Ta książka to wspaniały, smakowity prezent od jednego maniaka literatury dla wszystkich innych szalonych, uzależnionych od czytania, od słowa drukowanego i papieru. I od razu na wstępie uprzedzić trzeba, że prawdziwemu urokowi tych esejów ulegną tylko ci, którzy doskonale wiedzą o nie podlegającej żadnej dyskusji wyższości tradycyjnych, papierowych tomów nad czytnikami e-booków, tymi odpowiednikami plastikowych kubeczków pośród kryształów i starej porcelany. Taki kubeczek wygodny jest, owszem, nie tłucze się i nic nie waży, w dodatku nie trzeba go myć, wystarczy wyrzucić (Delete. Czy na pewno usunąć plik „kubeczek”? Tak. Nie. TAK. Klik.), ale urody i klasy nie ma za grosz, a napój pity z niego ma smak ubogi i płaski. Gadżeciarze! Nigdy nie zrozumiecie, że literaturę chłonie się nie tylko wzrokiem, ale wszystkimi zmysłami.

Anne Fadiman nie wspomina o czytnikach e-booków, prawdopodobnie dlatego, że eseje swoje pisała, nim znalazły się one w powszechnym użyciu, nie mam jednak najmniejszych wątpliwości, że wzgardziłaby ona tymi elektronicznymi duperelami równie głęboko jak ja. Autorka wie doskonale, że w książce ważna jest nie tylko treść, ale też jej ciężar w dłoni, faktura okładki, szelest kartek, barwa papieru, krój czcionki, woń kleju i kurzu. I o takiej, dosłownie zmysłowej, miłości do książek pisze.

Równocześnie jej rozległa wiedza o literaturze, jej historii, znajomość życiorysów pisarzy i dziesiątek związanych z nimi anegdotek oraz drobnych, mało znanych faktów, robi ogromne wrażenie i może niemal przyprawić o kompleksy. Jednak nie ma w jej tekstach żadnego nadęcia, mędrkowania, przemawiania z intelektualnych wyżyn. Przeciwnie, bezpośredniość i lekkość stylu Anne Fadiman, jej prostota w traktowaniu czytelnika, poczucie humoru i niezwykły dystans do własnej osoby sprawiają, że czytelnik, nawet jeśli oszołomiony erudycją autorki i przytłoczony liczbą twórców, których wspomina, a o których on sam może nawet nie słyszał, bynajmniej nie czuje się jak ubogi (rozumem i oczytaniem) krewniak. Lektura esejów Anne Fadiman przynosi prawdziwą rozkosz odkrywania wspólnej z autorką pasji, namiętności i wspólnych, niestety, problemów książkoholików: niemożności posiadania wszystkich książek (ograniczenia finansowe i przestrzeni) ani nawet ich przeczytania (ograniczenia czasowe).

Mnie zaś autorka kupiła już w całości esejem o rodzinnym zboczeniu, polegającym na odruchowym wychwytywaniu każdego błędu w druku. Oni wiedzą i rozumieją, że byle literówka potrafi boleć wręcz fizycznie. Nareszcie znalazłam bratnie dusze, podobnych do mnie ortograficzno-gramatycznych dewiantów!

Ta książka to wspaniały, smakowity prezent od jednego maniaka literatury dla wszystkich innych szalonych, uzależnionych od czytania, od słowa drukowanego i papieru. I od razu na wstępie uprzedzić trzeba, że prawdziwemu urokowi tych esejów ulegną tylko ci, którzy doskonale wiedzą o nie podlegającej żadnej dyskusji wyższości tradycyjnych, papierowych tomów nad czytnikami...