Tak ciepłej kryminalnej historii nie słuchałem chyba nigdy.

Początkowo ciężko było mi się wgryźć w tę historię. Autor chciał w krótkim czasie wprowadzić zbyt wielu bohaterów i łatwo było zgubić się w ich gąszczu. Ponadto trzeba było przyjąć punkt widzenia osób starszych, a nie są oni często bohaterami czytanych przeze mnie książek.

Jednak im bardziej oswajałem się z historią i im bardziej lubiłem nietypowych detektywów, z tym większą ochotą wracałem do słuchania. A końcówki słuchałem już z wypiekami.

Filip Kosior fenomenalnie oddaje głosem charakter poszczególnych bohaterów i na dalszych etapach słuchania bez problemu rozróżniałem, kiedy mówi dany bohater. To wiele ułatwia oraz uprzyjemnia słuchanie.

Uwielbiam brytyjski humor, a ten jest tu często obecny. Dodatkowo trudno oprzeć się urokowi naszych detektywów, zwłaszcza Elisabeth. Zresztą autor świetnie dobrał cały zespół Klubu i każdy z bohaterów wnosi coś do tej historii. Zagadka kryminalna także jest interesująca i zawiła. Nie dziwię się, że książka ma tylu fanów. Naprawdę to coś innego i ciekawego. Już nie mogę się doczekać powrotu do tych postaci. Szczerze polecam.

Tak ciepłej kryminalnej historii nie słuchałem chyba nigdy.

Początkowo ciężko było mi się wgryźć w tę historię. Autor chciał w krótkim czasie wprowadzić zbyt wielu bohaterów i łatwo było zgubić się w ich gąszczu. Ponadto trzeba było przyjąć punkt widzenia osób starszych, a nie są oni często bohaterami czytanych przeze mnie książek.

Jednak im bardziej oswajałem się z...

Niestety książka nie w moim guście. Historia opowiadana jest w specyficzny sposób. O części wydarzeń dowiadujemy się z pamiętnika jednej z głównych postaci, a pozostałe wydarzenia, opisywane w trzeciej osobie, są dosyć chaotyczne przez częste zmiany miejsca i czasu.

Sama zagadka miejscami była faktycznie wciągającą, ale niestety tylko miejscami. Rozwiązanie zaś było dosyć ciekawe.

Niestety książka nie w moim guście. Historia opowiadana jest w specyficzny sposób. O części wydarzeń dowiadujemy się z pamiętnika jednej z głównych postaci, a pozostałe wydarzenia, opisywane w trzeciej osobie, są dosyć chaotyczne przez częste zmiany miejsca i czasu.

Sama zagadka miejscami była faktycznie wciągającą, ale niestety tylko miejscami. Rozwiązanie zaś było dosyć...

Nie wciągnęła mnie jakoś zbytnio. Biorąc pod uwagę, że słyszałam o niej dużo dobrych opinii, spodziewam się czegoś bardziej błyskotliwego

Nie wciągnęła mnie jakoś zbytnio. Biorąc pod uwagę, że słyszałam o niej dużo dobrych opinii, spodziewam się czegoś bardziej błyskotliwego

Nic specjalnego, taki sympatyczny sredniaczek.

Nic specjalnego, taki sympatyczny sredniaczek.

Wzięłam się wreszcie za Czwartkowy Klub Zbrodni, choć przyznaję, że powodem nie był jedynie międzynarodowy rozgłos, jakim seria się cieszy, lecz przede wszystkim gwarancja optymalnej wersji audio w wykonaniu Filipa Kosiora. Co zresztą okazało się decyzją trochę ryzykowną, a to z racji specyficznej formy powieści, odbiegającej od typowego kanonu współczesnych kryminałów, wymagającej dużego skupienia, co w przypadku audiobooków - szczególnie konsumowanych w ruchu - nie zawsze jest sprawą łatwą.

Trudno bowiem doszukać się w książce stałych punktów odniesienia, wiążących się choćby z wyodrębnieniem i klarownym prowadzeniem wątku kryminalnego, jaki miałby swój początek, punkty zwrotne, suspens… A przy tym jest to dość niesamowita proza, obrazująca działania ludzi poprzez przeskoki w ich wypowiedziach i refleksjach na rozmaite tematy, wśród których są też tajemnice śmierci zarówno obecnych, będących glównie, choć nie wyłącznie, wynikiem zabójstwa, jak i minionych, wspominanych bądź odkrywanych w grobach na lokalnym cmentarzu.

Rzecz się dzieje w hrabstwie Kent. Członkowie tytułowego Klubu to czworo emerytów, mieszkańców luksusowego osiedla seniorów Coopers Chase. Elizabeth była kiedyś agentką brytyjskiego wywiadu. Joyce, emerytowana pielęgniarka, została przyjęta do Klubu, kiedy musiała go opuścić była policjantka Penny, leżąca obecnie w po-udarowej śpiączce. Męskimi członkami Klubu są psychiatra Ibrahim i były aktywista związkowy Ron. Kiedy zamordowany zostaje niepopularny lokalny deweloper, klubowicze przekierowują swoje zainteresowania z niewyjaśnionych zbrodni z przeszłości, będących tematem ich debat podczas czwartkowych spotkań, na to nowe zabójstwo. Trochę z konieczności nawiązują współpracę z dwojgiem policjantów z komisariatu w pobliskim Fairhaven, nadkomisarzem Chrisem Hudsonem i posterunkową Donną De Freites, która jeszcze bardziej się zacieśnia, gdy śmiertelną ofiarą pada inny bogacz, skądinąd podejrzany o zabójstwo dewelopera.

Tropów, łącznie z zagranicznymi, potencjalnych podejrzanych i świadków jest cała masa, a chodzi w tym wszystkim - najkrócej rzecz ujmując - nie tyle o ujęcie sprawców i wymierzenie sprawiedliwości, co o zrozumienie czasów, okoliczności i … ludzi. Przy czym, obok sześciorga pierwszoplanowych bohaterów, poznajemy również, w większym lub mniejszym zbliżeniu, losy wielu innych postaci dalszego planu, żeby wymienić choćby irlandzkiego księdza Mackiego, właściciela siłowni Stephana, czuwającego przy łóżku Penny jej męża, weterynarza Johna, zakonnice Margaret i Mary oraz polskiego budowlańca i złotą rączkę, Bogdana. Jest to fascynujący kalejdoskop.

Opinie czytelników na temat pierwszego z czterech tomów serii Richarda Osmana są bardzo zróżnicowane. Nie wiem, czy gdyby, na przykład, zapiski Joyce, stanowiące swoiste interludia porządkujące akcję, były mniej kwestią doznań lecz bardziej szczegółową analizą konkretów, czytelnicze oceny byłyby wyższe. Dla mnie to nie ma znaczenia, ponieważ styl autora stanowi wartość samą w sobie. Do tego stopnia, że co najmniej jeden z następnych tomów postanowiłam smakować w oryginale, rezygnując z pośrednictwa polskich tłumaczy - mimo bardzo dobrego przekładu pierwszego tomu - oraz jak zwykle doskonałego Filipa Kosiora.

Wzięłam się wreszcie za Czwartkowy Klub Zbrodni, choć przyznaję, że powodem nie był jedynie międzynarodowy rozgłos, jakim seria się cieszy, lecz przede wszystkim gwarancja optymalnej wersji audio w wykonaniu Filipa Kosiora. Co zresztą okazało się decyzją trochę ryzykowną, a to z racji specyficznej formy powieści, odbiegającej od typowego kanonu współczesnych kryminałów,...

Doskonały pomysł i do polowy książka trzyma formę.Później niestety siada.Ale kolejny tom przeczytam!

Doskonały pomysł i do polowy książka trzyma formę.Później niestety siada.Ale kolejny tom przeczytam!

Fajna kryminalna historia, może nie wybitna, trochę przewidywalna ale ja takie lubię. Trafiła w mój gust. Do tego świetnie wyreżyserowane postacie emerytowanych bohaterów. Polecam 😊

Fajna kryminalna historia, może nie wybitna, trochę przewidywalna ale ja takie lubię. Trafiła w mój gust. Do tego świetnie wyreżyserowane postacie emerytowanych bohaterów. Polecam 😊

Książka Czwartkowy Klub Zbrodni otwiera nowy cykl książek o grupie zwykłych, a może nawet i nie zwykłych seniorów. Jouce, Elizabeth, Ibrahim oraz Ron mieszkający w Coopers Chase na nowoczesnym osiedlu i spotykają się w czwartki, aby wspólnie rozwiązywań zagadki. Jednak pewnego dnia dochodzi do morderstwa i grupa pod wodzą Elizabeth (byłą pracownicą wywiadu) postanawiają sami rozwiązań zagadkę.

Po moje pierwsze spotkanie z autorem i czytało mi się to dość przyjemnie. Nie ma tutaj typowego kryminału, a bardziej komedie kryminalną. Akcja książki toczy się spokojnie swoim rytmem, tak jak i życie seniorów. Wszyscy bohaterowie są wyraziście, mają dość mocne charaktery. Rozmowy między nimi momentami potrafiły mnie ubawić, ale nie zabrakło również sarkazmu czy ironii. Widać tutaj również ten angielski humor i książka jest ciekawsza. Sam pomysł na to, żeby bohaterami byli seniorzy jak dla mnie trafiony w sedno i tylko ukazuje, że życie seniora wcale nie musi być nudne wręcz przeciwnie. W tym przypadku cytat, że „życie zaczyna się na emeryturze” jest w pełni uzasadnione. Zagadka kryminalna to nie wszystko w tej książce jest również ukazany trud życia codziennego jak również życie z konsekwencjami wyborów podjętych w przeszłości.

Na pewno sięgnę po kolejny tom.

Książka Czwartkowy Klub Zbrodni otwiera nowy cykl książek o grupie zwykłych, a może nawet i nie zwykłych seniorów. Jouce, Elizabeth, Ibrahim oraz Ron mieszkający w Coopers Chase na nowoczesnym osiedlu i spotykają się w czwartki, aby wspólnie rozwiązywań zagadki. Jednak pewnego dnia dochodzi do morderstwa i grupa pod wodzą Elizabeth (byłą pracownicą wywiadu) postanawiają...

Dla mnie to totalny przeciętniak. Babcie wpadają na wszystkie tropy nic w sumie nie robiąc, a policja to naiwniaki i głupki którym trzeba podać winnych na tacy (no chyba ze babunie zdecydują ze im winę darują ;) szkoda czasu, bo to nawet śmieszne nie jest.

Dla mnie to totalny przeciętniak. Babcie wpadają na wszystkie tropy nic w sumie nie robiąc, a policja to naiwniaki i głupki którym trzeba podać winnych na tacy (no chyba ze babunie zdecydują ze im winę darują ;) szkoda czasu, bo to nawet śmieszne nie jest.

Szczerze nie rozumiem czemu ma taką niską ocenę. Ja bawiłam się świetnie! Uwielbiam komedie kryminalne, a ta po prostu mnie urzekła.

Szczerze nie rozumiem czemu ma taką niską ocenę. Ja bawiłam się świetnie! Uwielbiam komedie kryminalne, a ta po prostu mnie urzekła.