Jest to książka bardzo nierówna. Początek rozbudza apetyt na coś wyjątkowego. Nieskrępowana wyobraźnia, piękne metafory, słowotwórstwo i pomysł. Potem robi się bardzo miałko, metafory eksploatowane są do krańców czytelniczej wytrzymałości, do tego to, co poetyckie autor z jakichś dziwnych przyczyn zaczyna nam tłumaczyć. Pomysł rozbija się w nieudanym, bo bardzo płytkim filozofowaniu. Jednocześnie od czasu do czasu, jest naprawdę udanie, Mariusz Sieniewicz ma bez dwóch zdań piękną wyobraźnię i wygrywa, gdy ona wychodzi na plan pierwszy.
To co jeszcze mi przeszkadzało nazwałabym partactwem. Autor najpierw nas przekonuje, że roztacza obraz monumentalny, historię ludzkości zamkniętą w muzeum, a potem wymienia 15 nazwisk. Bardzo nieudany fragment. A jest takich kilka, z paskudną, wynikającą chyba tylko z lenistwa i pospiesznej redakcji dysproporcją między obiecankami a treścią. W tych chwilach, pseudointelektualnych wynurzeń, ma się ochotę rzucić tę książkę w cholerę.
A teraz jeszcze raz o plusach. Dostajemy mnóstwo absurdalnego humoru, znakomite porównania i bonmoty, pięknie się zaczyna i pięknie kończy, mam nadzieję na długo zapamiętać przekupne latawice i tańczącą Żyrardynkę. Być może za jakiś czas sięgnę po jeszcze jakąś książkę Mariusza Sieniewicza.

Jest to książka bardzo nierówna. Początek rozbudza apetyt na coś wyjątkowego. Nieskrępowana wyobraźnia, piękne metafory, słowotwórstwo i pomysł. Potem robi się bardzo miałko, metafory eksploatowane są do krańców czytelniczej wytrzymałości, do tego to, co poetyckie autor z jakichś dziwnych przyczyn zaczyna nam tłumaczyć. Pomysł rozbija się w nieudanym, bo bardzo płytkim...