Fajna książka, trochę śmieszna 👻

Fajna książka, trochę śmieszna 👻

Sympatyczna. Mam książkę ale słuchałam audiobooka.
Spektakl głosem lektora jest świetną zabawą...dla babci.
Wnuczce jeszcze nie przedstawiłam uroczych postaci ale niebawem uczynię telefoniczny teatrzyk. Polecam.

Sympatyczna. Mam książkę ale słuchałam audiobooka.
Spektakl głosem lektora jest świetną zabawą...dla babci.
Wnuczce jeszcze nie przedstawiłam uroczych postaci ale niebawem uczynię telefoniczny teatrzyk. Polecam.

Dwie historie opowiadające o duchu Maćku, 120 letnim, który zabiera się za rozwiązywanie spraw kryminalnych razem z przyjaciółmi.
Zaczyna się bardzo dobrze mamy ducha zamieszkującego strych w kamienicy, bardzo starego, ale czującego się jak młody duch. Początek trochę nudzi, gdyż autorka stara się dość dokładnie opisać miejsce, przeszłość i przyjaciół ducha. O cóż myślałam, że akacja się rozwinie, niestety nudno było do końca. Znalazłam, że premiera była w1998, wtedy mogła być nowością, atrakcyjną dla młodych czytelników, teraz po prostu trąci myszką, nie wiem czy jest w stanie zaciekawić młodego czytelnika. W pierwszej części humoru wplata trochę akcja z próbą usunięcia mrówek z kamienicy, niestety druga część jest typu przeczytać – zapomnieć. Doszukałam się, że jest trzecia część „Maciek i łowcy duchów” – szukałam, aby zobaczyć czy coś się zmieniło, niestety nie znalazłam i pisząc szczerze jakoś mi nie żal.

Dwie historie opowiadające o duchu Maćku, 120 letnim, który zabiera się za rozwiązywanie spraw kryminalnych razem z przyjaciółmi.
Zaczyna się bardzo dobrze mamy ducha zamieszkującego strych w kamienicy, bardzo starego, ale czującego się jak młody duch. Początek trochę nudzi, gdyż autorka stara się dość dokładnie opisać miejsce, przeszłość i przyjaciół ducha. O cóż myślałam,...

Była bardzo śmieszna

Była bardzo śmieszna

Bardzo fajna, lekka i śmieszna książka dla dzieci! Podebrałam ją na jedno przedpołudnie mojemu dziewięciolatkowi i bardzo mi się podobała. Myślę, że te zabawne przygody ducha spodobają się dzieciom, a także i starszy Czytelnik może mieć trochę z tego frajdy :)

Bardzo fajna, lekka i śmieszna książka dla dzieci! Podebrałam ją na jedno przedpołudnie mojemu dziewięciolatkowi i bardzo mi się podobała. Myślę, że te zabawne przygody ducha spodobają się dzieciom, a także i starszy Czytelnik może mieć trochę z tego frajdy :)

Jakiś czas temu trafiła mi się taka noc, że nie mogłam zasnąć. Dawno mi się coś podobnego nie zdarzyło - byłam zmęczona, więc położyłam się do łóżka, ale w głowie kołatało mi się tyle niepokojących myśli i spraw do załatwienia, że nie mogłam spać. Leżałam bez sensu i robiłam się coraz bardziej niespokojna, więc postanowiłam wstać i coś poczytać, żeby oderwać myśli od codziennych spraw. Pomyślałam, że najlepiej się do tego nada któraś z książek z dzieciństwa i tak oto sięgnęłam po raz pierwszy od lat nastoletnich po przygody ducha Maćka.
"Duch starej kamienicy" nie jest moją ulubioną książką Anny Onichimowskiej, ale jakoś miałam ochotę ją sobie przypomnieć. I słusznie, bo jest to urocza opowieść o duchu, który nie chce być straszny i stara się żyć swoim życiem, nie przejmując się stereotypami. Poczuwa się do roli opiekuna kamienicy, której strych zamieszkuje, i bierze udział w perypetiach jej mieszkańców, zwłaszcza dzieci. Jest to powieść, ale każdy z rozdziałów może w pewnym sensie stanowić osobne opowiadanie, bo ma motyw przewodni, nie zawsze ściśle związany z głównym wątkiem książki. To powieść dla dzieci, ale tak jak inne książki tej Autorki, stanowi świetną rozrywkę również dla dorosłych.

Jakiś czas temu trafiła mi się taka noc, że nie mogłam zasnąć. Dawno mi się coś podobnego nie zdarzyło - byłam zmęczona, więc położyłam się do łóżka, ale w głowie kołatało mi się tyle niepokojących myśli i spraw do załatwienia, że nie mogłam spać. Leżałam bez sensu i robiłam się coraz bardziej niespokojna, więc postanowiłam wstać i coś poczytać, żeby oderwać myśli od...

jest bardzo fajna

jest bardzo fajna

super było naprawde!!!!

super było naprawde!!!!

POWIDŁOWYM SKRYTOŻERCOM MÓWIMY STANOWCZE NIE

Maciej to sympatyczne, swojskie imię. Nie ma w nim nic groźnego. I nie bardzo pasuje do ducha. Podobnie jak niepozorny wzrost i niechęć do straszenia. Maciek bowiem, zamiast siać popłoch, woli opiekować się kamienicą, którą zamieszkuje od stu dwudziestu lat.

Przyjaznemu duszkowi towarzyszy cała banda piwnicznych kotów Protów oraz pozująca na wredną jędzę sroka Wiesława, artystka specjalizująca się w jednym złośliwym szlagierze („Umarł Maciek, umarł, i leży na desce”). Jak zauważa Michał Ogórek w „Nowej księdze imion”, jest to — mimo wszystko – optymistyczna piosenka, wskazująca, że „Maciej ma przynajmniej możliwość reanimacji” (bo jakby mu zagrali, to podskoczyłby jeszcze). Najwyraźniej jednak Wiesława nie czytuje Ogórka.

Książka Anny Onichimowskiej opisuje codzienne życie ducha pośród mieszkańców starej kamienicy. Maciek przysłuchuje się rozmowom, podgląda zajęcia ludzi i stara się dbać o dom, ponieważ ma „silnie rozwinięte poczucie obowiązku”. To właśnie dlatego odnosi pani Kowalskiej biżuterię, zrabowaną przez srokę. I z tego samego powodu czuje się zobligowany do stawienia czoła inwazji 90485 dzikich lokatorów, wyżerających powidła z kredensu pani Guzdralskiej...

Cała recenzja dostępna na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2017/11/05/powidlowym-skrytozercom-mowimy-stanowcze-nie/

POWIDŁOWYM SKRYTOŻERCOM MÓWIMY STANOWCZE NIE

Maciej to sympatyczne, swojskie imię. Nie ma w nim nic groźnego. I nie bardzo pasuje do ducha. Podobnie jak niepozorny wzrost i niechęć do straszenia. Maciek bowiem, zamiast siać popłoch, woli opiekować się kamienicą, którą zamieszkuje od stu dwudziestu lat.

Przyjaznemu duszkowi towarzyszy cała banda piwnicznych kotów Protów...

Zabawna opowieść o duchu Maćku, który przyjaźni się z niesympatyczną sroką, mieszka na strychu kamienicy i bacznie obserwuje wszystkich wokół. Książka, którą czytałam wiele razy cały czas mnie bawi i intryguje :)

Zabawna opowieść o duchu Maćku, który przyjaźni się z niesympatyczną sroką, mieszka na strychu kamienicy i bacznie obserwuje wszystkich wokół. Książka, którą czytałam wiele razy cały czas mnie bawi i intryguje :)