Mój ulubieniec Murakami vel. MuryCamusa :) I piekielnie nierówny, bardzo enigmatyczny zbiór opowiadań.

W pierwszej chwili myślałem, że jego wszystkie najlepsze książki trafiły mi się na początku, a potem nastąpiło równanie w dół. I gdy już miałem pisać o rozczarowaniu... zaraz pojawiły się lepsze teksty. Potem chyba jakaś strona wprowadziła mnie w błąd i myślałem, że to chronologiczny przekrój przez twórczość Murakamiego. Też nie. Więc już sam nie wiem, skąd ten nierówny poziom się wziął.

Osobom nie znającym pisarstwa Murakamiego polecam zacząć gdzie indzie. Od 'Kronik ptaka nakręcacza' najlepiej. Potem 'Kafka nad morzem', 'Koniec świata i hard boiled wonderland', a na koniec 'Norwegian wood'. Bo ta ostatnia jest na maksa realistyczna, niewspółmierna dla całości jego twórczości, którą mogę nazwać 'japońskim realizmem magicznym'. Taki jest też ten zbiór opowiadań.

Do wielu opowiadań, np. do pierwszych dziesięciu mam z grubsza ten sam zarzut: kapitalny wstęp, świetne rozwinięcie, ale brak zakończenia. Jakby to było ćwiczenie literackie albo redaktor gdzieś się zgubił. Też dlatego teoria chronologii do mnie przemówiła. To nie są złe teksty. W ogóle w zbiorze żadnego złego tekstu nie ma. Murakami w końcu, klasa sama w sobie. Ale jakieś niedokończone, niepełne, niedoje... wręcz :)

W drugiej połowie jest lepiej. Perełką są 'Pieczone rożki'. Króciutkie opowiadanie, ale pełne jakości i znaczeń, a krakanie ich wysokości do teraz brzmi mi pod kopułą. Na duży plus także 'Zatoka Hanalei' i 'Małpa z Shinagawy'. Psychologiczne takie, refleksyjne. Świetny, powieściowy wręcz rozmach ma 'Tony Takitani'. Uśmiałem się szczerze przy 'Opowieści o ubogiej krewnej'. Baśniowość 'Lodowatego mężczyzny' też mnie przekonała. Szczegółów nie będę podawał. To zbiór opowiadań, każdy znajdzie swoje ulubione. I znielubione. Tu mój 'faworyt' to 'Folklor naszych czasów'. Z uwagi na piekielnie irytującą dziewczynę.

Ci, co Murakamiego uwielbiają znajdą tu wszystkie jego ulubione motywy. Tą zwyczajną niezwyczajność, tych inteligenckich wrażliwców będących pewnie alter ego autora, ten klimatyczny pejzaż w opisach przyrody i samych bohaterów. Ale innym polecałbym na początek którąś z ww. powieści. Lepsze są.

7/10. Bardzo nierówny zbiór, ale swoje piękne momenty ma.

Wersję audio czyta Piotr Grabowski. Ten młodszy. Kto pamięta '1Q84' to wie, jak brzmi. Ładny głos, delikatny i liryczny. Wykonanie znakomite.

Mój ulubieniec Murakami vel. MuryCamusa :) I piekielnie nierówny, bardzo enigmatyczny zbiór opowiadań.

W pierwszej chwili myślałem, że jego wszystkie najlepsze książki trafiły mi się na początku, a potem nastąpiło równanie w dół. I gdy już miałem pisać o rozczarowaniu... zaraz pojawiły się lepsze teksty. Potem chyba jakaś strona wprowadziła mnie w błąd i myślałem, że to...

Styl Murakamiego jest oniryczny, pozostawiający czytelnika z pytaniami, które potrafią palić od środka. Co ten bohater miał na myśli? Co się tam naprawdę wydarzyło? To był przypadek czy fatum? Tego typu zagwozdki siedzą nam w głowie po lekturze, i jest to refleksja bardzo cenna. Japończyk w sposobie uprawiania tych krótkich form kojarzy mi się z Cortazarem, który również zostawiał czytelnika zakłopotanego, przykładowo kończąc opowiadanie ot tak, bez jakiejkolwiek puenty. I wszystko to składałoby by się na bardzo dobrą ocenę tego zbioru opowiadań, gdyby nie to, że niektóre z nich są po prostu... przeciętne. Murakami nie trzyma równego poziomu, raz strzela nam zdaniami prosto w duszę (Koty ludojady),a innym razem zastanawiamy się po cholerę on to w ogóle pisał, bo idea była totalnie miałka (Opowieść o ubogiej krewnej). Mimo wszystko dla tych paru perełek warto zaglądnąć.

Styl Murakamiego jest oniryczny, pozostawiający czytelnika z pytaniami, które potrafią palić od środka. Co ten bohater miał na myśli? Co się tam naprawdę wydarzyło? To był przypadek czy fatum? Tego typu zagwozdki siedzą nam w głowie po lekturze, i jest to refleksja bardzo cenna. Japończyk w sposobie uprawiania tych krótkich form kojarzy mi się z Cortazarem, który również...

Ja chyba po prostu nie zrozumiałam tej książki

Ja chyba po prostu nie zrozumiałam tej książki

Mam wrażenie, że te opowiadania są bez żadnego morału, przesłania.

Mam wrażenie, że te opowiadania są bez żadnego morału, przesłania.

Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to ciekawa kolejna książka. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Osobiście uwielbiam jego styl, dziwactwa, zaskakujące opisy i "równolegle światy" .Zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.. Jego prozę poprostu trzeba lubić..

Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to ciekawa kolejna książka. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Osobiście uwielbiam jego styl, dziwactwa, zaskakujące opisy i "równolegle światy" .Zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.. Jego prozę poprostu trzeba lubić..

Zbiór opowiadań, często bardzo krótkich i często związanych ze sztuką samego opowiadania historii. Występują tu i te lepsze i nieco słabsze, ale często ich "krótkość" pozostawia pewien niedosyt. Niemniej można tu spotkać charakterystyczne dla Murakamiego oniryczność, emocje, rozmowy wewnętrzne czy elementy nieco fantastyczne, a niektóre opowieści czy postaci zostają z nami na dłużej. Na wyróżnienie zasługują m.in. "Ślepa wierzba i śpiąca kobieta", "Zatoka Hanalei" czy 'Małpa z Shinagawy".

Zbiór opowiadań, często bardzo krótkich i często związanych ze sztuką samego opowiadania historii. Występują tu i te lepsze i nieco słabsze, ale często ich "krótkość" pozostawia pewien niedosyt. Niemniej można tu spotkać charakterystyczne dla Murakamiego oniryczność, emocje, rozmowy wewnętrzne czy elementy nieco fantastyczne, a niektóre opowieści czy postaci zostają z nami...

"Oś czasu głośno we mnie zgrzytnęła. Czterdzieści lat rozpadło się jak spróchniały dom, stary i nowy czas połączyły się w jeden wir."

Czytajcie i uczcie się pisarze opowiadań, bo zaprawdę, powiadam wam, właśnie tak winny być pisane opowiadania. Cóż to była za cudna czytelnicza uczta. Każde opowiadanie, jak pięknie wysublimowane smakowo wspaniałe danie.

Tym razem nawet nie pokuszę się o trzy miejscowe podium, bo nie wiedziałabym które z tych opowiadań na tym podium umieścić. Może ze dwa bym uznała za ciut słabsze, ale reszta, to prawdziwe perełki. Mimo że w zasadzie, raczej smutne to historie. Może poza "Perkozkiem", bo to akurat mnie rozbawiło.

Każde z nich poruszyło inną emocjonalną strunę we mnie. Na przykład "Lustro" mimo że takie krótkie przywołało z mojej pamięci cytat z piosenki "Popołudnie", pięknie wyśpiewanej przez Michała Majora, ze słowami J.Kofty.

"Nie jesteśmy przecież tacy, jacy w lustrze się widzimy...."

"Oś czasu głośno we mnie zgrzytnęła. Czterdzieści lat rozpadło się jak spróchniały dom, stary i nowy czas połączyły się w jeden wir."

Czytajcie i uczcie się pisarze opowiadań, bo zaprawdę, powiadam wam, właśnie tak winny być pisane opowiadania. Cóż to była za cudna czytelnicza uczta. Każde opowiadanie, jak pięknie wysublimowane smakowo wspaniałe danie.

Tym razem nawet...

Nie lubię opowiadań, ale stęskniłem się za Murakamim i postanowiłem się przemóc. Poziom mocno zróżnicowany i nie wszystkie mają coś wartego uwagi, ale język i umiejętność zrobienia czegoś z niczego, jak mi tego brakowało, znajdują się też w krótkich formach Japończyka.

Nie lubię opowiadań, ale stęskniłem się za Murakamim i postanowiłem się przemóc. Poziom mocno zróżnicowany i nie wszystkie mają coś wartego uwagi, ale język i umiejętność zrobienia czegoś z niczego, jak mi tego brakowało, znajdują się też w krótkich formach Japończyka.

Żadnego zbioru opowiadań Murakamiego nie czytałem dotychczas aż tak długo - blisko dwa miesiące. czas był, chęci też, ale specyfika tych tekstów na to nie pozwalała. Bardzo gęste, w pewien sposób wyczerpujące emocjonalnie, grające na tej czułej strunie, na której tylko ten autor zagrać potrafi.
Kilka opowiadań wybitnych: "Perkozek", "Rok spaghetti" czy "Siódmy mężczyzna", a bodaj wszystkie pozostałe trzymają naprawdę wysoki poziom literacki.
Duża radość z odnajdowania postaci czy wątków, które stały się podstawą powieści.
Wyczerpująca, ale uczta.

Żadnego zbioru opowiadań Murakamiego nie czytałem dotychczas aż tak długo - blisko dwa miesiące. czas był, chęci też, ale specyfika tych tekstów na to nie pozwalała. Bardzo gęste, w pewien sposób wyczerpujące emocjonalnie, grające na tej czułej strunie, na której tylko ten autor zagrać potrafi.
Kilka opowiadań wybitnych: "Perkozek", "Rok spaghetti" czy "Siódmy mężczyzna", a...

Zbiór kilkunastu opowiadań napisanych na przestrzeni ok. 20 lat. jak w każdym zbiorze, są wspaniałe, dobre i słabe. Mnie najbardziej ujął "Lodowaty mężczyzna". Wg. mnie jedno z opowiadań zostało rozwinięte w firmie powieści.
Ja osobiście zdecydowanie wolę powieści, jednak warto zapoznać się z tą pozycją, napisane stylem typowym dla Murakamiego (dla mnie wyjątkowym).
Murakami nie odbiega od tego o czym zwykle pisze: trudne relacje międzyludzkie, uczucie samotności, nienaturalne zjawiska a to wszystko napisane prostym, klarownym językiem.

Zbiór kilkunastu opowiadań napisanych na przestrzeni ok. 20 lat. jak w każdym zbiorze, są wspaniałe, dobre i słabe. Mnie najbardziej ujął "Lodowaty mężczyzna". Wg. mnie jedno z opowiadań zostało rozwinięte w firmie powieści.
Ja osobiście zdecydowanie wolę powieści, jednak warto zapoznać się z tą pozycją, napisane stylem typowym dla Murakamiego (dla mnie wyjątkowym)....