Ostre, bolesne, chwilami zbyt osobiste by o nich pisać, chociaż w przeciwieństwie do pisanych wulgarniejszym językiem "Mikroelementów" , potrafią otulić nostalgią jak 1994, czy słoneczny Tanger opowiadający o utraconej, bezrefleksyjnej młodości. Druga część to ostra jazda na haju, a Paris to arcydzieło podwórkowej psychodelii w wulgarnym świecie dużych dzieci. No i trzecia część, gdzie w pierwszych 4 opowiadaniach Suskiewicz odrywa się od polskości, zaczyna mówić językiem uniwersalnym, próbuje łapać sens rzeczywistości i istnienia. Miałem nie pisać do nich recenzji, ale zostałem zmuszony zwyczajnie słabą książką "Bieguni" Tokarczuk, którą próbowałem wypełnić pustkę po Hotelach Suskiewicza. Proza Tokarczuk jest przy Suskiewiczu wyprana z emocji, beznamiętna, nudna, przegadana wydmuszka, nie dałem rady przeczytać całej. Suskiewicz daje kopa w jaja, potem w mordę, a jak już ochłoniesz i zrozumiesz, że życie to nie bajka (chociaż Kryształ temu zaprzecza),to potrafi też przytulić (Pod stołem),a na końcu zostawi Cie na meksykańskiej (algierskiej) pustyni (Izolacja) pełnego sprzecznych emocji, których brak u Tokarczuk. I najlepsze w tym wszystkim, że Suskiewicz nie potrzebuje miliona pięknych słów, żeby te emocje wydobyć. A może się nie znam i nie rozumiem współczesnej literatury, czyli zachwytów nad Biegunami i jednocześnie ciszy o "Hotelach" Suskiewicza.

Ostre, bolesne, chwilami zbyt osobiste by o nich pisać, chociaż w przeciwieństwie do pisanych wulgarniejszym językiem "Mikroelementów" , potrafią otulić nostalgią jak 1994, czy słoneczny Tanger opowiadający o utraconej, bezrefleksyjnej młodości. Druga część to ostra jazda na haju, a Paris to arcydzieło podwórkowej psychodelii w wulgarnym świecie dużych dzieci. No i trzecia...

Książka "Hotele" autorstwa Łukasza Suskiewicza to zbiór opowiadań, który przedstawia różnorodne historie i sytuacje, jednocześnie pozostawiając czytelnika z nieuchronnym pytaniem: czy tak wygląda nasze życie? Autor składa hołd naszym codziennym emocjom i pragnieniom, poruszając tematy takie jak brak nadziei, monotonia i brak sensu.

Stylistyka i fabuła tej książki tworzą unikalne doświadczenie dla czytelnika, a atmosfera każdego opowiadania jest tak intensywna, że wywołuje ona głębokie przemyślenia. Łukasz Suskiewicz jest mistrzem w oddawaniu niuansów emocjonalnych i budowaniu niepokojącej atmosfery, która trzyma czytelnika w napięciu do samego końca.

Podsumowując, "Hotele" to książka, która zmusza nas do zastanowienia się nad naszym życiem i naszymi wartościami, a także pokazuje nam, jak łatwo jest zgubić sens i nadzieję w naszym szare codziennym życiu. Jest to książka, którą z pewnością poleciłbym każdemu, kto jest zainteresowany głębokimi i poruszającymi historiami.

Książka "Hotele" autorstwa Łukasza Suskiewicza to zbiór opowiadań, który przedstawia różnorodne historie i sytuacje, jednocześnie pozostawiając czytelnika z nieuchronnym pytaniem: czy tak wygląda nasze życie? Autor składa hołd naszym codziennym emocjom i pragnieniom, poruszając tematy takie jak brak nadziei, monotonia i brak sensu.

Stylistyka i fabuła tej książki tworzą...

W "Hotelach" ściera się zatem to, co tak bardzo przyziemne, na wskroś ludzkie i niedoskonałe z tym, co znajduje się w sferze odczuć, snów, wyobrażeń czy po prostu przemyśleń – głównie to jakiś wewnętrzny konflikt, niemożność poradzenia sobie z pewnymi sprawami i emocjami (poczuciem winy, braku lub beznadziei). Suskiewicz mówi o frustracjach, rozczarowaniach i nieumiejętnościach, m.in. artykułowania swoich uczuć.

„Hotel ma swoje prawa” a w hotelu człowiek bywa „zupełnie inny”. W Hotelach Suskiewicza ludzie są tacy jacy są naprawdę. Tę prozę czyta się jak kartki z pamiętnika – tu tętni życie, kumulują się wielkie emocje, przeżywamy te historie i co najważniejsze – ciągle chcemy więcej!

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/09/hotele-ukasz-suskiewicz.html

W "Hotelach" ściera się zatem to, co tak bardzo przyziemne, na wskroś ludzkie i niedoskonałe z tym, co znajduje się w sferze odczuć, snów, wyobrażeń czy po prostu przemyśleń – głównie to jakiś wewnętrzny konflikt, niemożność poradzenia sobie z pewnymi sprawami i emocjami (poczuciem winy, braku lub beznadziei). Suskiewicz mówi o frustracjach, rozczarowaniach i...

Tutaj mój krótki tekst dotyczący książki:
http://www.cgk.czestochowa.pl/blog/artykul/88,migawki-z-chwili

Tutaj mój krótki tekst dotyczący książki:
http://www.cgk.czestochowa.pl/blog/artykul/88,migawki-z-chwili

Hotele to ciekawe spojrzenie na rzeczy pozornie codzienne, zwykłe, jak i na te nadzwyczajne. Książka napisana z dużą wrażliwością. Psychologiczna analiza ludzkich umysłów, tych należacych do wybitnych pisarzy, malarzy, polityków, jak i zwykłych mężczyzn, kobiet, dzieci, degeneratów. Co dzieje się w tych głowach. Czy ostatecznie wszyscy jestesmy takim wielkim potokiem świadomości, który płynie przez kolejne strony, że trudno sie oderwać. Gorąco polecam!

Hotele to ciekawe spojrzenie na rzeczy pozornie codzienne, zwykłe, jak i na te nadzwyczajne. Książka napisana z dużą wrażliwością. Psychologiczna analiza ludzkich umysłów, tych należacych do wybitnych pisarzy, malarzy, polityków, jak i zwykłych mężczyzn, kobiet, dzieci, degeneratów. Co dzieje się w tych głowach. Czy ostatecznie wszyscy jestesmy takim wielkim potokiem...

całość recenzji na: https://bedzieoksiazkach.blogspot.com/2022/07/ukasz-suskiewicz-hotele.html

Fragment tutaj:
Jego opowiastki są jak pieczołowicie zbierane okruszki (proszę wybaczyć tę nie najwyższych lotów metaforę, ale tak to właśnie widzę),które ujawnia swoim czytelnikom. A ujawnia w sposób niezwykły, bo reglamentuje, wybiera, jedne chowa, inne wyrzuca, jeszcze inne ukazuje w całej ich maleńkiej okazałości. Wpuszcza czytelnika w te swoje światy na tyle, na ile ma na to ochotę, nie obiecuje punktów kulminacyjnych, zwrotów akcji i suspensów. Pozawala swoim bohaterom na subtelne strumienie (strumyczki?) świadomości, ale zachowuje ich intymność, jakby bał się za dużo powiedzieć. Chyba to sprawia, że jego bohaterowie i bohaterki tak urzekają – widzimy ich przez chwilę, słuchamy fragmentów historii, czasem nawet całych życiorysów – ale tylko na tyle, na ile jesteśmy do nich wpuszczeni. A autor dba o to, abyśmy za dużo nie wiedzieli, żebyśmy wpadli na chwilkę do hotelowego pokoju i wyjęli sobie z niego fragment jakiejś opowieści. Czytelnicza cierpliwość jest wystawiona na solidną próbę, bo kiedy już wydaje się, że zdołamy przywiązać się do bohaterów, oni uciekają przed nami, zostawiając nas z poczuciem niedosytu. Czy na pewno niedosytu? Po kilku opowiadaniach przyjmujemy tę Suskiewiczową koncepcję i zaczyna nam się zwyczajnie podobać. A autor, po cichu szepcząc swoje historie, mruga do nas, jakby chciał powiedzieć: tyle musi Ci wystarczyć, nie bądź za bardzo ciekawski, bo to właśnie jest życie.

całość recenzji na: https://bedzieoksiazkach.blogspot.com/2022/07/ukasz-suskiewicz-hotele.html

Fragment tutaj:
Jego opowiastki są jak pieczołowicie zbierane okruszki (proszę wybaczyć tę nie najwyższych lotów metaforę, ale tak to właśnie widzę),które ujawnia swoim czytelnikom. A ujawnia w sposób niezwykły, bo reglamentuje, wybiera, jedne chowa, inne wyrzuca, jeszcze inne...

Dzień dobry

Witam się sam ze sobą. Tym, którego nie znam. Tym, który żegna się ze sobą, by wyruszyć w dalszą drogę i zamieszkać w miejscach bez nazwy. Śmierć nie jest odpowiedzią – mówi Łukasz Suskiewicz w tomie opowiadań „Hotele”.

Częstochowski autor dał nam się poznać jako surowy obserwator zwykłego świata. Opowiadania „Mikroelementy” bolą drobnymi dawkami Polski, mini-powieść „Zależności” dobija traumą wychowania w polskiej rodzinie. Rozjeżdżamy się tutaj z pozytywnym mniemaniem na swój temat i takie pisanie zaboli megalomanki/megalomanów, czyli 99 % z nas. Usadowieni w narcystycznych bajaniach na swój temat, podkreślający własną wyjątkowość, snujemy swoją bajkę utkaną z kłamstw, które zwiemy prawdą. Ten trop łączy wyraźnie wcześniejsze książki Suskiewicza z „Hotelami”.

Fikcja literacka jest w „Hotelach” poligonem prawdy. Żyjemy na progu tragedii, a każde nasze kłamstwo zostanie obnażone – ten egzystencjalizm „Hoteli”, oczekiwanie na „break point”, „sytuację graniczną”, odwołując się do terminologii egzystencjalistów, przesyca wszystkie te teksty. Tak, ale po co?

W moim przekonaniu chodzi tu o ateistyczną etykę. W świecie bez Boga także istnieje Prawda – mówi Suskiewicz. Bohaterowie jego opowiadań stają wobec Prawdy o sobie. Mit to kit. Narcystyczna banieczka pryska. I co wtedy? Egzaltowani, nowocześni, utopieni w rodzinnych wartościach, intelektualnie i artystycznie bogaci stają się jak menele, jak brutalne, osiedlowe orki. Do tej pory wciągali proch standardu, upajali się dokładaniem kolejnych cegiełek w sztafecie pokoleń. Teraz stali się jak Walter White, bohater serialu „Breaking Bad”, który z nauczyciela chemii przeradza się w potężnego dilera narkotyków. Nienawidzący siebie, swojego życia i gotowi na wszystko.

Ateistyczna etyka u Suskiewicza to otwarcie się na Prawdę, to świadomość, że jeszcze nie jest za późno. Że w świecie bez Boga także powinno nam zależeć.

Dzień dobry

Witam się sam ze sobą. Tym, którego nie znam. Tym, który żegna się ze sobą, by wyruszyć w dalszą drogę i zamieszkać w miejscach bez nazwy. Śmierć nie jest odpowiedzią – mówi Łukasz Suskiewicz w tomie opowiadań „Hotele”.

Częstochowski autor dał nam się poznać jako surowy obserwator zwykłego świata. Opowiadania „Mikroelementy” bolą drobnymi dawkami Polski,...