Osobiście trochę czuję zawód. Tylko niektóre z nowel przypadły mi do gustu. Generalnie trudno się je czyta. I chyba oceniłbym ten zbiór opowieści jako mocno przereklamowany w tych recenzjach. .

Osobiście trochę czuję zawód. Tylko niektóre z nowel przypadły mi do gustu. Generalnie trudno się je czyta. I chyba oceniłbym ten zbiór opowieści jako mocno przereklamowany w tych recenzjach. .

Świetne opowiadania(większość)! Podwójne samobójstwo było jak oglądanie wypadku w zwolnionym tempie, masz wrażenie, że patrzenie na to jma w sobie coś złego, lecz nie możesz odwrócić oczu.
Brak nawiązania do homoseksualności i faszystowskich poglądów we wstępie i posłowiu odziera czytelników z kontekstu...

Świetne opowiadania(większość)! Podwójne samobójstwo było jak oglądanie wypadku w zwolnionym tempie, masz wrażenie, że patrzenie na to jma w sobie coś złego, lecz nie możesz odwrócić oczu.
Brak nawiązania do homoseksualności i faszystowskich poglądów we wstępie i posłowiu odziera czytelników z kontekstu...

Przekrojowy wybór opowiadań Yukio Mishimy, warto sięgnąć co najmniej dla będącego esencją jego twórczości, arcydzieła „Umiłowanie ojczyzny”, ale znajdą się i inne wyśmienite teksty pokazujące różne oblicza autora. Są też słabsze, ale trudno w tak różnorodnym zbiorze by wszystkie były genialne.

Przekrojowy wybór opowiadań Yukio Mishimy, warto sięgnąć co najmniej dla będącego esencją jego twórczości, arcydzieła „Umiłowanie ojczyzny”, ale znajdą się i inne wyśmienite teksty pokazujące różne oblicza autora. Są też słabsze, ale trudno w tak różnorodnym zbiorze by wszystkie były genialne.

Dużo bardziej od tych opowiadań poruszyły mnie powieści Mishimy. Z tego zbioru najbardziej podobały mi się „Śmierć w środku lata” mówiące o tym, że o pewnych rzeczach nigdy się nie zapomina oraz „Perła”.

Dużo bardziej od tych opowiadań poruszyły mnie powieści Mishimy. Z tego zbioru najbardziej podobały mi się „Śmierć w środku lata” mówiące o tym, że o pewnych rzeczach nigdy się nie zapomina oraz „Perła”.

Moje pierwsze zetknięcie z autorem i zapewne nie ostatnie. W całym zbiorze nie było opowiadania, które bym mógł uznać za "słabsze", mimo dość zróżnicowanych gatunków.
Niemniej jednak byłem nieco rozczarowany długością tytułowego opowiadania - chętnie przeczytałbym całą książkę opartą na tej historii. :D

Moje pierwsze zetknięcie z autorem i zapewne nie ostatnie. W całym zbiorze nie było opowiadania, które bym mógł uznać za "słabsze", mimo dość zróżnicowanych gatunków.
Niemniej jednak byłem nieco rozczarowany długością tytułowego opowiadania - chętnie przeczytałbym całą książkę opartą na tej historii. :D

To było... nieprzekonujące. Ciekawe, to na pewno, inne, niż znam, ale jakieś takie... drętwe? Chyba najwięcej wyniosłam z krótkiego posłowia, tłumaczącego opowiadania i mówiące czytelnikowi, czego tak naprawdę należało w nich szukać i co oznaczają. Bo przyznam szczerze, że kiedy je czytałam, to nic nie wynosiłam. Nie rozumiałam po co, dlaczego, czego tutaj nie łapię i z jakiego powodu te opowiadania wydają się absolutnie nigdzie nie prowadzić. Styl pisania był piękny, miejscami naprawdę piękny, ale to nie wystarczyło, żeby mnie rzucić na kolana. No i wiem, wiem, opowiadania nie należą do najnowszych, ale dość mnie irytowało ukazywanie postaci kobiecych mniej więcej w taki sposób, jak jakieś dziwne przedmioty. Tym zabawniej, kiedy czytamy o tym, jak to autor ponoć wspaniale uchwycił kobiecą psychikę - no, śmiem się nie zgodzić. Ale jak powiedziałam, tak czy owak to było ciekawe doświadczenie.

To było... nieprzekonujące. Ciekawe, to na pewno, inne, niż znam, ale jakieś takie... drętwe? Chyba najwięcej wyniosłam z krótkiego posłowia, tłumaczącego opowiadania i mówiące czytelnikowi, czego tak naprawdę należało w nich szukać i co oznaczają. Bo przyznam szczerze, że kiedy je czytałam, to nic nie wynosiłam. Nie rozumiałam po co, dlaczego, czego tutaj nie łapię i z...

Te opowiadania mnie nie przekonują. Nie rozumiem. Nie fascynuje mnie sepuku. Jestem na nie.

Te opowiadania mnie nie przekonują. Nie rozumiem. Nie fascynuje mnie sepuku. Jestem na nie.

Wszystko ma swego yokai.

Wszystko ma swego yokai.

No nierówny zbiór, co zauważa sama pani Kubiak

No nierówny zbiór, co zauważa sama pani Kubiak

'Zimny płomień' to kompozycja łącznie ośmiu opowiadań, poruszających tematykę śmierci w wielu jej wymiarach. Mishima nie ograniczył się jedynie do śmierci jaką jest koniec ludzkiego żywota, ale poszerzył ją w wielu aspektach. Umrzeć może w końcu nie tylko istota żywa (ten rodzaj śmierci również został nakreślony na wiele różnych sposobów),ale również fascynacja, nasz dotychczasowy świat, marzenia czy relacja międzyludzka. Śmierć w każdym opowiadaniu wygląda inaczej i na każdego człowieka wywiera odrębny wpływ.

Na tę pierwszą warstwę – śmierć – Mishima nałożył kolejną wielowymiarową powłokę jaką jest miłość. To właśnie ona daje nam sposobność zaobserwować wyjątkowy wpływ śmierci na jej odbiór przez każdą osobę.

Mishima dzięki pięknemu, a zarazem oszczędnemu i precyzyjnemu stylowi pozwala nam zanurzyć się w odmętach odczuć każdej z postaci, uświadamiając jak niesamowicie skomplikowany jest ludzki umysł i to ile dzieli nas, ludzi od siebie.

Szczególnie duże wrażenie zrobiło na mnie pierwsze opowiadanie o tej samej nazwie co zbiór, 'Zimny płomień'. Dzięki oczom Masuyamy możemy wkroczyć w bogaty świat teatru kabuki. Masuyama za sprawą zauroczenia w pewnym aktorze, Mangiku – onnagaty – czyli aktora płci męskiej wcielającego się w kobiece postacie postanawia wstąpić do pracowni teatralnej. To właśnie w grze Mangiku Masuyama dostrzega tytułowy 'zimny płomień'. Początkiem końca śmierci jego fascynacji Mangiku staje się wkroczenie do teatru kabuki młodego reżysera nowego teatru – Kawasakiego – nierozumiejącego czym rządzi się 'stary' teatr. Z tego powodu natychmiastowo rodzi się konflikt międzypokoleniowy pomiędzy Kawasakim, a aktorami. Pomostem między nimi staje się niejako Masuyama. Wyjątkiem w tym konflikcie staje się Mangiku, który darzy reżysera pewnym uczuciem. Uczucie to Kawasaki widzi w krzywym zwierciadle, a Mangiku nie jest w stanie go okazać, będąc w stanie permanentntej gry aktorskiej. Dostrzeżenie tego uczucia kończy się śmiercią fascynacji onnagatą u Masuyamy i narodzinami zupełnie nowej emocji.

Ten zbiór utwierdził mnie w przekonaniu, że Yukio Mishima to jeden z najwybitniejszych pisarzy w historii ludzkości. Japońska literatura jest niesamowita i wykracza daleko poza ramy jej polskiego odpowiednika.

'Zimny płomień' to kompozycja łącznie ośmiu opowiadań, poruszających tematykę śmierci w wielu jej wymiarach. Mishima nie ograniczył się jedynie do śmierci jaką jest koniec ludzkiego żywota, ale poszerzył ją w wielu aspektach. Umrzeć może w końcu nie tylko istota żywa (ten rodzaj śmierci również został nakreślony na wiele różnych sposobów),ale również fascynacja, nasz...