MURAKAMI - „ŚLEPA WIERZBA I ŚPIĄCA KOBIETA”

ZACHWYT będzie, lecz póżniej, a najpierw złość skierowana ku osobom, które dokonywały wyboru opowiadań. W zbiorze znalazły się bowiem, nieuporządkowane chronologicznie, utwory z lat 1983-2002 oraz pięć końcowych z 2005-ego roku. Ten wybór wymusza wydanie dwóch diametralnie różnych opinii, jednej - dotyczącej, ogólnie nudnych i nużących, pierwszych 19 opowiadań oraz drugiej – entuzjastycznej, odnośnie pięciu ostatnich.

Niech będę samochwałą, lecz wykazałem wielką determinację przedzierając się przez 358 /trzysta pięćdziesięcioośmio-/stronicowy las nudy i sztuczności, która miała stworzyć złudne wrażenie, że autor ma nam coś ciekawego do powiedzenia. Szczęśliwie, w lesie tym udawało się czasem odnależć „polanki” zapowiadające emanację talentu. Po oklepanym komunale na str.87, że „..nie ma na tym świecie nic bardziej przerażającego dla człowieka niż on sam”, pierwszym światełkiem zabłysła historia niespełnionej /?/ miłości w opowiadaniu pt „Folklor naszych czasów – wczesne dzieje wysoko rozwiniętego kapitalizmu”; tamże - „złota” myśl: „..na świecie istnieją różne rodzaje rzeczywistości. Że świat jest wielki, istnieją na nim równolegle różne systemy wartości..”.

Niestety, przy lekturze następnych stron wpadłem ponownie w marazm, ktoremu ulgę przyniosły dopiero „Wymioty 1979”, o poczuciu winy, oraz „Siódmy mężczyzna”, kończący się ciekawą uwagą o strachu, który „...potrafi nas obezwładnić. Najbardziej przerażające jest odwrócenie się do tego strachu plecami i zamknięcie oczu. Wtedy oddajemy czemuś to, co w nas najważniejsze..”.

Począwszy od „Wymiotów 1979” coraz więcej udanych opowiadań /cztery na sześć/, lecz wszystkie one są zaledwie drogą do perfekcji, to tak, jak „Przygoda z owcą” ścieżką do genialności „Ptaka-nakrętacza”. No to czas na recenzję pięciu ostatnich opowiadań:

To najkrótsza recenzja świata, notabene przepisana z oceny zbioru Murakamiego „Wszystkie boże dzieci tańczą”: CUDOWNE !!! CZARUJĄCE !!!

To naprawdę trzeba samemu przeczytać, żadne słowa nie oddadzą emocji doznawanych w czasie lektury. Dla mnie, szczególnym arcydziełem jest „Przypadkowy podróżny”.

MURAKAMI - „ŚLEPA WIERZBA I ŚPIĄCA KOBIETA”

ZACHWYT będzie, lecz póżniej, a najpierw złość skierowana ku osobom, które dokonywały wyboru opowiadań. W zbiorze znalazły się bowiem, nieuporządkowane chronologicznie, utwory z lat 1983-2002 oraz pięć końcowych z 2005-ego roku. Ten wybór wymusza wydanie dwóch diametralnie różnych ...