Uwaga na początek: czytać jedno opowiadanie co jakiś czas.

Najpiękniejsze w tych opowiadaniach (kilka wyjątków) to wiara w przyszłość (nie wnikam, czy autentyczna, ale brzmi wiarygodnie).
Ludzkość, która skupia się na wyprawach (w bliski i daleki kosmos, bada podwodne głębie),odkryciach, wynalazkach, ale przy tym ludzie pozostają ludzcy: mają swoje zalety i wady - kłócą się, kochają, zabijają, zmagają się z problemami nie tylko natury praktycznej, ale i filozoficznej czy moralnej.
Nie ma tu elementów powieści przygodowej, nie ma kosmitów (chociaż?),dynamicznej akcji, a mimo to opowiadania "czytają się".

Uwaga na początek: czytać jedno opowiadanie co jakiś czas.

Najpiękniejsze w tych opowiadaniach (kilka wyjątków) to wiara w przyszłość (nie wnikam, czy autentyczna, ale brzmi wiarygodnie).
Ludzkość, która skupia się na wyprawach (w bliski i daleki kosmos, bada podwodne głębie),odkryciach, wynalazkach, ale przy tym ludzie pozostają ludzcy: mają swoje zalety i wady - kłócą...

Ponad 600 stron Braci Strugackich, w twardej oprawie, z bardzo obszernym wprowadzeniem Pana Pawła Laudańskiego. Opowiadania podzielone są na cykle, to dobry zabieg, bo faktycznie mają podobny klimat i zbliżony temat i łączy je czas powstania i okoliczności. Jak to u Strugackich: SF śmiało wybiegające w przyszłość, ale rzetelne, bez fantasmagorii stworzonych dla usprawiedliwienia fabuły. Największym minusem tego zbioru opowiadań jest to, że są to... opowiadania. Bardzo, bardzo krótkie. Czytając „Zapomniany eksperyment” poczułem się rozczarowany, bo nawet się nie zaczął i już się skończył, a pomysł przedni. „Próba cybkora” jest z kolei trywialna. Infantylny „Stoliczku, nakryj się” i zabawny w formie „Desant”, „O wędrowcach i podróżnikach” jest czysto filozoficzny itd., itd. Odnosi się wrażenie, że były to szkice dla dłuższych form, a zostały opowiadaniami, a nawet ledwie zajawkami opowiadań. Strugaccy sugerują, że postęp, ekspansja we Wszechświecie, zachwyty uczonych nie zawsze muszą był spełnieniem marzeń, i nie będą jedynie pasmem sukcesów, tak jak obce formy życia nie zawsze muszą być wrogo nastawione do Ziemian, a forma – jaką potrafią przybrać ciągle będzie poza możliwościami naszego pojmowania i naszej wyobraźni. I każdy Układ rozumny (niekoniecznie Istota) ma „wbudowany” imperatyw ciekawości i chęci poznawania, niekiedy przybiera on formę bohaterstwa, niekiedy zwykłej lekkomyślności. Ten zbiór opowiadań więcej mówi o twórcach, niż przynosi czystej rozrywki związanej ze światem SF. Strugaccy tworzyli pod czujnym okiem stalinowskiej cenzury, więc pewien rodzaj podporządkowania czy oczekiwań tejże cenzury czuć. Cykl kończy genialna i tytułowa zarazem „Maszyna życzeń” znana mi do tej pory jedynie z arcydzieła Tarkowskiego pod tytułem „Stalker”.

Ponad 600 stron Braci Strugackich, w twardej oprawie, z bardzo obszernym wprowadzeniem Pana Pawła Laudańskiego. Opowiadania podzielone są na cykle, to dobry zabieg, bo faktycznie mają podobny klimat i zbliżony temat i łączy je czas powstania i okoliczności. Jak to u Strugackich: SF śmiało wybiegające w przyszłość, ale rzetelne, bez fantasmagorii stworzonych dla...