Murata to autorka jednej z moich ulubionych książek, "Dziewczyna z konbini". Choć krótka powieść, która ukazała się na polskim rynku jest nietypowa ze względu na jej bohaterkę, spokojnie możemy zaliczyć tę pozycję jako obyczajową. W "Life Ceremony" jest dziwniej niż w "Konbini". Dużo dziwniej.

Zbiór zawiera opowiadania wpisujące się w ramy horroru i science-fiction. Dużo tu motywów makabrycznych oraz zaskakujących pomysłów na budowę świata i rozwój krótkich fabuł. Mimo że Sayaka nie opisuje świat przedziwny, wiele opowiadań można interpretować, jako komentarz społeczny i odbicie naszej rzeczywistości. W końcu historia o tym, jak traktowany jest mężczyzna niezgadzający się na żyrandol z ludzkich paznokci, traktowany jest jak weganin w Polsce, a opowieść o kobiecie posiadających różne wersje siebie dla różnych grup osób, to czysty teatr codzienności (albo realia życia z autystycznym maskowaniem).

Nie wszystkie opowiadania zapadły mi w pamięć, ale te którym się udało, zostaną w niej długo. Murata nie rozczarowuje. Jest jednym z ciekawszych głosów współczesnej literatury. Warto śledzić jej twórczą karierę.

https://www.instagram.com/kiczcock/

Murata to autorka jednej z moich ulubionych książek, "Dziewczyna z konbini". Choć krótka powieść, która ukazała się na polskim rynku jest nietypowa ze względu na jej bohaterkę, spokojnie możemy zaliczyć tę pozycję jako obyczajową. W "Life Ceremony" jest dziwniej niż w "Konbini". Dużo dziwniej.

Zbiór zawiera opowiadania wpisujące się w ramy horroru i science-fiction. Dużo...

Zbiór opowiadań tak samo zaskakujący jak tytuł "wyborny trup/tender is the flesh" Mega ciekawe spojrzenie na przyszłość i na zmiany jakie mogą się wydarzyć. Nie mogłam się oderwać, dodatkowo rewelacyjni lektorzy na storytell.

Zbiór opowiadań tak samo zaskakujący jak tytuł "wyborny trup/tender is the flesh" Mega ciekawe spojrzenie na przyszłość i na zmiany jakie mogą się wydarzyć. Nie mogłam się oderwać, dodatkowo rewelacyjni lektorzy na storytell.

Najczęściej krytykę zbiorów opowiadań da się podsumować słowami "nierówny" bądź "niespójny". Pierwszy tom opowiadań Muraty przetłumaczony na angielski, "Life Ceremony", jest z pewnością dość spójny pod względem tematycznym; krąży konsekwentnie dookoła relacji człowieka z własnym ciałem, seksualnością, jedzeniem, a także z otaczającą go bańką społeczną. Jest jednak nierówny, bo waha się od przyzwoitej roboty do bezapelacyjnego geniuszu. Przykładami tego ostatniego są zwłaszcza opowiadanie tytułowe i zamykające zbiór "Hatchling". Nie śmiem zdradzić nic na temat fabuły żadnego z tekstów, powiem więc tylko, że kto zna Muratę tylko z "Dziewczyny z konbini" pewnie nie wie, czego się spodziewać, ale kto czytał "Earthlings", nie będzie zaskoczony: opowiadania z "Life Ceremony" nie stronią od bezceremonialnego szokowania, a ich bezpośredniość sprawia, że słowo "transgresywny" brzmi jak eufemizm. Metody twórcze Muraty są proste i efektywne, przykładowo - najpierw na kilku stronach kreśli alternatywną wizję świata, który działa według zasad moralnych niedopuszczalnych w cywilizowanym - czy to wschodnim, czy zachodnim - społeczeństwie, potem buduje konflikt pomiędzy główną postacią a jej otoczeniem, na końcu zaś doprowadza albo do asymilacji, albo do eskalacji. Po przeczytaniu jej trzech książek i kilku pojedynczych opowiadań zaczynam już wyczuwać, czego mogę się po Muracie spodziewać, ale nie sądzę, by miało się to prędko przerodzić w znużenie. Powód jest prosty - o ile mi wiadomo, zwyczajnie nie ma na świecie innego pisarza, który tworzyłby historie tak antyspołeczne i nonkonformistyczne, jednocześnie niezaprzeczalnie mając serce po właściwej stronie.

Najczęściej krytykę zbiorów opowiadań da się podsumować słowami "nierówny" bądź "niespójny". Pierwszy tom opowiadań Muraty przetłumaczony na angielski, "Life Ceremony", jest z pewnością dość spójny pod względem tematycznym; krąży konsekwentnie dookoła relacji człowieka z własnym ciałem, seksualnością, jedzeniem, a także z otaczającą go bańką społeczną. Jest jednak nierówny,...