Lekka, rozrywkowa literatura. Dałam się wciągnąć bez reszty próbom wytypowania sprawcy i (odgadnięcia zamiarów autorki),oraz ustalenia motywu zbrodni popełnianych w hotelu. Lekkie pióro, druga część (ta) lepsza niż pierwsza ("nie zabijać pająków"). Polecam też pozostałe tytuły autorki, jest kilka audiobooków w ofercie abonamentowej.

Lekka, rozrywkowa literatura. Dałam się wciągnąć bez reszty próbom wytypowania sprawcy i (odgadnięcia zamiarów autorki),oraz ustalenia motywu zbrodni popełnianych w hotelu. Lekkie pióro, druga część (ta) lepsza niż pierwsza ("nie zabijać pająków"). Polecam też pozostałe tytuły autorki, jest kilka audiobooków w ofercie abonamentowej.

"Czarna wdowa atakuje" Ireny Matuszkiewicz to kontynuacja świetnej "Nie zabijać pająków". Rzecz dzieje się jakiś rok po wydarzeniach z pierwszej części (bo Mieszko ma już sześć lat) i dzieje się tym razem w pensjonacie o wdzięcznej, acz niewyszukanej nazwie "Mieszko". 😉.

Zbliża się Nowy Rok i ścisłe kierownictwo pewnej francuskiej firmy z filią w Polsce postanawia spędzić Sylwestra właśnie w pensjonacie "Mieszko". Zjeżdżają się więc korpo ludkowie, a co jeden to "ciekawszy". Właściwie już na etapie przyjazdów tych gości, dzieją się jakieś dziwne rzeczy. Pojawiają się osoby, których nie miało być, za to nie ma niektórych tych, które miały rezerwację... A to dopiero początek...

Książka nie jest zła, jednak do pierwszej części jej sporo brakuje. Bardzo wcześnie można się domyślić, kto jest złoczyńcą. Są zwłoki, więc jest to kryminał, ale jakiś taki bez napięcia, nie jest też tak zabawnie jak w części pierwszej. Za to świetnie pokazane są relacje międzyludzkie, jakie się tworzą w takiej korpo. Ten system zależności, strachu mściwości, złośliwości itd. itp... nie ma sobie równych.

Moimi faworytami w tej części są: miejsce pierwsze niepodzielnie jak i poprzednio rezolutny i wszędobylski Mieszko 😃. Miejsce drugie, również znana z części pierwszej emerytowana oficer milicji, kapitan Pająkowska 😃

"Czarna wdowa atakuje" Ireny Matuszkiewicz to kontynuacja świetnej "Nie zabijać pająków". Rzecz dzieje się jakiś rok po wydarzeniach z pierwszej części (bo Mieszko ma już sześć lat) i dzieje się tym razem w pensjonacie o wdzięcznej, acz niewyszukanej nazwie "Mieszko". 😉.

Zbliża się Nowy Rok i ścisłe kierownictwo pewnej francuskiej firmy z filią w Polsce postanawia spędzić...

Komedia kryminalna, lecz nie jak u Chmielewskiej, że boki można zrywać, da się przeczytać, intryga ciekawa, niestety nie znam tomu pierwszego, więc porównywać obu książek nie mogę.

Komedia kryminalna, lecz nie jak u Chmielewskiej, że boki można zrywać, da się przeczytać, intryga ciekawa, niestety nie znam tomu pierwszego, więc porównywać obu książek nie mogę.

Kolejna książka o śledztwie prowadzanym przez inspektora Dynę. Część bohaterów znamy już z części poprzedniej, kolejni pojawiają się po raz pierwszy (a niektórzy zarazem po raz ostatni, bo szybko schodzą z tego łez padołu).
Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale „Czarna wdowa atakuje” sporo się odbiega od pierwszego tomu. Tym razem mamy do czynienia z mniejszą dawką humoru, dialogi są znacznie poważniejsze, a akcja skupia się głównie na rozmowach przy stole i mozolnemu dochodzeniu kto, gdzie, z kim i jak długo przebywał w momencie, gdy doszło do morderstw.
Całość przypominała mi książki Agathy Christie, w których często gęsto wiemy, że sprawcy należy szukać w bardzo wąskim gronie i tylko pewne niuanse, i wytężona praca szarych komórek pozwalają trafnie wytypować zbrodniarza. Jedyna, ale jakże znacząca różnica polega na tym, że pani Matuszkiewicz uzbraja policjantów w sprzęt podsłuchowy, dzięki czemu śledztwo rusza z kopyta, a czytelnik niestety aż do ostatnich stron nie ma szans dowiedzieć się jaką intrygę uknuli podejrzani.
Generalnie kryminał jest rzetelną robotą, ciąg przyczynowo-skutkowy jest zachowany i książka jest zwarta oraz logiczna, ale przyznaję, że czytając bawiłam się znacznie słabiej niż przy części pierwszej.
Mam jednak nadzieję, że autorka na tym nie poprzestanie i w okolicy urokliwego pensjonatu „Mieszko” zostanie popełnionych kilka następnych zbrodni…

Kolejna książka o śledztwie prowadzanym przez inspektora Dynę. Część bohaterów znamy już z części poprzedniej, kolejni pojawiają się po raz pierwszy (a niektórzy zarazem po raz ostatni, bo szybko schodzą z tego łez padołu).
Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale „Czarna wdowa atakuje” sporo się odbiega od pierwszego tomu. Tym razem mamy do czynienia z mniejszą dawką humoru,...

Kontynuacja "Nie zabijać pająków" tak więc dobra zabawa i humor gwarantowane! Czytałam już 2 razy i będę czytała kolejne 222!

Kontynuacja "Nie zabijać pająków" tak więc dobra zabawa i humor gwarantowane! Czytałam już 2 razy i będę czytała kolejne 222!

Książka zawiera przede wszystkim dialogi. Czasem jest to niebywała zaleta, w tym przypadku jest to wada. Powieść jest przegadana, ekipa śledcza genialna, bo używa wyłącznie swoje szare komórki, nie sprawdzając nawet prawdziwości relacji uczestników dramatu. Fabuła prosta, zakończenie przewidywalne. Ale najsłabiej prezentują się poszczególne osoby, o których niewiele można powiedzieć. Brak im cech szczególnych. Co prawda już na dwóch pierwszych stronach mamy (subiektywne) przedstawienie obcych w domu, ale są też miejscowi - i tych nie potrafimy zdefiniować. Być może stało się to w poprzedniej powieści cyklu, ale przecież nie wszyscy czytają kolejne tomy. Ja raczej po inne powieści Ireny Matuszkiewicz nie sięgnę.

Książka zawiera przede wszystkim dialogi. Czasem jest to niebywała zaleta, w tym przypadku jest to wada. Powieść jest przegadana, ekipa śledcza genialna, bo używa wyłącznie swoje szare komórki, nie sprawdzając nawet prawdziwości relacji uczestników dramatu. Fabuła prosta, zakończenie przewidywalne. Ale najsłabiej prezentują się poszczególne osoby, o których niewiele można...

komisarz Dyna
tom 1 nie zabijać pająków
tom 2 czarna wdowa atakuje

komisarz Dyna
tom 1 nie zabijać pająków
tom 2 czarna wdowa atakuje

Rozkręciłam się w czytaniu tej książki, lektura mnie pochłonęła (całkiem szybko poszło). Akcja, można by powiedzieć, przewidywalna - mimo wszystko dobrze się czytało. Pierwsza część "Nie zabijać pająków" była lepsza.

Rozkręciłam się w czytaniu tej książki, lektura mnie pochłonęła (całkiem szybko poszło). Akcja, można by powiedzieć, przewidywalna - mimo wszystko dobrze się czytało. Pierwsza część "Nie zabijać pająków" była lepsza.

Lekki, humorystyczny polski kryminał.
Za słowami Miłoszewskiego "(...)Szału nie ma, ... wstydu też nie ma".

Lekki, humorystyczny polski kryminał.
Za słowami Miłoszewskiego "(...)Szału nie ma, ... wstydu też nie ma".

Kryminałek - lekki, łatwy, przyjemny. Zakończenie podwójne, bo i zgony podwójne: i przewidywalne i mniej przewidywalne

Kryminałek - lekki, łatwy, przyjemny. Zakończenie podwójne, bo i zgony podwójne: i przewidywalne i mniej przewidywalne