To nie jest arcydzieło, i właściwie nie jakaś rewelacja, ale ten mrok wciąga i porywa.

To nie jest arcydzieło, i właściwie nie jakaś rewelacja, ale ten mrok wciąga i porywa.

Ale to było dobre! Opowieści z krypty. To nie jest pulpa, to perełka, antologia najwyższych lotów. Czerpiąca z pulpy tę kolorową różnorodność losowych tematów, ale napisana jak coś porządnego. 


Każde opowiadanie inne, każde niesamowicie klimatyczne, niepokojące na podskórnym poziomie, ale przy tym tak umiejętnie napisane warsztatowo i literacko, że wyobraźnia nie przestaje pracować nie tylko próbując przetworzyć litery na dźwięk, zapach, emocje, obraz, ale doszukując się w każdym z nich interpretacji, bo są tak poprowadzone, że sprawiają wrażenie alegorii.


Super.

Ale to było dobre! Opowieści z krypty. To nie jest pulpa, to perełka, antologia najwyższych lotów. Czerpiąca z pulpy tę kolorową różnorodność losowych tematów, ale napisana jak coś porządnego. 


Każde opowiadanie inne, każde niesamowicie klimatyczne, niepokojące na podskórnym poziomie, ale przy tym tak umiejętnie napisane warsztatowo i literacko, że wyobraźnia nie...

Zbiór rozmaitych opowiadań o wspólnym rodowodzie - "zeznań" tytułowego księgi krwi. Jednak niestety jedna z najciekawszych historii jest ta pierwsza, reszta... Cóż, znajduje się tam parę perełek. Opowiastka o radiu, czy chociażby ta z przkletym materacem są dobre, ale inne... Jakby to powiedzieć... Hm.. Rozbujana tematyka seksualna, bardzo rzadko kiedy jest w stanie we mnie wzbudzić emocje związane z grozą. Praktycznie nigdy. Przeskok z bardzo wyuzdanego chędożonka w sytuacje zagrożenia również nie. Tym bardziej, że niektóre z opowieści w ogóle nie mają w sobie grozy, jak chociażby ta z operacjami hm... plastycznymi. Ta jest ma chyba za zadanie czytelnika obrzydzić., chociaż ja zareagowałam tylko zniechęceniem i wiązka luźnych i barwnych przemyśleń na temat fantazji autora. No, może w przypadku niektórych, efektem przeczytania tej opowieści mogło być podniecenie połączone z "wtf" w stosunku do własnej osoby (autokontrowesja całkiem miłym zjawiskiem),ale mnie to ominęło i to szerokim łukiem. Generalnie pozycja nie zachęciła mnie do sięgnięcia po następne części.

Zbiór rozmaitych opowiadań o wspólnym rodowodzie - "zeznań" tytułowego księgi krwi. Jednak niestety jedna z najciekawszych historii jest ta pierwsza, reszta... Cóż, znajduje się tam parę perełek. Opowiastka o radiu, czy chociażby ta z przkletym materacem są dobre, ale inne... Jakby to powiedzieć... Hm.. Rozbujana tematyka seksualna, bardzo rzadko kiedy jest w stanie we mnie...

Obok twórczości Barkera nie sposób nie przejść obojętnie. Co prawda większe wrażenie robi na niewyrobionych, młodych umysłach, zafascynowanych wszelakiej maści niesamowitościami, a przed którymi życie nie odkryło jeszcze wszystkich tajemnic, niemniej nawet czytelnik w średnim wieku znajdzie coś dla siebie, jeżeli skupi się na absorpcji nieposkromionej wyobraźni i pomysłów rodem z sadomasochistycznej karuzeli absurdów, ubranych w artystyczne wzory z ludzkich kończyn, krwi, żył, ścięgien i innych wnętrzności. Barker to proza endemiczna, dla jednych grafomaństwo, kicz i tandeta, dla drugich możliwość obcowania ze sztuką ekstremalną, wręcz sadomasochistyczną. Mam świadomość, że nie jest to literatura zbyt wysokich lotów, wszelako odkrywanie cudacznych pomysłów autora graniczy z chorą fascynacją, z wstydliwym zaglądaniem za zasłonę rzeczywistości, gdzie kryją się demony wyobraźni. Do prozy Barkera świetnie pasuje określenie widniejące swego czasu na okładkach Nekroskopu - horror i rzeź w przerażającym nowym wymiarze, gdzie krew jest imieniem gry. Z filmów niebarkerowych, to najbardziej do twórczości Barkera zbliżona jest wizja piekła z "Event horizon".
Na tom I składa się sześć opowiadań, w tym opowiadanie wprowadzające w cykl, czyli "Księga krwi" (6/10). Oprócz tego klasyczne już i pomysłowe "Nocny pociąg z mięsem" (8/10),ohydne "Blues świńskiej krwi" (7/10),najmniej krwawe i dosyć przeciętne "Papla i Jack" (5/10),kiepściutkie "Seks, śmierć i światło gwiazd" (2/10) oraz groteskowe, przerażające, fascynujące "Miasta wśród wzgórz" (10/10),dla którego inspiracją dla Barkera były niewątpliwie katalońskie ludzkie wieże.

Obok twórczości Barkera nie sposób nie przejść obojętnie. Co prawda większe wrażenie robi na niewyrobionych, młodych umysłach, zafascynowanych wszelakiej maści niesamowitościami, a przed którymi życie nie odkryło jeszcze wszystkich tajemnic, niemniej nawet czytelnik w średnim wieku znajdzie coś dla siebie, jeżeli skupi się na absorpcji nieposkromionej wyobraźni i pomysłów...

Ogół ocen nie jest za wysoki co mnie zaskoczyło bo to jest jeden z lepszych zbiorów opowiadań jakie miałem okazję czytać.

Ogół ocen nie jest za wysoki co mnie zaskoczyło bo to jest jeden z lepszych zbiorów opowiadań jakie miałem okazję czytać.

To nie będzie typowa recenzja, gdyż trudno byłoby bez zdradzania fabuły sklecić mi parę słów, ale punktacja od najlepszego do najgorszego opowiadania, moim zdaniem oczywiście:

Pierwsze miejsce: Yattering i Jack - mimo, że opowiadanie zakończyło się optymistycznie to jednak traktuje o demonach (diabłach) więc nie mogłoby być inaczej. Jako formę ciekawostki dodam, że polska grupa death metalowa (niestety już nie istniejąca) zaczerpnęła imię głównego antagonisty opowiadania dla nazwy kapeli. 7/10

Drugie miejsce: Blues świńskiej krwi - krótko by nie zdradzać wiele, historia pewnej maciory. 7/10

Trzecie miejsce: Seks, śmierć i światło gwiazd - trupy aktorów żywych i tych umarłych. 7/10

Czwarte miejsce: Nocny pociąg z mięsem - morderca-rzeźnik i tajemnicze istoty. 6/10

Piąte miejsce: Krwawa księga - duchy i krwawa zemsta. 6/10

Ostatnie miejsce: W górach, miastach - wielka jugosłowiańska masakra. 5/10

Polecam dla miłośników horrorów, w końcu Barker to klasyka i to wciąż żywa, po podsumowaniu średnia ocena publikacji wychodzi 6,3 to jednak mimo ocen poszczególnych opowiadań dobrze mi się czytało każde z nich, jest to solidny i dobry tomik grozy, mam nadzieję, że kolejne utrzymają chociaż ten poziom, miło się zaskoczę jeśli okażą się dużo lepsze.

To nie będzie typowa recenzja, gdyż trudno byłoby bez zdradzania fabuły sklecić mi parę słów, ale punktacja od najlepszego do najgorszego opowiadania, moim zdaniem oczywiście:

Pierwsze miejsce: Yattering i Jack - mimo, że opowiadanie zakończyło się optymistycznie to jednak traktuje o demonach (diabłach) więc nie mogłoby być inaczej. Jako formę ciekawostki dodam, że polska...

Jeżeli jesteś zmęczony/a tajemnicami które cię otaczają i zostawiasz zapalone światło na noc ,będziesz miał/a taka jak ja satysfakcję odkrywając ,że Clive Barker jest najbardziej oryginalnym twórca horrorów.
Spodziewamy się ,że horror będzie wywołał żywiołowa reakcje ,tu je odnajdziemy. Kiedy wkraczamy w świat wyobraźni ,jedynym naszym przewodnikiem jest instynkt ,Clive prowadzi on nieźle zestawienie w horrorze tego co normalne z nadnaturalnoscia i obcością zostało tu zobrazowane na wysokim poziomie. Książka to kilka historii każda przyprawia o ciarki pozostawiając efekt brrrrr

Jeżeli jesteś zmęczony/a tajemnicami które cię otaczają i zostawiasz zapalone światło na noc ,będziesz miał/a taka jak ja satysfakcję odkrywając ,że Clive Barker jest najbardziej oryginalnym twórca horrorów.
Spodziewamy się ,że horror będzie wywołał żywiołowa reakcje ,tu je odnajdziemy. Kiedy wkraczamy w świat wyobraźni ,jedynym naszym przewodnikiem jest instynkt ,Clive...

To najbardziej znana książka Barkera, ale wcale nie najlepsza (>>Cabal<< 5 razy lepszy). Poziom opowiadań bardzo nierówny, język prosty. Warto przeczytać dla otwierającego tom tytułowego opowiadania.

To najbardziej znana książka Barkera, ale wcale nie najlepsza (>>Cabal<< 5 razy lepszy). Poziom opowiadań bardzo nierówny, język prosty. Warto przeczytać dla otwierającego tom tytułowego opowiadania.

Od zawsze uwielbiam zbiory opowiadań. Historie skondensowane w krótkiej formie literackiej zawsze jakoś do mnie docierały, a przede wszystkim nie były w stanie mnie znudzić. Clive Barker swoją pierwszą "Księgą krwi" mnie oczarował. Czytałem już dwie jego książki związane z uniwersum "Hellraisera", więc wiedziałem na co stać autora. Ale nie spodziewałem się tego, co zaserwował mi w "Księdze krwi". Porównałbym to doświadczenie trochę do czytania Kinga, ale na sterydach. Barker tworzy opowiadania zdecydowanie mniej groteskowe niż taki chociażby Lovecraft (który znudził mnie swoją powtarzalnością w zbiorze "Coś na progu"),ale znacznie bardziej brutalne niż King. Jego historie cechują się obecnością przemocy, krwi, śmierci, okaleczeń, seksu nierzadko ocierającego się o doświadczenia z klubu sadomaso i zawierają w sobie dużą dawkę niepokoju, gdyż ukazany w nich paranormalny, mroczny świat mocno miesza się z szarą rzeczywistością, której doświadczamy na co dzień. Po zakończeniu lektury człowiek zaczyna się zastanawiać: a co jeśli wokół mnie również przemieszczają się duchy i demony dybiące na moją duszę? A co jeśli w metrze grasuje seryjny morderca zbierający mięso dla rozpadających się, na wpół umarłych ludzi? A co jeśli...? W internecie można natknąć się na wiele nagrań rzekomo ukazujących zjawiska paranormalne. Jakaś część z nich wygląda bardzo realistycznie, na tyle by można uznać je za autentyczny dokument potwierdzający istnienie jakiegoś drugiego, niewidzialnego dla zwykłego oka świata. Człowiek nie lubi takich obrazów i nie lubi dopuszczać do siebie myśli, że sceny znane z horrorów mogą występować gdzieś w rzeczywistości. Niszczy to gdzieś bankę bezpieczeństwa, w której sami się zamykamy. Budzi to w nas lęk, który drażni nas jak mała ranka wewnątrz jamy ustnej, zdarta skórka przy paznokciu czy mucha bzycząca nam koło ucha. I właśnie tego rodzaju lęk budzą w czytelniku opowiadania Barkera. Zbyt fantastyczne by w nie uwierzyć, a jednocześnie zbyt mocno dotykające przyziemnego świata by o nich zapomnieć czy je zlekceważyć. Przedmowa tej pozycji (nie pamiętam kto był jej autorem) sugeruje, że Barker jest wielkim talentem, jeśli chodzi o horrory, bo nie jest tak trywialny jak część autorów, którzy nigdy nie powinni parać się pisaniem i zyskać uznania. Po lekturze "Księgi krwi" jestem w stanie się z tym zgodzić, bo całość czytało mi się rewelacyjnie. Najbardziej spodobał mi się oczywiście "Nocny pociąg z mięsem", bo filmowa adaptacja tego opowiadania również bardzo przypadła mi do gustu i ciepło ją wspominam.

Od zawsze uwielbiam zbiory opowiadań. Historie skondensowane w krótkiej formie literackiej zawsze jakoś do mnie docierały, a przede wszystkim nie były w stanie mnie znudzić. Clive Barker swoją pierwszą "Księgą krwi" mnie oczarował. Czytałem już dwie jego książki związane z uniwersum "Hellraisera", więc wiedziałem na co stać autora. Ale nie spodziewałem się tego, co...

Wszystkie opowiadania na wysokim poziomie, bo Barker nie ma sobie równych ;)

Niektóre mniej szalone, niektóre bardziej, ale dodaję jedną gwiazdkę za to ostatnie opowiadanie. Mam wrażenie, że to najbliższe horrorowi Junji Ito, co mogłabym od Barkera dostać.

Kocham mózg tego człowieka.

Wszystkie opowiadania na wysokim poziomie, bo Barker nie ma sobie równych ;)

Niektóre mniej szalone, niektóre bardziej, ale dodaję jedną gwiazdkę za to ostatnie opowiadanie. Mam wrażenie, że to najbliższe horrorowi Junji Ito, co mogłabym od Barkera dostać.

Kocham mózg tego człowieka.