Jest coś takiego w tej książce, co porusza moje serce. Zupełnie tak, jakby w tej powieści zawarto nakaz czy może błaganie, aby zastanowić się chwilkę nad własnym człowieczeństwem, aby rozejrzeć się i zobaczyć innych ludzi. Zobaczyć ich, a nie omijać.

Scena, kiedy narrator jedzie w pociągu i obserwuje śpiące dziecko pary biednych emigrantów-robotników, to jedna z najbardziej poruszających i moich ulubionych scen w ogóle. Ile jest strasznej prawdy w prostym stwierdzeniu, że to małe, piękne dziecko, w zależności od warunków i wychowania mogłoby zostać małym Mozartem – ale warunki życia i bieda zgniotą tą małą duszę nawet zanim urośnie! Jak bardzo prawdziwe i jednocześnie przerażające jest stwierdzenie autora, że: „Zbyt wielu ludziom pozwala się spać”.

Wszystkie powieści Antoine’a de Saint-Exupery uważam za doskonałe. Na czele stoi oczywiście „Mały Książę” – gdzie symbolizm i baśń w sposób doskonały oddały prawdę o uniwersalnych wartościach i o człowieku w ogóle. Powieść „Ziemia, planeta ludzi” jest o wiele prostsza, jej narracja to jakby fotografie zdarzeń, obrazy scen i ludzi, w sumie nie ma w niej ciągłości fabuły. Ale właśnie w powieści „Ziemia planeta ludzi”, w sposób najpełniejszy, uderzył mnie ogromny humanizm autora, jego proste ostrzeżenie przed egoizmem, obojętnością i okrucieństwem, które tak często, nawet bezwiednie, cechują ludzi.

Jest coś takiego w tej książce, co porusza moje serce. Zupełnie tak, jakby w tej powieści zawarto nakaz czy może błaganie, aby zastanowić się chwilkę nad własnym człowieczeństwem, aby rozejrzeć się i zobaczyć innych ludzi. Zobaczyć ich, a nie omijać.

Scena, kiedy narrator jedzie w pociągu i obserwuje śpiące dziecko pary biednych emigrantów-robotników, to jedna z...