The Dare

Cześć!💋

Lubicie motyw hate-love?

U mnie bywa różnie – raz nie mogę się oderwać od czytania książki, a innym razem nie myślę o niczym innym, niż o odłożeniu w kąt danej lektury. Przy „The Dare” miałam mieszane uczucia. Choć z początku byłam zafascynowana, to na koniec powieści wkradł się zawód. Z jednej strony autorka jest konsekwentna i gdy nadaje bohaterom jakieś cechy, to później trzyma się ram dyktowanego nimi zachowania. Jednak z drugiej strony konstrukcja historii – sposób, w jaki została poprowadzona – pozostawia trochę do życzenia. Powiem otwarcie: w pewnym momencie zaczęłam nienawidzić Vance’a – chłopak praktycznie zgwałcił główną bohaterkę, wyżył się na niej, rozładował złość, a Ava mu wszystko wybaczyła… Niestety była to zbyt duża pigułka i nie dałam rady jej przełknąć. Nie nienawidzę tej historii, ale też nie jestem zakochana – powieść „The Dare” rozgościła się w kategorii „w porządku”, „okay” i „bez większych wzdechów”.

Ava to dobra dziewczyna – ma czyste intencje, miękkie serce, zdrowe nastawienie do życia i gdy sytuacja tego wymaga, pokazuje pazurki. Gdy potrzeba, potrafi być twarda, choć kotłują się w niej różne uczucia – stara się być konsekwentna i nie słucha się serca, tylko pozwala dojść do głosu rozumowi. Bardzo podobało mi się to, że bohaterka potrafi sobie odmówić, nie jest „łatwa” i nie poddaje się chwili.

Myślałam, że wątek gry między bohaterami i tego całego „I dare you…”, czyli „wyzywam cię, abyś…”, będzie mocniej zarysowany, a wręcz zdominuje powieść. Ku mojemu zdziwieniu na palcach jednej ręki mogę policzyć, gdy bohaterowie użyli dokładnie tego sformułowania. Dodatkowo gra toczyła się raczej w rozdziałach nawiązujących do przeszłości – retrospekcjach – a nie w teraźniejszości. Myślałam, że historia będzie opierać się na tym, że Vance wyzywa Avę do robienia różnych niebezpiecznych, przerażających, gorszących wręcz rzeczy, a Ava wyzywa Vance’a i w końcu para zdaje sobie sprawę, że są dla siebie przeznaczeni. Zupełnie nic takiego nie miało miejsca – Ava rozpamiętuje grę i to, co zdarzyło się kilka lat wcześniej, gdy Vance nakazał jej zabranie przedmiotu z sypialni jej rodziców. Przez to dziewczynka dowiedziała się czegoś, przez co rozsypały się dwie rodziny.

Ava obwinia Vance’a, a Vance Avę – ani jedno ani drugie nie ma pojęcia, co myśli i czuje ta druga osoba. W tej książce mamy do czynienia z bardzo znanym z tureckich seriali problemem – bohaterowie nie rozmawiają ze sobą, tylko wszystko chowają w sobie, przez co narasta między nimi jeszcze większa niechęć, złość i frustracja. Zamiast porozmawiać jak ludzie, to toczą swego rodzaju wojnę, robią podchody, aż ma miejsce coś niedobrego.

Jednocześnie to prawda, że w przypadku Vance’a słowa i bycie szczerym nie ma żadnego efektu i nic nie daje. Jeśli Vance coś sobie ubzdura, to tak jest i kropka. Mężczyzna ma swego rodzaju zbroję – betonowe klapki na oczach i umyśle. Nie przetwarza informacji przekazywanych mu przez inne osoby – ufa tylko swojemu ojcu i chyba nikomu więcej. Jakaż to niefortunna sytuacja, że akurat jego ojciec nie jest najszczerszym z mężczyzn… i przez to cierpi Ava.

Tyle bezsensownego cierpienia znajduje się w tej książce, że ciężko to opisać – gdyby nie zamknięcie Vance’a, gdyby chłopak był chociaż troszkę bardziej otwarty, to książka z 250 stron wychudła by na 100, co z kolei świadczy o tym, czym jest ta historia. „The Dare” to długa opowieść o tym, jak skrzywdzona dziewczyna próbuje przebić się do głowy jeszcze bardziej pokrzywdzonego chłopaka. W tej historii nie dzieje się zbyt wiele – głównie koncentrujemy się na emocjach bohaterów i rozpamiętywaniu przeszłości, która mocno wpłynęła na obecny stan rzeczy.

W naprawieniu relacji między głównymi bohaterami ważną rolę odgrywają postacie drugoplanowe, chociaż one same jakoś mocno nie zapadają w pamięć. To są raczej takie masy bez wyrazu, kształtu i formy, które zapewniają w książce płynność – sprawiają, że historia leci dalej. Nie wyróżniają się niczym szczególnym, a ich imiona zapomina się na chwilę po skończeniu lektury.

W sumie ta powieść jest przyjemna – nawet dobra w kategorii romansów. Problem pojawia się gdzieś w ostatniej 1/4 historii, gdy Vance… gwałci Avę. Nie wiem, jak inaczej nazwać to, co miało miejsce. Chłopak „użył” dziewczynę, by zaspokoić swoje potrzeby seksualne i zrobił w to bardzo bestialski i agresywny sposób. Autorki niejako opisują gwałt, choć nie nazywają rzeczy po imieniu, a koniec końców historia ma szczęśliwe zakończenie – Ava przebacza Vance’owi i tyle…

Trzeba przyznać, że Vance pociąga, przyciąga, czaruje tą swoją niedostępnością, urodą i surowością. Nie zaprzeczę, że przez większość książki wzdychałam do niego, jak większość dziewczyn z okolicy, w której mieszkał Vance. Jest w tym mężczyźnie coś, co działa jak lepik ja muchy. Szkoda, że autorki tak potwornie zepsuły tę postać. Ta ostatnia 1/4 książki naprawdę spaprała sprawę, ponieważ do tamtego momentu Vance, mimo swojej upartości i klapek na oczach, interesował. Chłopak był zdeterminowany, odważny, mądry i kierował się i sercem i rozumem. Doskonale można było zrozumieć powody jego szorstkiego zachowania i wejść w jego buty.

„The Dare” to dobry romans – trzyma za serce, a bohaterowie są ciekawą mieszanką miękkości i ostrości jednocześnie. Autorki na początku historii nadają im pewne cechy i jest konsekwentna w utrzymywaniu ich zachowania – postacie zachowują się logicznie względem tego, jak zostali zbudowani. Historia została napisana lekko i przystępnie – czyta się ją bardzo szybko. Szkoda, że autorki zepsuły wszystko agresywnym i niemal zwierzęcym zachowaniem Vance’a – gdyby nie to, to „The Dare” byłoby znacznie wyżej w rankingu przeczytanych przeze mnie romansów.

Moja ocena: 6/10.

Cześć!💋

Lubicie motyw hate-love?

U mnie bywa różnie – raz nie mogę się oderwać od czytania książki, a innym razem nie myślę o niczym innym, niż o odłożeniu w kąt danej lektury. Przy „The Dare” miałam mieszane uczucia. Choć z początku byłam zafascynowana, to na koniec powieści wkradł się zawód. Z jednej strony autorka jest konsekwentna i gdy nadaje bohaterom jakieś cechy,...