Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zapadlinę przesłuchałem w znakomitej interpretacji Andrzeja Ferenca. Dzięki niemu ta świetna powieść tylko zyskała.

Zazwyczaj przed napisaniem swojej opinii, nie czytam tych już wystawionych, ale tym razem zrobiłem wyjątek. I przyznam szczerze mocno dziwią mnie zwłaszcza głosy, że Zapadlina jest najsłabszą częścią z serii o bydgoskim Archiwum X. Nie zauważyłem tego kompletnie. Podobnie inne uwagi o irytującym zachowaniu Herman i Borewicza oraz braku akcji i „ciągnącej” się historii. Być może ja inaczej odbieram książki autora, ale z tego co pamiętam to Robert Małecki w ten sposób opowiada historie i raczej nie ma się co spodziewać po nim sensacyjnego tempa akcji.

Może to zasługa Andrzeja Ferenca, ale ja nie czułem w żadnym momencie, że ta historia się dłuży. Z chęcią wracałem do dalszego słuchania. Bardzo ciekawiło mnie przedstawione śledztwo i historia Jacka Malinowskiego. Uważam, że całe psychologiczne tło bohaterów śledztwa oraz naszych śledczych jest bardzo interesujące. Główna intryga oraz dalszy rozwój Herman i Borewicza bardzo mnie ciekawiły. Dzięki ich prywatnym problemom, nabierali oni realności i łatwiej było mi im kibicować oraz z nimi sympatyzować. Nie zgadzam się z tym, że są oni odpychający i negatywni. Raczej są to ludzie z krwi i kości. Ani przesadni dobrzy, ani przesadnie źli. A już na pewno nie Herman. Zależało jej na rozwiązaniu sprawy i oddaniu Jackowi Malinowskiemu sprawiedliwości. Borewicz za to, znowu okazał się egoistą, ale gdy trzeba było wesprzeć partnerkę to stanął na wysokości zadania. Uważam, że ta dwójka jest ciekawsza niż kolejny „komisarz alkoholik”, samotny wilk lub „Rambo”.

Zarzuty co do finału powieści również budzą mój sprzeciw. Mimo filmowego stylu, był on opisany i osadzony na naszym rodzimym gruncie. Nie pojawiły się wybuchy, strzelanina „w samo południe” i walka na skraju przepaści. Mam wrażenie, że autor chciał zaserwować nieco inny finał niż zazwyczaj dostarczają nam polskie kryminały. Mi przypadł on do gustu i nie czułem ciar żenady. Niemniej, daleki jestem od stwierdzenia, że moja racja jest „najmojsza”. Każdy z nas ma prawo do swojego zdania oraz danego odbioru książki. Po prostu moim zdaniem uważam Zapadlinę za równie świetną, co Zrost i kolejną bardzo dobrą powieść autora.

Dla mnie w czytaniu najważniejsze są emocje, a tych Zapadlina mi dostarczyła. Nie w formie akcji i sensacji, która podnosi tętno. Raczej były to zaduma, smutek, rozczarowanie zachowaniem ludzi, niezgoda oraz żal z powodu tragicznej historii Jacka Malinowskiego. Dlatego też nie była to kolejna książka, po której przeczytaniu nic we mnie nie zostało. A na pewno nie „letni” kryminał, który czyta się lekko i przyjemnie, a o którym zapomni się kolejnego dnia. Dla mnie Zapadlina to dobra literacka robota. Czekam niezmiennie na kolejne książki autora.

Zapadlinę przesłuchałem w znakomitej interpretacji Andrzeja Ferenca. Dzięki niemu ta świetna powieść tylko zyskała.

Zazwyczaj przed napisaniem swojej opinii, nie czytam tych już wystawionych, ale tym razem zrobiłem wyjątek. I przyznam szczerze mocno dziwią mnie zwłaszcza głosy, że Zapadli...

Rozwiń

Zwiń

Tak ciepłej kryminalnej historii nie słuchałem chyba nigdy.

Początkowo ciężko było mi się wgryźć w tę historię. Autor chciał w krótkim czasie wprowadzić zbyt wielu bohaterów i łatwo było zgubić się w ich gąszczu. Ponadto trzeba było przyjąć punkt widzenia osób starszych, a nie są oni często bohaterami czytanych przeze mnie książek.

Jednak im bardziej oswajałem się z historią i im bardziej lubiłem nietypowych detektywów, z tym większą ochotą wracałem do słuchania. A końcówki słuchałem już z wypiekami.

Filip Kosior fenomenalnie oddaje głosem charakter poszczególnych bohaterów i na dalszych etapach słuchania bez problemu rozróżniałem, kiedy mówi dany bohater. To wiele ułatwia oraz uprzyjemnia słuchanie.

Uwielbiam brytyjski humor, a ten jest tu często obecny. Dodatkowo trudno oprzeć się urokowi naszych detektywów, zwłaszcza Elisabeth. Zresztą autor świetnie dobrał cały zespół Klubu i każdy z bohaterów wnosi coś do tej historii. Zagadka kryminalna także jest interesująca i zawiła. Nie dziwię się, że książka ma tylu fanów. Naprawdę to coś innego i ciekawego. Już nie mogę się doczekać powrotu do tych postaci. Szczerze polecam.

Tak ciepłej kryminalnej historii nie słuchałem chyba nigdy.

Początkowo ciężko było mi się wgryźć w tę historię. Autor chciał w krótkim czasie wprowadzić zbyt wielu bohaterów i łatwo było zgubić się w ich gąszczu. Ponadto trzeba było przyjąć punkt widzenia osób starszych, a nie są oni częs...

Rozwiń

Zwiń

Kolejny udany debiut polskiego autora, który wpadł w moje czytelnicze ręce.

Szepty ciemności czytało mi się bardzo przyjemnie. Nie jest to rozbudowane i wielowątkowe tomiszcze, więc będzie to idealna historia na wakacje. Z zastrzeżeniem, że pojawiają się tam naprawdę mocne wątki i dla wielu może to być zbyt dużo. Nie chcę za wiele zdradzić, ale miejcie to na uwadze.

W książce podobało mi się wiele aspektów, na czele z głównym bohaterem oraz światem przedstawionym. Autor miał naprawdę świetny pomysł na alternatywną historię świata po I wojnie światowej oraz klimat rodem z filmów z początków XX wieku. Główny bohater to weteran Wielkiej Wojny. Pokiereszowany, ale o dobrym sercu i z właściwym kodeksem moralnym. Jerzego polubiłem właściwie od pierwszych stron, więc łatwo przychodziło mi kibicowanie mu w rozwiązaniu sprawy oraz w innych działaniach, które podejmował.

Historia oraz główny bohater bywają niekiedy naiwni, ale nie wiem na ile jest to niezamierzone, a na ile celowe. Piszę tak dlatego, że takie cechy miały też fabuły, których ducha stara się oddać autor, więc równie dobrze może być to celowy zabieg. Największy minus to dla mnie kompletnie niewiarygodna historia miłosna. Aż za grubo ciosana, nawet jak na ramy tej opowieści. Nie jest to jednak minus, który wpływa mocno na odbiór książki.

Podsumowując, naprawdę szczerze polecam Szepty ciemności. Zgrabny debiut, miejscami kontrowersyjny, ale oprócz tego godny polecenia. Książka wyróżnia się na tle innych wydawanych książek i udanie zapełnia niszę na rynku. Sięgnijcie, bo warto.

Kolejny udany debiut polskiego autora, który wpadł w moje czytelnicze ręce.

Szepty ciemności czytało mi się bardzo przyjemnie. Nie jest to rozbudowane i wielowątkowe tomiszcze, więc będzie to idealna historia na wakacje. Z zastrzeżeniem, że pojawiają się tam naprawdę mocne wątki i dla wie...

Rozwiń

Zwiń

Chciałbym napisać, że to rewelacyjny debiut, ale byłaby to obraza dla tej książki. Uważam bowiem, że to rewelacyjna książka, bez rozpatrywania jej w ramach debiutu. Nie wiem, gdzie wcześniej ukrywał się autor i ile „rozbiegówek” napisał przed Kroczącym, ale ta książka to już konkretny sztos.

Czytam fantasy od wielu lat. Ciężko mnie już czymś zaskoczyć. A Jarosław Kukiełka zrobił to bezczelnie i bez żadnych skrupułów. Nie bawił się w jakieś podchody do czytelnika lub używanie sprawdzonych schematów. Zaczął fabułę z grubej rury i tak też ją zakończył. Gdyby opisywać tę sytuację memem to na pytanie jak bardzo wciągająca jest książka i ile ma zwrotów akcji i fabularnych fajerwerków, odpowiedziałbym: tak.

Całe szczęście, że ten debiut wydaje uznane wydawnictwo oraz okładka przyciąga uwagę. W dobie oceniania książki głównie po okładce, daje to szansę Kroczącemu, że nie przepadnie w zalewie przeciętnych książek i dotrze do większego grona czytelników. Naprawdę warto. Nie przypominam sobie tak dobrego debiutu. Książka jest dopracowana, wciągająca i oryginalna. Autor nie idzie utartymi schematami. Nawet jej gatunek, który określiłbym jako urban fantasy, nie dzieje się we współczesnym mieście. Moim zdaniem autor czytał samych dobrych autorów gatunku, wziął z nich najlepsze składniki i zrobił własne danie. A że jest utalentowanym kucharzem to wyszło naprawdę smakowicie.

Jedyną uwagę mogę mieć do drobnego chaosu narracyjnego. Być może taki był zabieg. Ponadto autor stosuje retrospekcje w formie wspomnień głównego bohatera, które nie są specjalnie oznaczone w tekście. W formie audio, w jakiej poznałem książkę, było to odrobinę mylące i wymagało uważnego słuchania i orientowania się w fabule.

Gorąco zachęcam Was do lektury, bo książka kończy się takim cliffhangerem, że ciężko teraz wytrzymać do kolejnego tomu. Podobało mi się, że autor nie brał jeńców i skończył książkę tak, że konieczna jest kontynuacja. Nie był zachowawczy i nie napisał zwartej całości. Na zasadzie, że nie wiadomo czy będzie wydana kontynuacja itp. Tak jak pisałem wyżej. Odważnie zaczął i odważnie skończył. Dlatego czytajcie i dajcie kredyt zaufania autorowi. Szybko go spłaci. Polecam!!!

Chciałbym napisać, że to rewelacyjny debiut, ale byłaby to obraza dla tej książki. Uważam bowiem, że to rewelacyjna książka, bez rozpatrywania jej w ramach debiutu. Nie wiem, gdzie wcześniej ukrywał się autor i ile „rozbiegówek” napisał przed Kroczącym, ale ta książka to już konkretny szto...

Rozwiń

Zwiń

Brudny, a raczej Przemysław Piotrowski trzyma poziom. Jak zawsze wciągnęło i nie chciało puścić.

Smolarz to bardziej kameralna historia niż Bagno oraz powrót do kryminalnej formuły cyklu. Brudny niczym samozwańczy stróż prawa jest w tej historii niemal sam przeciwko wszystkim. Zmowa milczenia, historia sprzed lat i grasujący brutalny morderca. Jest krwawo i mrocznie. I wszystko to, za co czytelnicy kochają komisarza Brudnego.

Jak zawsze imponuje solidny research autora. Szczerze przyznaję, że nie raz ciężko uwierzyć mi w opisywane przez autora fakty i okazuje się, że gdyby w większym stopniu opisywał fikcję, byłaby ona bardziej „realna” dla przeciętnego człowieka.

Napisałem, że Brudny jest niemal sam przeciwko wszystkim. Jest obcy na obcym dla siebie terenie. Bez wsparcia zespołu śledczego. Bez odznaki. Tak naprawdę jedynie dzięki swojej rozpoznawalności jest w stanie się czegokolwiek dowiedzieć. Okolicznych mieszkańców łączy zasłona milczenia oraz przemilczana wstydliwa przeszłość. W przeciwieństwie do poprzedniego tomu, tu nikt nie chce komisarzowi pomóc. Jakby nikomu nie zależało na odnalezieniu i ukaraniu faktycznego sprawcy.

W tle historii zaś przepiękne „kadry” Bieszczad. Momentami aż czuć ten klimat i powietrze, którym oddychają bohaterowie.

Cieszy mnie, że Igor Brudny jest nadal tak samo skomplikowaną postacią. Wewnętrznie skonfliktowaną, której kibicuje się do samego końca. Dobrze, że komisarz odnalazł miłość i nie jest już do końca tym samotnym wilkiem. Dzięki temu trochę łatwiej walczyć mu z otaczającym go mrokiem.

Smolarz to jakby odskocznia dla Brudnego i ponure, jak się okazało, wakacje od wydarzeń z Bagna. Końcówka historii obiecuje powrót komisarza do pracy i działania pełną parą. Nie mogę się doczekać kolejnej sprawy komisarza. Jak zawsze polecam!

Brudny, a raczej Przemysław Piotrowski trzyma poziom. Jak zawsze wciągnęło i nie chciało puścić.

Smolarz to bardziej kameralna historia niż Bagno oraz powrót do kryminalnej formuły cyklu. Brudny niczym samozwańczy stróż prawa jest w tej historii niemal sam przeciwko wszystkim. Zmowa milcz...

Rozwiń

Zwiń

Szary płaszcz to według mnie najlepszy tom cyklu. A jest to tom V, więc to chyba najlepiej świadczy o autorze i poziomie cyklu o Edmundzie Kociołku i jego kompanach.

Mam wrażenie, że zwłaszcza w tomie II i III, Marcin Mortka szukał ostatecznego kształtu dla cyklu z Kociołkiem i odnalazł go w tomie IV, a w Szarym płaszczu doszlifował. Jest zachowany idealny balans między humorem i dawką ironii, a akcją rozgrywaną na poważnie.

Zazwyczaj książek Marcina Mortki słucham w wersji audio i dla mnie są one „zespolone” z głosem Filipa Kosiora. A ten robi kapitalną robotę, nadając indywidualny charakter każdemu z Drużyny do zadań specjalnych. Razem z autorem tworzą mieszankę wybuchową, która uprzyjemnia na wiele godzin życie każdego czytelnika.

Szary płaszcz to książka z rodzaju, która „słucha się sama”. Miałem inne książki w kolejce i Szary płaszcz miałem włączyć jedynie na godzinkę lub dwie, by sprawdzić co nowego czeka Drużynę. Z godzinki lub dwóch wyszło ostateczne całe słuchanie. Po prostu była to sama przyjemność. Uwielbiam humor autora, a dodatkowo w tym tomie jak zwykle nie brakowało akcji. Marcin Mortka dodał jeszcze jeden element, mianowicie stawkę. Szary płaszcz to pierwszy tom w cyklu, gdzie naprawdę bałem się o bohaterów i że tym razem Dola może nie być dla wszystkich łaskawa. Ponadto dla mnie kapitalnym pomysłem jest oddanie głosu innym bohaterom i rozszerzenie punktu widzenia fabuły na większą liczbę postaci.

Stałym fanom autora nie muszę polecać Szarego płaszcza, a wszystkim którzy zastanawiają się, czy odwiedzić Dolinę i zacząć przygodę z Drużyną, mogę jedynie obiecać, że się nie zawiodą. Kapitalna historia, która oby trwała jak najdłużej!

Szary płaszcz to według mnie najlepszy tom cyklu. A jest to tom V, więc to chyba najlepiej świadczy o autorze i poziomie cyklu o Edmundzie Kociołku i jego kompanach.

Mam wrażenie, że zwłaszcza w tomie II i III, Marcin Mortka szukał ostatecznego kształtu dla cyklu z Kociołkiem i odnalazł g...

Rozwiń

Zwiń

Niestety to nie jest dla mnie poziom Rekursji, którą przeczytałem jednego dnia. Rozumiem wszystkie komentarze na Goodreads, które miały jakieś zarzuty do tej książki. Dla mnie w największym skrócie to dobry pomysł na serial lub film, ale nie książkę. Przynajmniej napisanej w formie narracji pierwszoosobowej.

Jeżeli główny bohater zyskuje nadnaturalne zdolności. Staje się super inteligentny oraz super świadomy otoczenia wokół. Do tego stopnia, że przewiduje co inna postać do niego powie i zanim zacznie mówić, ma już gotowych kilka scenariuszy odpowiedzi to jest to dla mnie zwyczajnie nudne. Mam wrażenie, że koncept był fajny, ale autor zwyczajnie przeszarżował. Zbyt szybko zrobił z głównego bohatera niemal Boga i czytanie o tym w pierwszej osobie stało się przeraźliwie nużące.

Czytanie przez większą część książki o kimś, kto wszystko może zrozumieć i zapamiętać. Niemal nic nie ogranicza jego umysłu, stało się żmudne i nudne. Nie czułem, by głównemu bohaterowi cokolwiek zagrażało i jego los był mi totalnie obojętny.

Za dużo też w książce naukowej ekspozycji. Najciekawszy był dla mnie sam początek książki, gdy bohater był zwyczajnym człowiekiem. Miał za sobą tragiczną przeszłość i musiał dźwigać na swych barkach ogromne brzemię. Gdyby autor obdarzył go jedynie większą inteligencją i siłą fizyczną, książka byłaby według mnie dużo ciekawsza. Autor umie pisać, ale w tej książce moim zdaniem zwyczajnie przeszarżował.

Niestety to nie jest dla mnie poziom Rekursji, którą przeczytałem jednego dnia. Rozumiem wszystkie komentarze na Goodreads, które miały jakieś zarzuty do tej książki. Dla mnie w największym skrócie to dobry pomysł na serial lub film, ale nie książkę. Przynajmniej napisanej w formie narracj...

Rozwiń

Zwiń

Przesłuchałem uważnie. Interpretacja Mariusza Bonaszewskiego dodaje uroku tej pięknej opowieści. To już drugi tom, a piąty w ogóle, w którym autor zabiera czytelnika do świata Nipponu. Jeżeli dotrzecie do tej części, to tak jak ja, należycie do fanów twórczości Arkadego Saulskiego.

Mimo, że totalnie nie jestem fanem klimatu Dalekiego Wschodu to książki autora czytam i słucham z przyjemnością. Niekiedy zachowanie bohaterów, z punktu widzenia Europejczyka, może wydawać się nielogiczne, ale autor doskonale czuje ten klimat i wiernie maluje obraz postaci z innego kręgu kulturowego.

Ponadto książka jest pełna emocji. Wystarczyły dwa tomy, bym zżył się z bohaterami na tyle, że w finałowych scenach miałem łzy wzruszenia i poczucie dużych emocji.

Krwawy Wierch to przede wszystkim opowieść o ludziach. O ich słabościach i najlepszych stronach. O namiętnościach, o uzależnieniu od władzy, ale także walki w imię wyższych wartości. Nie zabrakło oczywiście krwawych, ale pięknie opisanych starć, ale nie one były dla mnie najważniejsze. Najlepiej opiszę właśnie tę historię jako piękną opowieść. Klimatyczną i zachęcającą do powrotu.

Gorąco Wam polecam twórczość autora. Genialne powieści. Na pewno się nie zawiedziecie.

Przesłuchałem uważnie. Interpretacja Mariusza Bonaszewskiego dodaje uroku tej pięknej opowieści. To już drugi tom, a piąty w ogóle, w którym autor zabiera czytelnika do świata Nipponu. Jeżeli dotrzecie do tej części, to tak jak ja, należycie do fanów twórczości Arkadego Saulskiego.

Mimo, ...

Rozwiń

Zwiń

Ileż ta książka przyniosła mi frajdy. Jak kapitalnie jest przegadana. Ile tam dobrego języka i świetnego tłumaczenia. Ile klimatu. Genialna. Dla mnie fantastyczna! Coś pięknego. A dzięki interpretacji Wojciecha Żołądkiewicza, była to prawdziwa uczta. Polecam ogromnie!

Ileż ta książka przyniosła mi frajdy. Jak kapitalnie jest przegadana. Ile tam dobrego języka i świetnego tłumaczenia. Ile klimatu. Genialna. Dla mnie fantastyczna! Coś pięknego. A dzięki interpretacji Wojciecha Żołądkiewicza, była to prawdziwa uczta. Polecam ogromnie!