Nie wciągnęła mnie jakoś zbytnio. Biorąc pod uwagę, że słyszałam o niej dużo dobrych opinii, spodziewam się czegoś bardziej błyskotliwego

Nie wciągnęła mnie jakoś zbytnio. Biorąc pod uwagę, że słyszałam o niej dużo dobrych opinii, spodziewam się czegoś bardziej błyskotliwego

Nic specjalnego, taki sympatyczny sredniaczek.

Nic specjalnego, taki sympatyczny sredniaczek.

Wzięłam się wreszcie za Czwartkowy Klub Zbrodni, choć przyznaję, że powodem nie był jedynie międzynarodowy rozgłos, jakim seria się cieszy, lecz przede wszystkim gwarancja optymalnej wersji audio w wykonaniu Filipa Kosiora. Co zresztą okazało się decyzją trochę ryzykowną, a to z racji specyficznej formy powieści, odbiegającej od typowego kanonu współczesnych kryminałów, wymagającej dużego skupienia, co w przypadku audiobooków - szczególnie konsumowanych w ruchu - nie zawsze jest sprawą łatwą.

Trudno bowiem doszukać się w książce stałych punktów odniesienia, wiążących się choćby z wyodrębnieniem i klarownym prowadzeniem wątku kryminalnego, jaki miałby swój początek, punkty zwrotne, suspens… A przy tym jest to dość niesamowita proza, obrazująca działania ludzi poprzez przeskoki w ich wypowiedziach i refleksjach na rozmaite tematy, wśród których są też tajemnice śmierci zarówno obecnych, będących glównie, choć nie wyłącznie, wynikiem zabójstwa, jak i minionych, wspominanych bądź odkrywanych w grobach na lokalnym cmentarzu.

Rzecz się dzieje w hrabstwie Kent. Członkowie tytułowego Klubu to czworo emerytów, mieszkańców luksusowego osiedla seniorów Coopers Chase. Elizabeth była kiedyś agentką brytyjskiego wywiadu. Joyce, emerytowana pielęgniarka, została przyjęta do Klubu, kiedy musiała go opuścić była policjantka Penny, leżąca obecnie w po-udarowej śpiączce. Męskimi członkami Klubu są psychiatra Ibrahim i były aktywista związkowy Ron. Kiedy zamordowany zostaje niepopularny lokalny deweloper, klubowicze przekierowują swoje zainteresowania z niewyjaśnionych zbrodni z przeszłości, będących tematem ich debat podczas czwartkowych spotkań, na to nowe zabójstwo. Trochę z konieczności nawiązują współpracę z dwojgiem policjantów z komisariatu w pobliskim Fairhaven, nadkomisarzem Chrisem Hudsonem i posterunkową Donną De Freites, która jeszcze bardziej się zacieśnia, gdy śmiertelną ofiarą pada inny bogacz, skądinąd podejrzany o zabójstwo dewelopera.

Tropów, łącznie z zagranicznymi, potencjalnych podejrzanych i świadków jest cała masa, a chodzi w tym wszystkim - najkrócej rzecz ujmując - nie tyle o ujęcie sprawców i wymierzenie sprawiedliwości, co o zrozumienie czasów, okoliczności i … ludzi. Przy czym, obok sześciorga pierwszoplanowych bohaterów, poznajemy również, w większym lub mniejszym zbliżeniu, losy wielu innych postaci dalszego planu, żeby wymienić choćby irlandzkiego księdza Mackiego, właściciela siłowni Stephana, czuwającego przy łóżku Penny jej męża, weterynarza Johna, zakonnice Margaret i Mary oraz polskiego budowlańca i złotą rączkę, Bogdana. Jest to fascynujący kalejdoskop.

Opinie czytelników na temat pierwszego z czterech tomów serii Richarda Osmana są bardzo zróżnicowane. Nie wiem, czy gdyby, na przykład, zapiski Joyce, stanowiące swoiste interludia porządkujące akcję, były mniej kwestią doznań lecz bardziej szczegółową analizą konkretów, czytelnicze oceny byłyby wyższe. Dla mnie to nie ma znaczenia, ponieważ styl autora stanowi wartość samą w sobie. Do tego stopnia, że co najmniej jeden z następnych tomów postanowiłam smakować w oryginale, rezygnując z pośrednictwa polskich tłumaczy - mimo bardzo dobrego przekładu pierwszego tomu - oraz jak zwykle doskonałego Filipa Kosiora.

Wzięłam się wreszcie za Czwartkowy Klub Zbrodni, choć przyznaję, że powodem nie był jedynie międzynarodowy rozgłos, jakim seria się cieszy, lecz przede wszystkim gwarancja optymalnej wersji audio w wykonaniu Filipa Kosiora. Co zresztą okazało się decyzją trochę ryzykowną, a to z racji specyficznej formy powieści, odbiegającej od typowego kanonu współczesnych kryminałów,...

Doskonały pomysł i do polowy książka trzyma formę.Później niestety siada.Ale kolejny tom przeczytam!

Doskonały pomysł i do polowy książka trzyma formę.Później niestety siada.Ale kolejny tom przeczytam!

Fajna kryminalna historia, może nie wybitna, trochę przewidywalna ale ja takie lubię. Trafiła w mój gust. Do tego świetnie wyreżyserowane postacie emerytowanych bohaterów. Polecam 😊

Fajna kryminalna historia, może nie wybitna, trochę przewidywalna ale ja takie lubię. Trafiła w mój gust. Do tego świetnie wyreżyserowane postacie emerytowanych bohaterów. Polecam 😊

Książka Czwartkowy Klub Zbrodni otwiera nowy cykl książek o grupie zwykłych, a może nawet i nie zwykłych seniorów. Jouce, Elizabeth, Ibrahim oraz Ron mieszkający w Coopers Chase na nowoczesnym osiedlu i spotykają się w czwartki, aby wspólnie rozwiązywań zagadki. Jednak pewnego dnia dochodzi do morderstwa i grupa pod wodzą Elizabeth (byłą pracownicą wywiadu) postanawiają sami rozwiązań zagadkę.

Po moje pierwsze spotkanie z autorem i czytało mi się to dość przyjemnie. Nie ma tutaj typowego kryminału, a bardziej komedie kryminalną. Akcja książki toczy się spokojnie swoim rytmem, tak jak i życie seniorów. Wszyscy bohaterowie są wyraziście, mają dość mocne charaktery. Rozmowy między nimi momentami potrafiły mnie ubawić, ale nie zabrakło również sarkazmu czy ironii. Widać tutaj również ten angielski humor i książka jest ciekawsza. Sam pomysł na to, żeby bohaterami byli seniorzy jak dla mnie trafiony w sedno i tylko ukazuje, że życie seniora wcale nie musi być nudne wręcz przeciwnie. W tym przypadku cytat, że „życie zaczyna się na emeryturze” jest w pełni uzasadnione. Zagadka kryminalna to nie wszystko w tej książce jest również ukazany trud życia codziennego jak również życie z konsekwencjami wyborów podjętych w przeszłości.

Na pewno sięgnę po kolejny tom.

Książka Czwartkowy Klub Zbrodni otwiera nowy cykl książek o grupie zwykłych, a może nawet i nie zwykłych seniorów. Jouce, Elizabeth, Ibrahim oraz Ron mieszkający w Coopers Chase na nowoczesnym osiedlu i spotykają się w czwartki, aby wspólnie rozwiązywań zagadki. Jednak pewnego dnia dochodzi do morderstwa i grupa pod wodzą Elizabeth (byłą pracownicą wywiadu) postanawiają...

Dla mnie to totalny przeciętniak. Babcie wpadają na wszystkie tropy nic w sumie nie robiąc, a policja to naiwniaki i głupki którym trzeba podać winnych na tacy (no chyba ze babunie zdecydują ze im winę darują ;) szkoda czasu, bo to nawet śmieszne nie jest.

Dla mnie to totalny przeciętniak. Babcie wpadają na wszystkie tropy nic w sumie nie robiąc, a policja to naiwniaki i głupki którym trzeba podać winnych na tacy (no chyba ze babunie zdecydują ze im winę darują ;) szkoda czasu, bo to nawet śmieszne nie jest.

Szczerze nie rozumiem czemu ma taką niską ocenę. Ja bawiłam się świetnie! Uwielbiam komedie kryminalne, a ta po prostu mnie urzekła.

Szczerze nie rozumiem czemu ma taką niską ocenę. Ja bawiłam się świetnie! Uwielbiam komedie kryminalne, a ta po prostu mnie urzekła.

widziałam, czytałam sporo zachęcających recenzji i to mnie przyciągnęło ale... no w zachwyt nie wpadłam. 4 emerytów z dużym bagażem doświadczeń zawodowych , każde z innej branży , spotyka się co czwartek w miejscowym klubie by rozsupływać zagadki kryminalne które to wydarzyły się na ich terenie. Fajnie zarysowani bohaterowie ale akcja dość chaotyczna , szarpana, zagmatwana. Nie wiem czy przeczytam kolejne części , na razie szkoda mi czasu

widziałam, czytałam sporo zachęcających recenzji i to mnie przyciągnęło ale... no w zachwyt nie wpadłam. 4 emerytów z dużym bagażem doświadczeń zawodowych , każde z innej branży , spotyka się co czwartek w miejscowym klubie by rozsupływać zagadki kryminalne które to wydarzyły się na ich terenie. Fajnie zarysowani bohaterowie ale akcja dość chaotyczna , szarpana, zagmatwana....

Dla mnie trochę za bardzo zagmatwane.

Dla mnie trochę za bardzo zagmatwane.