genialna, fantastyczna, prosta, ale piękna
czuję się zakochana w sposobie pisania autorki, w jej zdolności do dostrzegania małych rzeczy, szczególików, drobiażdżków. z przyjemnością spotkam się z panią atwood jeszcze raz.

genialna, fantastyczna, prosta, ale piękna
czuję się zakochana w sposobie pisania autorki, w jej zdolności do dostrzegania małych rzeczy, szczególików, drobiażdżków. z przyjemnością spotkam się z panią atwood jeszcze raz.

To była moja pierwsza książka Margaret Atwood; zdecydowanie nie będzie ostatnią. "Moralny nieład" to nietypowa powieść autobiograficzna, przedstawiająca urywki z życia pisarki, skupiające się na motywie tożsamości kobiety.

Atwood eksploruje kobiecość na różnych etapach rozwoju - począwszy od hiperodpowiedzialnej dziewczynki, przez zagubioną nastolatkę aż po niepewną siebie dorosłą kobietę.

Dostrzegałam fragmenty samej siebie w zmaganiach głównej bohaterki, co uczyniło lekturę bardziej imersywną. Zdecydowanie polecam.

To była moja pierwsza książka Margaret Atwood; zdecydowanie nie będzie ostatnią. "Moralny nieład" to nietypowa powieść autobiograficzna, przedstawiająca urywki z życia pisarki, skupiające się na motywie tożsamości kobiety.

Atwood eksploruje kobiecość na różnych etapach rozwoju - począwszy od hiperodpowiedzialnej dziewczynki, przez zagubioną nastolatkę aż po niepewną...

Fenomenalna narracja pierwszoosobowa i styl pisania od razu zdradziły, że mam do czynienia z ukochaną Margaret Atwood. Wciągnęłam się niesamowicie od samego początku. Epizody miały świetny klimat, były szalenie ciekawe, ale później nagle... wszystko prysło.

"Przewrotna autobiografia" - czytam. Przecież to musi być super. A tymczasem narracja zmieniła się w trzecioosobową, opisywane wydarzenia zupełnie zmatowiały, a kolejne rozdziały nawet nie wiem, kogo dotyczyły.

To żonglowanie narracją i czasem akcji niestety wybiło mnie z rytmu. Zaczęłam się gubić w osobach i wydarzeniach. Nie jestem dobra w takim skakaniu. Oczywiście nie mówię tutaj o prostej koncepcji teraźniejszość + flashbacki, bo tutaj sytuacja jest dużo bardziej skomplikowana (nawet nie wiem, czy nie bardziej niż w 𝘚𝘭𝘦𝘱𝘺𝘮 𝘻𝘢𝘣𝘰́𝘫𝘤𝘺, bo tam to chociaż wiadomo było o jakim czasie czytamy).

Zaznaczyłam sobie kilka fragmentów - niektóre ładne, niektóre śmieszne, ale całością trochę się rozczarowałam. Domyślam się, że swoje atwoodowe faworyty mam już za sobą, ale...

Fenomenalna narracja pierwszoosobowa i styl pisania od razu zdradziły, że mam do czynienia z ukochaną Margaret Atwood. Wciągnęłam się niesamowicie od samego początku. Epizody miały świetny klimat, były szalenie ciekawe, ale później nagle... wszystko prysło.

"Przewrotna autobiografia" - czytam. Przecież to musi być super. A tymczasem narracja zmieniła się w trzecioosobową,...

I znów Atwood mnie urzekła. Tym razem jedenastoma opowiadaniami, niby odrębnymi, a jednak połączonymi osobą Nell, która raz jest narratorką, innym razem główną bohaterką. I jak możemy się domyślać, „Moralny nieład” jest nietypową autobiografią samej Atwood. Każde opowiadanie dotyczy innego etapu życia autorki. Mamy więc jej dzieciństwo, są lata szkolne, pierwsze miłości, długotrwały związek z Tigem i wreszcie jesień życia przy boku męża. Oczywiście nie mamy tu błyskawicznych zwrotów akcji, trup nie ściele się gęsto na każdej stronie, ale jest opis codziennego życia, które jak się okazuje może być również pełne niespodzianek. A wszystko to opowiedziane tak, jak tylko Atwood potrafi, z mistrzowską narracją i niejednokrotnie z dużą dozą dowcipu (jak na przykład w opowiadaniu „Moja ostatnia księżna”).

Ale oprócz szczegółowego opisu scen z życia autorki mamy coś ponadczasowego, rozważania na temat więzi rodzinnych, osamotnienia, przemijania czy niepewności związanej z każdym wyborem. Przeczytamy o blaskach i cieniach życia na wiejskiej farmie, z dala od przyjaciół i rodziny. Dowiemy się jak trudno jest związać się kobiecie z kimś kto był wcześniej żonaty i posiada dwójkę nastoletnich synów. Zobaczymy czy kupienie za własne pieniądze domu byłej żonie męża będzie dobrym rozwiązaniem i powstrzyma ją od niekontrolowanych ataków zawiści i ciągłego nękania. I jak poradzić sobie z odchodzeniem starych rodziców.

Atwood nie moralizuje, nie poucza i chwała jej za to. Opisuje życie takim, jakie ono jest. Bez nadmiernego upiększania, ale też bez dramatyzowania. Te opowiadania mają nas skłonić do chwilowego zatrzymania się i zastanowienia nad sobą, nad życiem, nad słusznością naszych wyborów, nawet jeśli nasze życie wydaje się prozaiczne i banalne.

Książka z pewnością bardziej przemawia do kobiet, jak większość dzieł autorki, ale wydaje mi się, że mistrzowski język Atwood może spodobać się każdemu czytelnikowi. Polecam na długie jesienne wieczory!

I znów Atwood mnie urzekła. Tym razem jedenastoma opowiadaniami, niby odrębnymi, a jednak połączonymi osobą Nell, która raz jest narratorką, innym razem główną bohaterką. I jak możemy się domyślać, „Moralny nieład” jest nietypową autobiografią samej Atwood. Każde opowiadanie dotyczy innego etapu życia autorki. Mamy więc jej dzieciństwo, są lata szkolne, pierwsze miłości,...

Lubię opowiadania i nigdy nie traktuję ich jak przystawki, a zawsze jako danie główne. I lubię styl Margaret Atwood. Żadna więc rewelacja, że ta w sumie mała i skromna książeczka bardzo mi się spodobała. To krótkie opowiadania z życia jednej kobiety (samej Autorki?),ale na różnym etapie jej życia: małej dziewczynki, nastolatki, wreszcie dorosłej kobiety/dzieciństwa, dorastania, związku, macierzyństwa, starości. Nie ma w tych opowiadaniach rewelacji. Jest bystrość spojrzenia, umiejętność skupienia się na detalu, obserwacyjny talent, postaci z krwi i kości, realne życie. Już sam tytuł wydaje sie bardzo trafiony: czyż nasze życie w przeważającej części nie jest moralnym nieładem? Bo przecież moralny nieład to nie to samo co niemoralny ład ☺. Spojrzenie na życie z perspektywy ptaka, który porusza się nie w przestrzeni tylko w czasie, tworzy obraz zarówno jednostkowy (bo to jest TO życie),jak i uniwersalny i jest świetną bazą wypadową do refleksji na temat podstawowych wartości: wolności jednostki, relacji z innymi i światem, moralności, sensu egzystencji jako takiej, a także do osobistego spojrzenia wstecz na swoją przebytą drogę. I choć pewnie niebawem zapomnę o „Moralnym nieładzie“ to godziny spędzone z tą książką były dla mnie czytelniczą przyjemnością w stanie czystym.

Lubię opowiadania i nigdy nie traktuję ich jak przystawki, a zawsze jako danie główne. I lubię styl Margaret Atwood. Żadna więc rewelacja, że ta w sumie mała i skromna książeczka bardzo mi się spodobała. To krótkie opowiadania z życia jednej kobiety (samej Autorki?),ale na różnym etapie jej życia: małej dziewczynki, nastolatki, wreszcie dorosłej kobiety/dzieciństwa,...

Pomysłowe- autobiografia w opowiadaniach. Kipiąca od wewnętrznych emocji, ale bez egzaltacji i ckliwości. Dobrze napisana rzecz. Warto

Pomysłowe- autobiografia w opowiadaniach. Kipiąca od wewnętrznych emocji, ale bez egzaltacji i ckliwości. Dobrze napisana rzecz. Warto

Opis z tyłu książki zapowiadał coś ciekawszego. Gdyby nie fakt, że opowiadania są autobiograficzne, byłaby to przeciętna pozycja. Niektóre opowiadania czytało się jednak przyjemnie.

Opis z tyłu książki zapowiadał coś ciekawszego. Gdyby nie fakt, że opowiadania są autobiograficzne, byłaby to przeciętna pozycja. Niektóre opowiadania czytało się jednak przyjemnie.

Dość mało ciekawa książka.Nell była z Tigem i zamieszkali na wsi.Nell uczyła się życia na wsi m.in opiekowała się koniem.Mieli dużo zwierząt-pawia,koty,psy,baranka,kury,krowę Susan,konia Gladys.Tig miał dwóch synów z Ooną .Nie będę się rozpisywała na temat tej książki,ponieważ nie urzekła mnie.

Dość mało ciekawa książka.Nell była z Tigem i zamieszkali na wsi.Nell uczyła się życia na wsi m.in opiekowała się koniem.Mieli dużo zwierząt-pawia,koty,psy,baranka,kury,krowę Susan,konia Gladys.Tig miał dwóch synów z Ooną .Nie będę się rozpisywała na temat tej książki,ponieważ nie urzekła mnie.

Lubię książki zbudowane w ten sposób - literackie patchworki, albumy chaotycznie poukładanych zdjęć. Bardziej wierzę takim historiom bez logicznej chronologii, uporządkowania, a czasami sterylnego wręcz ładu następujących po sobie zdarzeń. Życie, które pamiętamy, takie nie jest. Pełno w nim dziur i luk, bo mamy pamięć bardzo wybiórczą. Atwood wcale nie próbuje łatać, sklejać ani szukać brakujących części. Wie, że to nie ma sensu. Albo po prostu ceni niedopowiedzenia, puszcza oko, że przecież nie trzeba wszystkiego podawać na tacy, nie trzeba od razu być narratorem wszechwiedzącym.

Lubię książki zbudowane w ten sposób - literackie patchworki, albumy chaotycznie poukładanych zdjęć. Bardziej wierzę takim historiom bez logicznej chronologii, uporządkowania, a czasami sterylnego wręcz ładu następujących po sobie zdarzeń. Życie, które pamiętamy, takie nie jest. Pełno w nim dziur i luk, bo mamy pamięć bardzo wybiórczą. Atwood wcale nie próbuje łatać,...

tkliwa i nostalgiczna

tkliwa i nostalgiczna