Jesteśmy społecznością, która kocha książki

całość recenzji na: https://bedzieoksiazkach.blogspot.com/2022/07/ukasz-suskiewicz-hotele.html

Fragment tutaj:
Jego opowiastki są jak pieczołowicie zbierane okruszki (proszę wybaczyć tę nie najwyższych lotów metaforę, ale tak to właśnie widzę), które ujawnia swoim czytelnikom. A ujawnia w sposób niezwykły, bo reglamentuje, wybiera, jedne chowa, inne wyrzuca, jeszcze inne ukazuje w całej ich maleńkiej okazałości. Wpuszcza czytelnika w te swoje światy na tyle, na ile ma na to ochotę, nie obiecuje punktów kulminacyjnych, zwrotów akcji i suspensów. Pozawala swoim bohaterom na subtelne strumienie (strumyczki?) świadomości, ale zachowuje ich intymność, jakby bał się za dużo powiedzieć. Chyba to sprawia, że jego bohaterowie i bohaterki tak urzekają – widzimy ich przez chwilę, słuchamy fragmentów historii, czasem nawet całych życiorysów – ale tylko na tyle, na ile jesteśmy do nich wpuszczeni. A autor dba o to, abyśmy za dużo nie wiedzieli, żebyśmy wpadli na chwilkę do hotelowego pokoju i wyjęli sobie z niego fragment jakiejś opowieści. Czytelnicza cierpliwość jest wystawiona na solidną próbę, bo kiedy już wydaje się, że zdołamy przywiązać się do bohaterów, oni uciekają przed nami, zostawiając nas z poczuciem niedosytu. Czy na pewno niedosytu? Po kilku opowiadaniach przyjmujemy tę Suskiewiczową koncepcję i zaczyna nam się zwyczajnie podobać. A autor, po cichu szepcząc swoje historie, mruga do nas, jakby chciał powiedzieć: tyle musi Ci wystarczyć, nie bądź za bardzo ciekawski, bo to właśnie jest życie.

całość recenzji na: https://bedzieoksiazkach.blogspot.com/2022/07/ukasz-suskiewicz-hotele.html

Fragment tutaj:
Jego opowiastki są jak pieczołowicie zbierane okruszki (proszę wybaczyć tę nie najwyższych lotów metaforę, ale tak to właśnie widzę), które ujawnia swoim czytelnikom. A ujawnia w sposób niezwykły, bo reglamentuje, wybiera, jedne chowa, inne wyrzuca, jeszcze inne...