Szkoda, że tytułowe i najcięższe opowiadanie dla czytelników spoza japońskiego kręgu kulturowego jest pierwsze, wielu oceniających najwyraźniej odstraszyło. Co do samego Mishimy, choć i w tych opowiadaniach jest świetny i stare, narracyjnie oschle historie potrafi poprzez uwspółcześnienie ożywić, to brakuje mi wątków autobiograficznych i wgłębienia się w psychikę bohaterów, znanego mi chociażby z Wyznania Maski.

Szkoda, że tytułowe i najcięższe opowiadanie dla czytelników spoza japońskiego kręgu kulturowego jest pierwsze, wielu oceniających najwyraźniej odstraszyło. Co do samego Mishimy, choć i w tych opowiadaniach jest świetny i stare, narracyjnie oschle historie potrafi poprzez uwspółcześnienie ożywić, to brakuje mi wątków autobiograficznych i wgłębienia się w psychikę bohaterów,...

Osobiście trochę czuję zawód. Tylko niektóre z nowel przypadły mi do gustu. Generalnie trudno się je czyta. I chyba oceniłbym ten zbiór opowieści jako mocno przereklamowany w tych recenzjach. .

Osobiście trochę czuję zawód. Tylko niektóre z nowel przypadły mi do gustu. Generalnie trudno się je czyta. I chyba oceniłbym ten zbiór opowieści jako mocno przereklamowany w tych recenzjach. .

Świetne opowiadania(większość)! Podwójne samobójstwo było jak oglądanie wypadku w zwolnionym tempie, masz wrażenie, że patrzenie na to jma w sobie coś złego, lecz nie możesz odwrócić oczu.
Brak nawiązania do homoseksualności i faszystowskich poglądów we wstępie i posłowiu odziera czytelników z kontekstu...

Świetne opowiadania(większość)! Podwójne samobójstwo było jak oglądanie wypadku w zwolnionym tempie, masz wrażenie, że patrzenie na to jma w sobie coś złego, lecz nie możesz odwrócić oczu.
Brak nawiązania do homoseksualności i faszystowskich poglądów we wstępie i posłowiu odziera czytelników z kontekstu...

Przekrojowy wybór opowiadań Yukio Mishimy, warto sięgnąć co najmniej dla będącego esencją jego twórczości, arcydzieła „Umiłowanie ojczyzny”, ale znajdą się i inne wyśmienite teksty pokazujące różne oblicza autora. Są też słabsze, ale trudno w tak różnorodnym zbiorze by wszystkie były genialne.

Przekrojowy wybór opowiadań Yukio Mishimy, warto sięgnąć co najmniej dla będącego esencją jego twórczości, arcydzieła „Umiłowanie ojczyzny”, ale znajdą się i inne wyśmienite teksty pokazujące różne oblicza autora. Są też słabsze, ale trudno w tak różnorodnym zbiorze by wszystkie były genialne.

Dużo bardziej od tych opowiadań poruszyły mnie powieści Mishimy. Z tego zbioru najbardziej podobały mi się „Śmierć w środku lata” mówiące o tym, że o pewnych rzeczach nigdy się nie zapomina oraz „Perła”.

Dużo bardziej od tych opowiadań poruszyły mnie powieści Mishimy. Z tego zbioru najbardziej podobały mi się „Śmierć w środku lata” mówiące o tym, że o pewnych rzeczach nigdy się nie zapomina oraz „Perła”.

Moje pierwsze zetknięcie z autorem i zapewne nie ostatnie. W całym zbiorze nie było opowiadania, które bym mógł uznać za "słabsze", mimo dość zróżnicowanych gatunków.
Niemniej jednak byłem nieco rozczarowany długością tytułowego opowiadania - chętnie przeczytałbym całą książkę opartą na tej historii. :D

Moje pierwsze zetknięcie z autorem i zapewne nie ostatnie. W całym zbiorze nie było opowiadania, które bym mógł uznać za "słabsze", mimo dość zróżnicowanych gatunków.
Niemniej jednak byłem nieco rozczarowany długością tytułowego opowiadania - chętnie przeczytałbym całą książkę opartą na tej historii. :D

To było... nieprzekonujące. Ciekawe, to na pewno, inne, niż znam, ale jakieś takie... drętwe? Chyba najwięcej wyniosłam z krótkiego posłowia, tłumaczącego opowiadania i mówiące czytelnikowi, czego tak naprawdę należało w nich szukać i co oznaczają. Bo przyznam szczerze, że kiedy je czytałam, to nic nie wynosiłam. Nie rozumiałam po co, dlaczego, czego tutaj nie łapię i z jakiego powodu te opowiadania wydają się absolutnie nigdzie nie prowadzić. Styl pisania był piękny, miejscami naprawdę piękny, ale to nie wystarczyło, żeby mnie rzucić na kolana. No i wiem, wiem, opowiadania nie należą do najnowszych, ale dość mnie irytowało ukazywanie postaci kobiecych mniej więcej w taki sposób, jak jakieś dziwne przedmioty. Tym zabawniej, kiedy czytamy o tym, jak to autor ponoć wspaniale uchwycił kobiecą psychikę - no, śmiem się nie zgodzić. Ale jak powiedziałam, tak czy owak to było ciekawe doświadczenie.

To było... nieprzekonujące. Ciekawe, to na pewno, inne, niż znam, ale jakieś takie... drętwe? Chyba najwięcej wyniosłam z krótkiego posłowia, tłumaczącego opowiadania i mówiące czytelnikowi, czego tak naprawdę należało w nich szukać i co oznaczają. Bo przyznam szczerze, że kiedy je czytałam, to nic nie wynosiłam. Nie rozumiałam po co, dlaczego, czego tutaj nie łapię i z...

Te opowiadania mnie nie przekonują. Nie rozumiem. Nie fascynuje mnie sepuku. Jestem na nie.

Te opowiadania mnie nie przekonują. Nie rozumiem. Nie fascynuje mnie sepuku. Jestem na nie.

Wszystko ma swego yokai.

Wszystko ma swego yokai.

No nierówny zbiór, co zauważa sama pani Kubiak

No nierówny zbiór, co zauważa sama pani Kubiak