Lubię opowiadania i nigdy nie traktuję ich jak przystawki, a zawsze jako danie główne. I lubię styl Margaret Atwood. Żadna więc rewelacja, że ta w sumie mała i skromna książeczka bardzo mi się spodobała. To krótkie opowiadania z życia jednej kobiety (samej Autorki?), ale na różnym etapie jej życia: małej dziewczynki, nastolatki, wreszcie dorosłej kobiety/dzieciństwa, dorastania, związku, macierzyństwa, starości. Nie ma w tych opowiadaniach rewelacji. Jest bystrość spojrzenia, umiejętność skupienia się na detalu, obserwacyjny talent, postaci z krwi i kości, realne życie. Już sam tytuł wydaje sie bardzo trafiony: czyż nasze życie w przeważającej części nie jest moralnym nieładem? Bo przecież moralny nieład to nie to samo co niemoralny ład ☺. Spojrzenie na życie z perspektywy ptaka, który porusza się nie w przestrzeni tylko w czasie, tworzy obraz zarówno jednostkowy (bo to jest TO życie), jak i uniwersalny i jest świetną bazą wypadową do refleksji na temat podstawowych wartości: wolności jednostki, relacji z innymi i światem, moralności, sensu egzystencji jako takiej, a także do osobistego spojrzenia wstecz na swoją przebytą drogę. I choć pewnie niebawem zapomnę o „Moralnym nieładzie“ to godziny spędzone z tą książką były dla mnie czytelniczą przyjemnością w stanie czystym.

Lubię opowiadania i nigdy nie traktuję ich jak przystawki, a zawsze jako danie główne. I lubię styl Margaret Atwood. Żadna więc rewelacja, że ta w sumie mała i skromna książeczka bardzo mi się spodobała. To krótkie opowiadania z życia jednej kobiety (samej Autorki?), ale na różnym etapie jej życia: małej dziewczynki, nastolatki, wreszcie dorosłej kobiety/dzieciństwa,...