Ocena dotyczy opowiadania "Niepokój"

Ocena dotyczy opowiadania "Niepokój"

W książce zawarte są opisy opowiadań po każdym z nich, i to w sumie ratuje ten zbiór opowiadań. Bez tego opowiadania raczej są napisane chaotycznie i ze średnim polotem. Dużo się nasłuchałem o Stugackich i się trochę nimi rozczarowałem. Opowiadania są dla mnie po prostu przeciętne. Czytałem je raczej z musu i żeby dowiedzieć się nad czym ogół populacji się tak zachwyca. No i z samych opowieści niespecjalnie się tego dowiedziałem, bardziej z opisów tych opowieści. No cóż. Po prostu nie będzie już następnych książek Strugackich.

W książce zawarte są opisy opowiadań po każdym z nich, i to w sumie ratuje ten zbiór opowiadań. Bez tego opowiadania raczej są napisane chaotycznie i ze średnim polotem. Dużo się nasłuchałem o Stugackich i się trochę nimi rozczarowałem. Opowiadania są dla mnie po prostu przeciętne. Czytałem je raczej z musu i żeby dowiedzieć się nad czym ogół populacji się tak zachwyca. No...

Strugaccy nie należą do łatwej literatury, ale jak lekko czyta się wszystko inne po takich pokręconych historiach.
Tak jak i po pierwszym tomie utrzymuję, że nie jest to zbiór dla każdego, wręcz dla nielicznych. Wymagające treści oparte na nastrojach i realiach bloku sowieckiego lat 60 i 70.
Młody czytelnik zapewne będzie się zastanawiał co palili autorzy 😁

Strugaccy nie należą do łatwej literatury, ale jak lekko czyta się wszystko inne po takich pokręconych historiach.
Tak jak i po pierwszym tomie utrzymuję, że nie jest to zbiór dla każdego, wręcz dla nielicznych. Wymagające treści oparte na nastrojach i realiach bloku sowieckiego lat 60 i 70.
Młody czytelnik zapewne będzie się zastanawiał co palili autorzy 😁

"Niepokój" sprawia wrażenie niedokończonego szkicu. Czytając nie miałem pojęcia w ogóle co się dzieje i dlaczego, sens wszystkiego nabiera dopiero na kilku ostatnich stronach, ale wtedy już było trochę za późno, abym poczuł się zaangażowany w historię i zachwycony konspektem. Sam konspekt nie jest zły, zawiodło wykonanie. Czytelnik śledzi na przemian dwie odrębne ( i w ogóle niezazębiające się)opowieści, by nagle w połowie noweli jedna z nich, w bardzo ciekawym momencie, została całkowicie porzucona.
Całościowo to się oczywiście spina, to w końcu Strugaccy, mało miałem jednak czytelniczej frajdy.
Ocena 4/10.

PS Oceniam tutaj tylko "Niepokój", który nie miał wcześniej swojego odrębnego wydania.

"Niepokój" sprawia wrażenie niedokończonego szkicu. Czytając nie miałem pojęcia w ogóle co się dzieje i dlaczego, sens wszystkiego nabiera dopiero na kilku ostatnich stronach, ale wtedy już było trochę za późno, abym poczuł się zaangażowany w historię i zachwycony konspektem. Sam konspekt nie jest zły, zawiodło wykonanie. Czytelnik śledzi na przemian dwie odrębne ( i w...

W czasach studenckich natrafiłam na rewelacyjną antologię „Kroki w nieznane”. Kilka opasłych tomów zbierających opowiadania najlepszych pisarzy science-fiction. Wszystkich części nie przeczytałam – tylko te, które były dostępne w lokalnej bibliotece – ale to wystarczyło do doceniania klasyków fantastki. Nie wiem, czy trafiłam tam na braci Strugackich, bo o ich twórczości będzie w tym tekście mowa, odkryłam natomiast Kira Bułyczowa, i jego „Wielki Guslar”, który kazał mi spojrzeć ku radzieckim – tak chyba będzie poprawnie – pisarzom, sugerując, iż, walcząc z cenzurą, wnoszą w swoje prace niewiarygodne rozwiązania. Nadarzyła mi się okazja zapoznać ze zbiorczym wydaniem dzieł braci Strugackich. To samo pokolenie pisarzy, co uwielbiany przeze mnie Bułyczow, a do tego duet wychwalany przez czytelników science-fiction . Kiedy taka okazja pcha się w ręce nie można jej wypuścić.

„Wywrócony świat i inne utwory” zawiera – poza tytułową powieścią – teksty „Żuk w mrowisku”, „Fale tłumią wiatr”, „Niepokój”. Łączy je postać Maksa Kammerera – podróżnika, odkrywcy, kosmonauty. Jest to zdecydowanie przygodowa odmiana science-fiction (chociaż znajdziemy tu też co nieco z kryminału) i to jakże cudownie dopracowana. Jedna sprawa to uniwersum, jakie tworzą Strugaccy. Oczywistą oczywistością jest, że tu każdy detal musi ze sobą współgrać – inaczej pisarze nie wdarliby się do kanonu science-fiction. Jednak, kiedy czytamy te powieść właśnie w wydaniu zbiorczym widać, jak szeroki był to projekt, jak kolejne teksty są ze sobą powiązane, o ilu elementach autorzy musieli pamiętać, jak drobne rzeczy łączą te historie.

Natomiast mnie zaintrygowała inna kwestia. Publikacja opatrzona jest komentarzami autorów i w jednym wywodzie mowa jest o różnych scenariuszach tej samej opowieści. Czytelnik jest przepraszany, że finał jest tak oczywisty, a pisarze usprawiedliwiają się, że nie mogli inaczej. Opowiadają o innych pomysłach, jakie mieli i argumentują, dlaczego nie mogły zostać wykorzystane. I do mnie nagle coś dotarło. Do tej pory raczej poddawałam się temu, co autor książki proponuje, ewentualnie, kiedy pomysł wydał mi się absurdalny kwitowałam słowem: „Naciągane”. Im dłużej myślę o współczesnych pisarzach, mam coraz wyraźniejsze wrażenie, że większość z nich dopasowuje wydarzenia do pomysłu, że „wypełnia” go akcją, że fabuła nie zawsze jest przez nich „przepracowana”. A to błąd. Powieści nie można pisać wyłącznie od punktu A do B nie zważając na potencjalne przeszkody. Trzeba poddać się obranej ścieżce i podążyć tam, gdzie ona prowadzi.

W przypadku radzieckich twórców należałoby rzucić jeszcze jedno hasło: „idea”. Walka z reżimem odbywała się na różnych frontach, również tym literackim. Śmiejmy się, krytykujmy, ale tak żeby się nie zorientowali – można powiedzieć, że tak działali ówcześni pisarze (zresztą o konfrontacji z cenzurą możecie również poczytać w komentarzach). Do utworów przenikają elementy satyryczne, groteskowe, ale również symboliczne. Subtelne, acz mocne analogie, napomknięcia łechczą neurony czytelników. Cieszyć się tym możemy również u Strugackich. I żeby była jasność, na pierwszym miejscu jest przygoda, ale ubarwiona „ideą”.

Mnie nigdy nie trzeba było zachęcać do czytania klasyków. Uwielbiam poznawać twórczość ludzi, który kreowali literaturę, a do tego ich teksty to (zazwyczaj) gwarancja dobrej lektury. Strugaccy to „must read” i „must know” dla miłośników przygodowej odmiany science-fiction. W prezentowanym zbiorze mamy powieści lekkie, dynamiczne, acz ambitne i dopracowane. Bierzcie i czytajcie.

W czasach studenckich natrafiłam na rewelacyjną antologię „Kroki w nieznane”. Kilka opasłych tomów zbierających opowiadania najlepszych pisarzy science-fiction. Wszystkich części nie przeczytałam – tylko te, które były dostępne w lokalnej bibliotece – ale to wystarczyło do doceniania klasyków fantastki. Nie wiem, czy trafiłam tam na braci Strugackich, bo o ich twórczości...

Science fiction to bardzo ciekawy gatunek literacki. Może być lekką, przyjemną lekturą dobrą na odstresowanie i wieczorny relaks, ale może być również niezwykle ambitną, ciężką w odbiorze i niezrozumiałą naukową hipotezą (nazywaną hard sci-fi). W moim odczuciu, książki braci Strugackich łączą te dwie skrajności, w konsekwencji czego dostajemy świetną, reprezentatywną i przystępną dla każdego literaturę.

Uwielbiam zbiorcze wydania i opasłe tomiska. Dzięki wyd. Prószyński, mam już drugi tom antologii twórczości jednych z najbardziej znanych i cenionych pisarzy gatunku. A wydania te są najwyższej klasy – po prostu piękne!

Drugi tom to cztery powieści, które łączy przede wszystkim ten sam główny bohater – Maksym Kammerer. Jest to historia kosmonauty, pilota i odkrywcy podróżującego w przestrzeni międzygwiezdnej. Na wskutek katastrofy, ląduje na obcej planecie, gdzie mierzy się z problemami niezrozumiałymi dla Ziemian. Poznaje ludzi z różnych kast, staje w obronie słabszych, edukuje innych oraz sam sporo się uczy.

Warto, naprawdę warto poznać coś więcej, niż sławny „Piknik na skraju drogi”.

Z niecierpliwością czekam na kolejne powieści Strugackich. Niektóre jeszcze nigdy nie pojawiły się w polskim przekładzie. Jeśli zostaną wydane w tej szacie, co na zdjęciu, to ja będę wniebowzięty! Czekam przebierając nogami!

Paweł

Science fiction to bardzo ciekawy gatunek literacki. Może być lekką, przyjemną lekturą dobrą na odstresowanie i wieczorny relaks, ale może być również niezwykle ambitną, ciężką w odbiorze i niezrozumiałą naukową hipotezą (nazywaną hard sci-fi). W moim odczuciu, książki braci Strugackich łączą te dwie skrajności, w konsekwencji czego dostajemy świetną, reprezentatywną i...

STRUGACCY WRACAJĄ

Fantastyki mamy obecnie do wyboru do koloru. Fantasy, science fiction, horror, science-fantasy, urban fantasy… Gatunków i podgatunków wystarczyłoby, żeby zapełnić kilka akapitów, sami wiecie najlepiej. Ale w całej tej współczesnej gałęzi literatury od ziemi oderwanej, brakuje prozy takiej, jak proza Strugackich. Na szczęście ktoś jeszcze to wznawia i to jeszcze w takim wydaniu, a miłośnicy klasyki fantastycznych książek, a także po prostu fani dobrej literatury, mogą się cieszyć. Bo „Wywrócony świat i inne utwory” cieszy. I satysfakcjonuje.

Maks Kammerer jest kosmonautą i odkrywcą. Jest śledczym i buntownikiem także. Swoisty człowiek orkiestra. I ten człowiek orkiestra działa, zmaga się z problemami, radzi sobie. Czy to stawia czoła reżimowi, który manipuluje ludźmi w nim żyjącymi, czy walczy z tajemniczym uciekinierem, który stanowi zagrożenie, ale nie za bardzo wiadomo jakie, czy nawet gdy łączy siły z innym śledczym, by zająć się terrorystami, pokazuje, że potrafi, bo potrafi.

http://ksiazkarniablog.blogspot.com/2022/11/wywrocony-swiat-i-inne-utwory-borys.html

STRUGACCY WRACAJĄ

Fantastyki mamy obecnie do wyboru do koloru. Fantasy, science fiction, horror, science-fantasy, urban fantasy… Gatunków i podgatunków wystarczyłoby, żeby zapełnić kilka akapitów, sami wiecie najlepiej. Ale w całej tej współczesnej gałęzi literatury od ziemi oderwanej, brakuje prozy takiej, jak proza Strugackich. Na szczęście ktoś jeszcze to wznawia i to...

Komentarz dotyczy tylko Wywróconego świata, pozostałych utworów nie było na audiobooku.
Jak sami Autorzy stwierdzili rzecz się ma o komsomolcu z XXII wieku. Główny bohater ląduje na planecie, gdzie stosunki społeczne są nam jakoś dziwnie znajome. Kolejne doświadczenia powodują ewolucję dziarskiego początkowo pięknoducha, w świecie mistrzowskiej manipulacji - gdzie sam prezes Jacek nauki mógłby pobierać. Powieść warta przeczytania, ale Janusz Zajdel eksplorując podobne tematy zdaje się ciekawszy i bardziej wyrafinowany.

Komentarz dotyczy tylko Wywróconego świata, pozostałych utworów nie było na audiobooku.
Jak sami Autorzy stwierdzili rzecz się ma o komsomolcu z XXII wieku. Główny bohater ląduje na planecie, gdzie stosunki społeczne są nam jakoś dziwnie znajome. Kolejne doświadczenia powodują ewolucję dziarskiego początkowo pięknoducha, w świecie mistrzowskiej manipulacji - gdzie sam...