jest ono spotęgowane w przypadku problemów zdrowotnych. W tym roku moi przyjaciele zmagali się z ciężka sytuacją dotyczącą choroby ich dziecka, przeszli bardzo trudne chwile i ta książka pokazała mi jak mogły i wciąż mogą wyglądać ich myśli związane z lękiem o życie własnego dziecka.

Nie planowałam wyboru tej książki, złapałam ją niemal w locie po drodze od regału dziecięcego do wyjścia biblioteki. Okazała się trafnym strzałem i bardzo wartościową dla mnie treścią. Głównymi bohaterami są członkowie czteroosobowej angielskiej rodziny. Wiodą życie normalne, pospolite, niczym się nie wyróżniające, aż do momentu kiedy serce starszej córki Miriam nagle...

Pierwsza połowa zainteresowała mnie jednakże później straciłam serce do lektury.

Pierwsza połowa zainteresowała mnie jednakże później straciłam serce do lektury.

Niestety, miłość zawsze wiąże się ze strachem. Lęk o bliskie osoby znają wszyscy, którzy kochają. Szczególnym przypadkiem jest strach rodziców o dziecko; doświadcza tego każdy rodzic.
Narratorem w powieści jest ojciec – Adam Goldsmid, wnuk Żydów zbiegłych przed nazistami w latach 30 z Europy do Ameryki. Jego rodzicami byli hippisi żyjący w Stanach Zjednoczonych. Teraz Adam z żoną i dwiema córkami mieszkają w Coventry w Anglii. Od incydentu starszej córki, Miriam, która przestała oddychać na szkolnym boisku i ocalała tylko dzięki szybkiej pomocy, cała rodzina, a szczególnie ojciec, żyje w ogromnym napięciu i lęku.
Rodzice obawiają się, że niemożliwy do zdiagnozowania problem medyczny ich 15-letniej córki doprowadzi do jej śmierci i że może dotyczyć także ośmiolatki. Adam, wykładowca uniwersytecki, który na co dzień zajmuje się dziewczynkami i prowadzeniem domu, usiłuje mieć wszystko pod kontrolą. Ale na dłuższą metę staje się to niemożliwe. Rodzina musi nauczyć się żyć normalnie, mimo potencjalnego zagrożenia.
Autorka opisuje dzień po dniu egzystencję swoich bohaterów, bardzo sugestywnie maluje nerwową atmosferę w rodzinie. Przez całą powieść poziom napięcia nie maleje, strach przenosi się na czytelnika; czytając cały czas bałam się, że zaraz coś się stanie.
W historię wplecione są odległe czasowo, ale niezwykle ciekawe wątki. Pierwszy mówi o życiu dzieci kwiatów w Ameryce. Drugi jest związany z pracą naukową bohatera i jest nim szczególnie przejmująca opowieść o bombardowaniu i zniszczeniu przez hitlerowców Coventry w listopadzie 1940 roku. Tematem pracy Adama jest projektowanie odbudowy gotyckiej Katedry św. Michała. W sumie zachowano ruiny starej katedry i w latach 50 powstała obok oryginalna nowa świątynia w stylu modernistycznym.
Książka pobudza do zadumy nad kondycją człowieka, nieustannie poddawanego działaniu złowieszczych sił – choroby, zbrodni, śmierci. Nikomu nie uda się ich uniknąć. W każdej chwili może stać się coś, co zmieni nieodwracalnie nasze życie. Cieszmy się więc tym jak teraz żyjemy.
Mimo wszystko powieść nie jest ponura. Autorka świetnie, bardzo prawdziwie sportretowała nadwrażliwego ojca, zapracowaną matkę lekarkę, zbuntowaną i przemądrzałą nastolatkę, niesforną ośmiolatkę oraz ich wzajemne stosunki. Uważnie obserwuje zwyczajne codzienne życie, pokazuje je w ujęciu satyrycznym (funkcjonowanie domu, służby zdrowia, uczelni itp.),rejestruje także subtelne uczucia i relacje bohaterów.
Polecam wszystkim, którzy nie szukają książki z szybką akcją, ale chcą smakować powolną, bogatą w refleksje narrację.

„Narodziny oznaczają też śmierć. Każda miłość oznacza utratę. Nie ma opcji zapasowych, alternatyw, nowych szans, nie da się napisać na nowo naszej historii” (s. 302)

„Nie da się żyć w ciągłym strachu i szoku dłużej niż przez kilka tygodni, umysł znajduje sobie jakąś ścieżkę, opowieść, drogę do przodu. Szok jest ze swej definicji czymś przejściowym, nawet jeśli czynnik, który go wywołał nie znika” (s. 320)

„Czuję się lepiej, myśląc, że prawie wszędzie i prawie zawsze większość rodziców musiała przyzwyczaić się do takiego strachu. Czuję się lepiej, wiedząc, że chociaż rodzice spod szkoły nie rozumieją przez co przechodzę, są ze mną te wszystkie duchy Anglii i całego świata. Aczkolwiek wielu rodziców spod szkoły też tkwi w zawieszeniu między zwyczajnym życiem a tragedią, ale nie przekonasz się o tym, dopóki ci się z jakiegoś powodu nie zwierzą” (s. 341)

Niestety, miłość zawsze wiąże się ze strachem. Lęk o bliskie osoby znają wszyscy, którzy kochają. Szczególnym przypadkiem jest strach rodziców o dziecko; doświadcza tego każdy rodzic.
Narratorem w powieści jest ojciec – Adam Goldsmid, wnuk Żydów zbiegłych przed nazistami w latach 30 z Europy do Ameryki. Jego rodzicami byli hippisi żyjący w Stanach Zjednoczonych. Teraz Adam...

„Chciałem spytać, jak sobie radzą, jakim cudem codziennie tu przychodzą, w to miejsce, w którym rozpadają się rodziny? Jak funkcjonują w świecie, w którym dzieci umierają, a rodzice płaczą? Tylko że wszyscy żyjemy w takim świecie, nieprawdaż?”

Między falami. Sarah Moss

Piękna opowieść o przerażającym oczekiwaniu na wyjaśnienia, o rodzicielskiej miłości widzianej oczami ojca/mężczyzny (jak Sarah Moss, kobieta mogła napisać te odczucia, przeżycia, wrażenia widziane i przeżywane przez ojca/mężczyznę ? Istny majstersztyk ! ),o trudnym dorastaniu, o problemach małżeńskich i życiu rodzinnym, o podziale na role a raczej o zamianie stereotypowych ról rodzinnych, o przewartościowaniach, o zdrowiu i chorobie, o przerażającym lęku.

Trafne obserwacje, wysoka empatia, umiejętność dotarcia do serc i umysłów czytelnika, strumienie świadomości i niezwykle przedstawienie codzienności, to cechy stylu autorki który przypadł mi do gustu przy „Mur duchów”, „Nocnym czuwaniu” czy „Cichych wodach” i również przy tej pozycji, choć nie będzie ona moją ulubioną autorki.

Książka dla wszystkich którym w życiu towarzyszy strach, dla rodziców którzy oczekują, dla rodziców chorych dzieci/nastolatków i dla wszystkich którzy chcieliby przygotować się na ewentualne scenariusze życia.

„Opowieści mają zakończenia, dlatego je opowiadamy. Mają przekonać nas, że nasze życie ma sens. Ale tak jak diagnoza, opowieść może stać się więzieniem, prostą drogą wyznaczoną przez tych, którzy szli nią już wcześniej. Opowieści nie są prawdą”

„Chciałem spytać, jak sobie radzą, jakim cudem codziennie tu przychodzą, w to miejsce, w którym rozpadają się rodziny? Jak funkcjonują w świecie, w którym dzieci umierają, a rodzice płaczą? Tylko że wszyscy żyjemy w takim świecie, nieprawdaż?”

Między falami. Sarah Moss

Piękna opowieść o przerażającym oczekiwaniu na wyjaśnienia, o rodzicielskiej miłości widzianej oczami...

Głównym wątkiem jest tu choroba dziecka, lęk przed jego utratą, bezsilność rodziców, co zostało pokazane w mistrzowski sposób i dostarczyło mi wielu emocji i przemyśleń. Ale ta książka to również zapis codziennych zmagań, problemów z wychowywaniem dzieci, w małżeństwie, autorka porusza kwestię nierównego traktowania kobiet i mężczyzn, zwłaszcza w aspektach związanych z opieką nad rodziną, wykonywaniem setek żmudnych i nigdy niekończących się prac domowych (drodzy panowie, to nie jest tak, że kobiety to robią, bo lubią, zwykle to robią, bo ktoś musi znowu ogarnąć pranie lub setny raz zetrzeć kurze),a pracą zawodową, rozwojem osobistym i karierą. Na uwagę zasługują również wątki poboczne, historia zniszczenia i odbudowy katedry w Coventry, młodości ojca Adama i dość rozczarowujących doświadczeń z komunami i ideałami wolności. Bardzo poruszyła mnie opowieść o kruku i niewesołe rozważania głównego bohatera dotyczące współczesnego świata i kierunku, w którym zmierzamy. Myślę, że nie muszę tego dodawać, ale Sarah Moss szturmem zajęła miejsce wśród moich ulubionych pisarzy.

Głównym wątkiem jest tu choroba dziecka, lęk przed jego utratą, bezsilność rodziców, co zostało pokazane w mistrzowski sposób i dostarczyło mi wielu emocji i przemyśleń. Ale ta książka to również zapis codziennych zmagań, problemów z wychowywaniem dzieci, w małżeństwie, autorka porusza kwestię nierównego traktowania kobiet i mężczyzn, zwłaszcza w aspektach związanych z...

"Miedzy falami" Sarah Moss zyskuje dla mnie tytuł najnudniejszej książki przeczytanej w tym roku... Niestety pomysł na fabułę, został położony przez styl.
Adam mąż i ojciec dwóch córek, na codzień zajmuje się domem, a na swoje "kieszonkowe" jako wykładowca na uniwersytecie. Pewnego dnia jego poukładane życie przewraca się do góry nogami. Jego starsza córka Miriam przestała oddychać na szkolnym boisku. Dziewczynę udaje się uratować, jednak nie wiadomo co było przyczyną ataku i czy może się on powtórzyć. Od tego momentu rodzina żyje w nieustannym napięciu i strachu o Mimi.
Nie brzmi tak źle prawda? ;) Niestety... większość książki to są powtórzenia. Adam boi się o swoje córki i to zrozumiałe, ale co chwilę jego przemyślenia krążą wokół "co będzie jak to jest jej ostatnia kanapka/film/dzień w szkole". Po kilka razach to zaczyna być frustrujące, bo wydaje mi się, że na temat nagłej śmierci można mieć dużo więcej refleksji... Oprócz historii choroby Miriam są jeszcze dwa wątki poboczne. Pierwszy to historia architektury sakralnej, a drugi opowieść o życiu ojca Adama, który wychował się w kilku Żydowskich komunach. Wątek dziadka był ciekawy i chciałabym aby było o im więcej.
Nie wiem czy po pierwszym spotkaniu z autorką miałam zbyt wysokie wymagania czy ta książka naprawdę była średnia.

https://www.instagram.com/co_bylo_dalej/

"Miedzy falami" Sarah Moss zyskuje dla mnie tytuł najnudniejszej książki przeczytanej w tym roku... Niestety pomysł na fabułę, został położony przez styl.
Adam mąż i ojciec dwóch córek, na codzień zajmuje się domem, a na swoje "kieszonkowe" jako wykładowca na uniwersytecie. Pewnego dnia jego poukładane życie przewraca się do góry nogami. Jego starsza córka Miriam przestała...

Urzekł mnie język powieści, opisy plastyczne do bólu i/lub zachwytu oraz przyziemna opowieść trafiającą w głąb jestestwa każdego zapewne rodzica...

Urzekł mnie język powieści, opisy plastyczne do bólu i/lub zachwytu oraz przyziemna opowieść trafiającą w głąb jestestwa każdego zapewne rodzica...

Subtelny język, ogromna wrażliwość i pełna emocji, wzruszająca i szczera narracja głównego bohatera, Adama, to tylko część walorów, dzięki którym ta książka mnie urzekła.
Kolejne to lekkość i delikatność stylu, w którym Autorka przeprowadza czytelnika przez temat nie należący do przyjemnych, bo traktujący o lęku rodziców o chore dziecko, ale przecież taki lęk o to, że można utracić kogoś bliskiego, towarzyszy każdemu człowiekowi, na wielu etapach życia, od chwili kiedy tylko pojmuje, co oznacza śmierć.

Autorka postawiła na ukazanie bólu rodziny, ale nie takiej zwykłej rodziny, którą spotykamy na co dzień. Tutaj role kobiety i mężczyzny, które znamy z utartych stereotypów zostały odwrócone. Stroną, która poświęca się karierze i utrzymywaniu domu jest kobieta, Emma, lekarka, wiecznie zmęczona pracą, a tą, która rezygnuje z kariery, by poświęcić się w głównej mierze prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci, jest mężczyzna, Adam, który na rzecz rodziny pozostawia sobie tylko namiastkę życia, jakie mógłby prowadzić, ot raz w tygodniu prowadzi zajęcia na uniwersytecie i pisze książkę o historii katedry w Coventry, a tęsknotę za pracą przysłania ogromna miłość do córek.

I tak oto dostajemy opowieść o angielskiej rodzinie, snutą powoli i delikatnie, z jej problemami codziennymi, w które nagle wdziera się choroba córki oraz strach o jej zdrowie i życie. Całą sytuację poznajemy z perspektywy Adama, który o wiele bardziej niż jego żona odczuwa lęk stając się nadopiekuńczym, co przyczynia się do powstawania w rodzinie konfliktów.

Autorka bardzo prawdziwie przedstawiła rodzicielstwo i wszelkie emocje, jakie mu towarzyszą, od miłości po lęk, wyraźnie pokazując, jak różnią się one ze względu na pełnioną w rodzinie rolę, ale widzimy też, że inaczej są one wyrażane również ze względu na płeć rodzica.
A w tle tej rodziny i jej kryzysów angielskie życie i angielskie problemy.

Już dawno temu zaobserwowałam, że faceci mają skłonność do wyolbrzymiania i wpadania w niepotrzebną panikę przyczyniając się przy okazji do napiętej atmosfery w domu. A jakie Wy macie w tym zakresie doświadczenia i spostrzeżenia?

Subtelny język, ogromna wrażliwość i pełna emocji, wzruszająca i szczera narracja głównego bohatera, Adama, to tylko część walorów, dzięki którym ta książka mnie urzekła.
Kolejne to lekkość i delikatność stylu, w którym Autorka przeprowadza czytelnika przez temat nie należący do przyjemnych, bo traktujący o lęku rodziców o chore dziecko, ale przecież taki lęk o to, że można...