Książka Sabiny Waszut "Pod stepowym niebem" to trzeci - ostatni tom z cyklu "Emigranci". Przedstawia losy Polaków przesiedlonych do Kazachstanu. Uświadamia nam jak ciężkie było życie osób żyjących w tamtym okresie, zwłaszcza na wygnaniu np. w Kazachstanie, czy na Syberii. Tamto pokolenie musiało mieć naprawdę wiele odwagi i samozaparcia, aby przetrwać ten czas. Książka posiada wartką akcję. Dobrze się czyta. Polecam jeśli ktoś lubi tematykę wojenną.

Książka Sabiny Waszut "Pod stepowym niebem" to trzeci - ostatni tom z cyklu "Emigranci". Przedstawia losy Polaków przesiedlonych do Kazachstanu. Uświadamia nam jak ciężkie było życie osób żyjących w tamtym okresie, zwłaszcza na wygnaniu np. w Kazachstanie, czy na Syberii. Tamto pokolenie musiało mieć naprawdę wiele odwagi i samozaparcia, aby przetrwać ten czas. Książka...

Książka, choć opowiada o tragicznych losach Polaków przesiedlonych w czasie wojny do Kazachstanu, to napisana zrozumiałe i przystępnie. Czyta się bardzo dobrze.

Książka, choć opowiada o tragicznych losach Polaków przesiedlonych w czasie wojny do Kazachstanu, to napisana zrozumiałe i przystępnie. Czyta się bardzo dobrze.

Z ogromnym zdziwieniem czytałam kolejne strony tej powieści, bo przecież saga dotyczy emigrantów, a tymczasem w ostatnim tomie jest historia o przesiedleńcach. Wprawdzie autorka na końcu książki przeprasza za to nadużycie, ale wydaje mi się, że mogła po prostu wydać tę książkę poza sagą, a ostatni tom poświęcić innemu wątkowi emigracji. Ogólnie książki napisane bardzo poprawnie, trochę jak szkolne wypracowanie. Warto zwrócić uwagę na temat, losy tych, którzy przecierali szlaki emigracyjne w tamtych czasach był wyjątkowo ciężki.

Z ogromnym zdziwieniem czytałam kolejne strony tej powieści, bo przecież saga dotyczy emigrantów, a tymczasem w ostatnim tomie jest historia o przesiedleńcach. Wprawdzie autorka na końcu książki przeprasza za to nadużycie, ale wydaje mi się, że mogła po prostu wydać tę książkę poza sagą, a ostatni tom poświęcić innemu wątkowi emigracji. Ogólnie książki napisane bardzo...

Według mnie najlepsze z całej serii....Piękna pomimo tematyki. Polecam! I wielki szacunek dla autorki za wykonaną pracę.

Według mnie najlepsze z całej serii....Piękna pomimo tematyki. Polecam! I wielki szacunek dla autorki za wykonaną pracę.

Pani Sabina Waszut stworzyła Sagę o ludziach, którzy z różnych powodów ruszali w nieznane. W dwóch pierwszych częściach sami decydowali o swoim losie. Emigrowali z nadzieją na poprawę swoich warunków bytowych. Kuszeni opowieściami innych o tym jak to wszędzie będzie im lepiej niż tu. Perspektywa tego, o czym marzyli, szybko rozmijała się z rzeczywistością. Trzecia część sagi Emigranci: Pod stepowym niebem różni się od pozostałych. Tym razem nikt nie wybierał kierunku podróży, ani środka lokomocji.

"Nadzieje mieszały się z marzeniami, zlewało się ze sobą to, co działo się teraz, z tym, co jeszcze przed nimi".

Olga Jelska wraz z trójką dzieci zostaje zmuszona do opuszczenia mieszkania. Zapędzona do bydlęcych wagonów, wyrusza razem z innymi ludźmi w podróż. Transportowani w warunkach urągających ludzkiej godności wśród głodu, smrodu i chorób po miesięcznej tułaczce docierają na miejsce. Od teraz ich domem będzie Priesnogorkowka kozacka wieś.

"W świecie, w którym kazano im żyć, lepiej było nie wzbudzać nadmiernego zainteresowania".

Teraz zaczyna się walka o przetrwanie. Zarówno Olga jak i jej najstarszy syn Tomasz, imają się każdej pracy, byleby tylko zarobić pieniądze na jedzenie. Tygodnie oczekiwania i w końcu odrodzona nadzieja na wyrwanie się z Kazachstanu nie sprawiła, że kołchozowa egzystencja stała się łatwiejsza do zniesienia. Z jednej strony otwierała zagojone już rany, a z drugiej wybudzała z odrętwienia. Nadzieja pochłaniała całą energię przesiedleńców.

Człowiek w skrajnie trudnych warunkach szuka radości i znajduje ją w drobnych rzeczach. Czasami ludzkie drogi się ze sobą łączą, nawet jeśli tego nie chcemy. Ogniwem łączącym z innymi jest przeszłość. Zastanawiające jest to, do czego mogą posunąć się ci, którzy za nic mają ludzkie życie, mordują, głodzą innych, wyśpiewując przy tym pieśni o równości i nadziei. Jakim trzeba być potworem w ludzkiej skórze? Jak w każdej sytuacji, tak i tutaj nadszedł moment zwątpienia. Nie wiadomo co jest lepsze nadzieja, że ujrzy się kogoś bliskiego, czy pogodzenie się z faktem, że tej osoby już nie ma? Podobno nadzieja to siła, która napędza ludzi do działania. Okazuje się, że nie zawsze. Nadzieja posiada też moc niszczenia. Młodym wojna zabiera dom i młodzieńczość. Odmienieni, poranieni i bezpowrotnie zniszczeni tym przez co musieli przejść, marzą już tylko o spokoju. Kobiety-wojowniczki niczym ten piołun potrafiły przetrwać nawet w najtrudniejszych warunkach. W czasach kiedy mężczyźni walczyli lub przebywali w obozach, to właśnie na barkach kobiet spoczywała troska o "dom" i rodzinę. To kobiety wykazywały niesamowity hart ducha i siłę, jaka w nich drzemie.

"Wrzucili nas do piekła, a my z niego uciekliśmy, chcieli nas wymazać, a my wciąż żyjemy".

Nie łatwo się czyta książki, które pokazują ogrom ludzkiego cierpienia. Do tego powieść oparta na faktach. Ludzie walczyli o lepsze jutro. Nie zawsze im się to udawało. Sagę Emigranci Pani Sabina Waszut napisała w hołdzie tym wszystkim, którzy wyjechali w nieznane. Autorce gratuluję pomysłu.

Polecam!

Książka to prezent od Halinki.

Pani Sabina Waszut stworzyła Sagę o ludziach, którzy z różnych powodów ruszali w nieznane. W dwóch pierwszych częściach sami decydowali o swoim losie. Emigrowali z nadzieją na poprawę swoich warunków bytowych. Kuszeni opowieściami innych o tym jak to wszędzie będzie im lepiej niż tu. Perspektywa tego, o czym marzyli, szybko rozmijała się z rzeczywistością. Trzecia część...

Ta książka została napisana w przededniu agresji Rosji na Ukrainę. Niestety, właśnie obserwujemy powtórkę wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat. Tułaczy los, znów jest udziałem milionów uchodźców wojennych.

W trzecim tomie sagi "Emigranci" fabuła dotyczy wygnania, przesiedlenia przymusowego, zsyłki do Kazachstanu polskiej rodziny mieszkającej w 1940 roku na obecnym terytorium Ukrainy.
★Ze Stanisławowa, nazywanego "małym Lwowem" (obecnie Iwano-Frankiwsk, Ukraina),zostaje wywieziona Olga z trójką dzieci. Wcześniej jej mąż Ildefons Jelski, lekarz i oficer WP, zostaje aresztowany przez NKWD i trafia do obozu jenieckiego w Kozielsku.
Olga, Tomasz, Tadzio i Antosia trafiają do Priesnogorkowki, pod stepowe niebo Kazachstanu.
Najpierw jest podróż w bydlęcych wagonach, potem nieprzyjazny świat kazachskiego kołchozu. Ucieczka, skomplikowana i wieloetapowa podróż do wolności. Rozłąka, tęsknota, głód i strach podczas walki o przetrwanie. Autorka opierając się na faktach historycznych, wiernie oddała codzienność mieszkańców kołchozu. Pokazała wojenny tułaczy los. Determinację przesiedleńców, ich uczucia dotyczące wspomnień rodzinnych domów, ulic stanisławowskich, zabytków, ulubionych miejsc i umiłowanie polskości. Pojawił się też bardzo krótki wątek francuski, nawiązujący do poprzedniego tomu.

★Cały cykl "Emigranci", to hołd oddany ludziom, którzy z różnych pobudek wyruszyli w nieznane.
W tym cyklu poznajemy losy kolejnych silnych ludzi, wojowników dnia codziennego.
★Podsumowując:
*barwni bohaterowie
*cudowne opisy i dojrzałe dialogi
*lekkie pióro Autorki
★Jeśli chcecie dowiedzieć się:
- jak potoczą się dalsze losy bohaterów
- gdzie jeszcze ześle ich los
- czy determinacja Olgi sprawi, że odnajdzie męża
- czy uda im się powrócić do Ojczyzny
... to przeczytajcie tę książkę.
POLECAM!

Ta książka została napisana w przededniu agresji Rosji na Ukrainę. Niestety, właśnie obserwujemy powtórkę wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat. Tułaczy los, znów jest udziałem milionów uchodźców wojennych.

W trzecim tomie sagi "Emigranci" fabuła dotyczy wygnania, przesiedlenia przymusowego, zsyłki do Kazachstanu polskiej rodziny mieszkającej w 1940 roku na obecnym...

Kolejna odsłona emigracji w książce Pani Sabiny Waszut. Inna od poprzednich, ponieważ nie z własnej woli, a przymusowa. O wywózkach w głąb Rosji troszkę już czytałam, jednak kierunkiem docelowym była Syberia. Losy i doświadczenia Sybiraków od zawsze były bliskie memu sercu. W „Pod stepowym niebem” bohaterowie zostają wywiezieni do kołchozu w Kazachstanie. Miejsca gdzie surowy klimat nie rozpieszcza, a step nie rodzi plonów. Pani Sabina utkała piękną historię o ludziach, którzy doświadczają tak wiele, nie poddają się, a w ich sercach nadal płonie płomień patriotyzmu.

Kresy Wschodnie, Olga Jelskia i jej dzieci, jako rodzina polskiego oficera zostają wywiezieni bydlęcymi wagonami na kazachstański step. Na barki delikatnej i eterycznej kobiety spada ciężar wydawałoby się nie do udźwignięcia. Życie w ziemiance, step gdzie okiem sięgnąć, przerażający komendant kołchozu i brak informacji o mężu przytłaczają. Czy uda im się przetrwać? Czy powrót do domu jest w ogóle możliwy?

Kolejna odsłona emigracji w książce Pani Sabiny Waszut. Inna od poprzednich, ponieważ nie z własnej woli, a przymusowa. O wywózkach w głąb Rosji troszkę już czytałam, jednak kierunkiem docelowym była Syberia. Losy i doświadczenia Sybiraków od zawsze były bliskie memu sercu. W „Pod stepowym niebem” bohaterowie zostają wywiezieni do kołchozu w Kazachstanie. Miejsca gdzie...

Przepiękne,wyciskające łzy z oczu opowieści o polskich emigrantach. Czytając te książki czułam wdzięczność że żyję w wolnej Polsce obym dożyła w takowej swojego końca.

Przepiękne,wyciskające łzy z oczu opowieści o polskich emigrantach. Czytając te książki czułam wdzięczność że żyję w wolnej Polsce obym dożyła w takowej swojego końca.

Książka o przesiedleńcach w czasach II wojny światowej. Jak pozostałe części z cyklu ta również ta traktuje o emigrantach, chociaż w tym przypadku nie była to emigracja z własnej woli. Napisana jest bardzo lekkim, przyjemnym językiem, mimo, że tematyka wcale nie najprostsza. Łatwo się zaprzyjaźnić z bohaterami i ciężko oderwać od ich historii.

Książka o przesiedleńcach w czasach II wojny światowej. Jak pozostałe części z cyklu ta również ta traktuje o emigrantach, chociaż w tym przypadku nie była to emigracja z własnej woli. Napisana jest bardzo lekkim, przyjemnym językiem, mimo, że tematyka wcale nie najprostsza. Łatwo się zaprzyjaźnić z bohaterami i ciężko oderwać od ich historii.

Ładny język. Dobrze się czyta

Ładny język. Dobrze się czyta