Opowiadania dość przewidywalne, ale miło się czyta jak ktoś lubi opowiadania grozy w starym stylu.

Opowiadania dość przewidywalne, ale miło się czyta jak ktoś lubi opowiadania grozy w starym stylu.

Pierwsze w Polsce książkowe wydanie opowiadań angielskiego twórcy W.W. Jacobsa; do tej pory można było się zapoznać wyłącznie z arcysławną „Małpią Łapką” - opowiadaniem, które przeszło do historii literackiego horroru, inspiracją dla wielu późniejszych dzieł, z (niemniej sławnym) kingowskim „Cmętażem Zwieżąt” na czele.

Starsze małżeństwo poznaje dziwną opowieść o tajemniczym przedmiocie - zasuszonej małpiej łapce, magicznym artefakcie, który potrafi spełnić trzy życzenia swego właściciela. Na koniec opowieści małżonkowie otrzymują artefakt w prezencie, wraz z ostrzeżeniem, by przemyśleć swe życzenia, łapka bowiem spełnia je czasami w bardzo przewrotny, nieprzewidziany sposób.
Nie bardzo wierząc dziwacznej historii pan domu dla żartu wypowiada życzenie - chce otrzymać 200 funtów. Dzień później jego syn ginie w pracy w makabrycznym wypadku - jak informuje zbolały posłaniec z fabryki - „wciągnęła go maszyna”. W związku z tym firmowe ubezpieczenie wypłaca zdruzgotanym rodzicom odszkodowanie - 200 funtów! Kiedy do małżonków dociera groza tego, co się wydarzyło, oszalała z cierpienia matka wypowiada drugie życzenie - chce, by jej syn wrócił do żywych. Upływa nieco czasu i u frontowych drzwi rozlega się miarowe pukanie. Kobieta rzuca się do nich, chcąc wpuścić do domu syna…

Znakomita miniatura, przez dłuższy czas opowiadająca po prostu fantastyczną historię o magicznym artefakcie, by na koniec zaatakować czytelnika kapitalnym, makabrycznym finałem. Tak, największym źródłem grozy w „Małpiej Łapce” nie jest sama bowiem sama łapka, a horror zawarty pomiędzy życzeniami drugim i trzecim, w którego efekcie opowiadanie staje się historią o…. zombie! Napięcie narastające w finale i końcowy jump scare są naprawdę intensywne i zapewniają mu miejsce w kanonie literackiego horroru.

Sława „Małpiej Łapki” powoduje, że jest to jedno z najchętniej antologizowanych opowiadań klasycznej grozy i znajduje się w prawie każdym zestawieniu „best horror”. W Polsce ukazywała się kilkakrotnie w różnych wydaniach „Opowieści Z Dreszczykiem”, ostatnio zaś w „Opowieściach Niesamowitych Z Języka Angielskiego”.

„Małpia Łapka” zainspirowała wielu innych twórców grozy (warto np. zapoznać się z opowiadaniem „Guzik” Richarda Mathesona w zbiorze „Jestem Legendą”),a jej najsłynniejszym literackim „potomkiem” jest wspaniała, ponura i przerażająca powieść Stephena Kinga - „Cmętaż Zwieżąt”. King porzucił motyw magicznego arfetaktu, koncentrując swą historię na tym elemencie, który wzbudza największą grozę, na spełnionym „drugim życzeniu.
+
Już sama „Łapka” wystarczyłaby, by sięgnąć po zbiór Jacobsa, ale nie znaczy to bynajmniej, że to jedyne warte uwagi opowiadanie, przeciwnie, książka zawiera sporo zaskakująco udanych, efektownie straszących a zupełnie nieznanych do tej pory w Polsce tekstów, które każdy fan klasycznej grozy powinien poznać.
Najczęstszym motywem w nich występującym, zapożyczonym przez Jacobsa wprost z twórczości Edgara Allana Poe, jest sumienie, dręczące bohaterów po popełnionych przez nich zbrodniach. „Stróż Brata Mego” to wariacja na temat „Serce Oskarżycielem” - morderca, który pochował w ogrodzie zwłoki swej ofiary nocami, w somnambulicznym transie rozkopuje jego grób. Podobna sytuacja ma miejsce w „Studni”. Nieszczęsny traf, zagubiona broszka ukochanej, zmusza mordercę do zejścia wgłąb studni w której ukryte jest ciało zamordowanego przyjaciela, co doprowadzi do przerażającego finału (kinomanom przypomni się oczywiście „Ringu”).
Inną wariacją motywu sumienia, również pełną grozy i makabry jest opowiadanie „Trzy Siostry”. Najstarsza z sióstr umierając zapowiada pozostałym, że jej duch pojawi się przy nich w chwili ich śmierci. Chciwa druga siostra, żądna majątku odziedziczonego przez najmłodszą, postara się, mając na uwadze słabe serce dziewczyny, wykorzystać upiorną zapowiedź…

Drugi wspólny motyw występujący u Jacobsa to szantaż. Ofiara szantażu zmuszona jest do popełnienia zbrodni, następnie zaś mierzy się z rezultatami morderstwa. Opowiadania z tej grupy pozbawione są wątków nadprzyrodzonych, to duszne, niepokojące thrillery, grające napięciem wzbudzanym u czytelnika. I tak we „W Bibliotece” morderca zostaje zamknięty w domu z ciałem ofiary a przypadkowy włamywacz okaże się idealnym kozłem ofiarnym. Z kolei „Kapitan Rogers” to doprowadzony do ostateczności właściciel gospody, którą usiłuje przejąć szantażujący ujawnieniem kryminalnej przeszłości były znajomy. Również szantaż pcha do zbrodni bohatera opowiadania „Studnia”.

Opowiadania „Jerry Bundler” i „Dom Na Rogatkach” są do siebie bardzo podobne, w obu bohaterowie po wysłuchaniu opowieści o duchach okazują brak wiary i chęć do żartów, co w obu przypadkach kończy się bardzo źle.

Warto też wspomnieć o efektownym pełnym grozy i narastającego napięcia, egzotycznym opowiadaniu „Sługa Ciemnoskórego”. Chytry właściciel lombardu kupuje bardzo okazyjnie ogromny diament, wart wielokrotność wydanej sumy. Kupiec, zdeterminowany w chęci zatrzymania zarobku, nie ulega groźbom tajemniczych osób usiłujących odzyskać klejnot. Jeden z nich, ponury Birmańczyk, wyrzucony za drzwi grozi, że nocą przyjdzie Zło…

Na koniec zdania polemiki wymaga blurb okładkowy, gdzie przeczytać można, że „Jacobs to przede wszystkim humorysta, co doskonale widać w niemal każdej jego opowieści. Te zwykle przecież groźne sceny niejednokrotnie przynoszą wybuch śmiechu”. Doch!
Tak, również czytałem, że Jacobs był znanym humorystą, przekonują o tym zabawne opowiadania „Na Środku Atlantyku” i „Czuwanie”. Niemniej pozostałe teksty ze zbioru są pisane absolutnie poważnie, potrafią dobrze przestraszyć i wzbudzić niejednokrotnie autentyczny dreszcz grozy a śmiać się przy nich może chyba tylko Upiór Z Canterville.

„Małpia Łapka” bezwzględne 10/10, wśród pozostałych szczególnie wyróżniają się „Studnia” i „Trzy Siostry”. W sumie solidne 7/10.

Pierwsze w Polsce książkowe wydanie opowiadań angielskiego twórcy W.W. Jacobsa; do tej pory można było się zapoznać wyłącznie z arcysławną „Małpią Łapką” - opowiadaniem, które przeszło do historii literackiego horroru, inspiracją dla wielu późniejszych dzieł, z (niemniej sławnym) kingowskim „Cmętażem Zwieżąt” na czele.

Starsze małżeństwo poznaje dziwną opowieść o...

Do ręki dostajemy 13 krótkich opowiadań. Co się rzadko zdarza, wszystkie prezentują dość równy poziom. Nie ma tutaj ewidentnie słabych historii. Od razu dodam, że wybitności i geniuszu też nie uświadczymy.

Jacobs, o czym lojalnie informuje wydawca, był przede wszystkim humorystą. Literaturą grozy zajmował się niejako „przy okazji”. Potrafił świetnie połączyć ze sobą oba te przeciwstawne światy, czego najlepszym przykładem jest otwierające zbiór opowiadanie pt. "Na środku Atlantyku", gdzie skrzętnie budowana atmosfera niepewności i napięcia zostaje rozładowana potężnym humorystycznym akcentem. Muszę przyznać – było to autentycznie zabawne.

Mamy więc statki, marynarzy, kapitanów, mroczne uliczki, opuszczone domy, portowe tawerny, duchy i morderstwa. Nie spodziewajmy się jednak ciarek na plecach, drżącego serca i spoconego czoła. Jacobs straszy umiarkowanie i staroświecko, robi to jednak na tyle porządnie, że bez problemu można się wciągnąć. Humorystyczne twisty dodają dodatkowego uroku, a wartko poprowadzona akcja trzyma w napięciu. Jest w tym wszystkim gracja i urok.

***
5 najlepszych opowiadań:

1. Małpia łapka

Oczywisty wybór. Świetne zakończenie, posmak egzotyki, szybka eskalacja grozy i niepokoju. Niesamowite wrażenie robi świadomość bohaterów: oni doskonale czują, że stanie się coś złego. Czekają na to, pogodzeni z losem, ale też z nadzieją, że może będzie inaczej… Jaką rolę w dziwnych wydarzeniach pełni tytułowa małpia łapka?

2. Sługa ciemnoskórego

Najdłuższe opowiadanie w zbiorze (30 stron). Dziwnie zachowujący się marynarz odwiedza starego, żydowskiego lichwiarza. Ma dla niego nietypową ofertę. Świetnie odmalowana atmosfera dusznego lombardu i zamglonych, portowych uliczek, śmiertelne niebezpieczeństwo i ludzka chciwość.

3. Trzech przy stole

Bohater błądzi na mokradłach i znajduje położony na uboczu dom. Zostaje zaproszony na kolację, ale bez entuzjazmu przekracza próg domostwa. Mieszkające w nim starsze małżeństwo zachowuje się dość dziwnie. Niepokój wzrasta, gdy okazuje się, że kolację spożywać będą w absolutnej ciemności. Co się tu dzieje? Dodatkowy plus za niejednoznaczne zakończenie.

4. Studnia

Rzadkość u Jacobsa: wątek miłosny. Opuszczona studnia w parku, zawiść i miłość. I śmierć.

5. Za burtą

Statek i morze to świetna sceneria dla opowieści grozy. Jacobs wie o tym doskonale i z premedytacją z tej wiedzy korzysta. Kto tu jest żywy, a kto umarły? Co się stało Jemowi? Dobra robota.

Do ręki dostajemy 13 krótkich opowiadań. Co się rzadko zdarza, wszystkie prezentują dość równy poziom. Nie ma tutaj ewidentnie słabych historii. Od razu dodam, że wybitności i geniuszu też nie uświadczymy.

Jacobs, o czym lojalnie informuje wydawca, był przede wszystkim humorystą. Literaturą grozy zajmował się niejako „przy okazji”. Potrafił świetnie połączyć ze sobą oba te...

Bardzo przyjemny zbiór opowiadań. Super się bawiłam w trakcie lektury. Kupiłam oczywiście dla opowiadania tytułowego, ale wiele z opowiadań w tym zbiorze jest równie dobrych. Opowiadania są z dreszczykiem, bardzo często nawiązują do duchów i zjaw. Mają elementy humorystyczne, co idealnie dopełnia całości.
Zbiór zawiera 13 opowiadań, a moje ulubione to:
1. Sługa ciemnoskórego
2. Kapitan Rogers
3. Studnia
4. Małpia łapka
5. Stróż brata swego

Bardzo przyjemny zbiór opowiadań. Super się bawiłam w trakcie lektury. Kupiłam oczywiście dla opowiadania tytułowego, ale wiele z opowiadań w tym zbiorze jest równie dobrych. Opowiadania są z dreszczykiem, bardzo często nawiązują do duchów i zjaw. Mają elementy humorystyczne, co idealnie dopełnia całości.
Zbiór zawiera 13 opowiadań, a moje ulubione to:
1. Sługa...

Niesamowitość opowiadań Jacobsa przypomina nieco prozę E.A Poe, w której zjawiska nadnaturalne przeplatały się z bardziej przyziemnymi historiami; oferującymi nierzadko bardzo zaskakujące zakończenia - tak w skrócie można ująć ten niezwykle ciekawy zbiór. Dla fana klasycznej grozy jest to pozycja obowiązkowa.

Niesamowitość opowiadań Jacobsa przypomina nieco prozę E.A Poe, w której zjawiska nadnaturalne przeplatały się z bardziej przyziemnymi historiami; oferującymi nierzadko bardzo zaskakujące zakończenia - tak w skrócie można ująć ten niezwykle ciekawy zbiór. Dla fana klasycznej grozy jest to pozycja obowiązkowa.

Gdybym napisał, że opowiadanka zawarte w tym zbiorze mnie przeraziły, tobym... skłamał ☺️ Niemniej jednak, nie czuję większego niedosytu, ponieważ wiedziałem czego spodziewać się po XIX-wiecznej grozie. Każdy, kto siedzi w tym temacie wie, że nie uświadczymy w niej pędzącej na łeb akcji, hektolitrów krwi, czy morderczych kreatur. Nie inaczej jest w przypadku "Małpiej łapki" Williama Wymarka Jacobsa, brytyjskiego pisarza opowiadań z dreszczykiem, a także utworów komediowych.
I dokładnie tak jest w najnowszej pozycji z serii Biblioteczka Grozy wydawnictwa C&T. Mamy tu swoisty mix historyjek z pogranicza subtelnego horroru doprawiony szczyptą komedii. Najbardziej do gustu przypadła mi tytułowa, kultowa w kręgach horroru historia łapki spełniającej życzenia oraz najdłuższe opowiadanie w zbiorze - "Sługa czarnoskórego".
Generalnie czas spędzony z Panem Jacobsem zaliczam do wartościowych - 13 opowiadań na 170 stronach powieści zleciało błyskawicznie.
Dla relaksu, w leniwe popołudnie, tudzież wieczór, jak najbardziej polecam 👌

Gdybym napisał, że opowiadanka zawarte w tym zbiorze mnie przeraziły, tobym... skłamał ☺️ Niemniej jednak, nie czuję większego niedosytu, ponieważ wiedziałem czego spodziewać się po XIX-wiecznej grozie. Każdy, kto siedzi w tym temacie wie, że nie uświadczymy w niej pędzącej na łeb akcji, hektolitrów krwi, czy morderczych kreatur. Nie inaczej jest w przypadku "Małpiej...

Małpia łapka: Może to opowiadanko nie jest straszne, ale uważam, że ma w sobie „to coś”. Spodobało mi się tylko dlatego że to klasyka grozy

Małpia łapka: Może to opowiadanko nie jest straszne, ale uważam, że ma w sobie „to coś”. Spodobało mi się tylko dlatego że to klasyka grozy