„Morderców tropimy w czwartki” Richarda Osmana od pierwszych stron tchnie brytyjskim humorem w najlepszym wydaniu. Pokazuje osoby w podeszłym wieku zupełnie inaczej, niż zwykliśmy je postrzegać. Coopers Chase daleko do stereotypowego domu starców, a jego mieszkańcy nie są jeszcze gotowi złożyć broni i czekać na śmierć szydełkując i układając puzzle. Joyce jest emerytowaną pielęgniarką, która dopiero teraz odkrywa, czym jest prawdziwa przygoda. Ibrahim to osiemdziesięcioletni psychiatra z całkiem pokaźnym zasobem lekkich natręctw. Ron to „weteran pikiet, aresztów policyjnych, czarnych list oraz wszelkiej maści strajków”. Jest jeszcze Elizabeth, ale o niej akurat niewiele można powiedzieć, bo wszystko w jej przeszłości wydaje się ściśle tajne. Razem tworzą niezwykle sprawny i przezabawny zespół detektywów trzeciego wieku.

Mocną stroną powieści Osmana jest bez wątpienia humor, ale nie tylko. Sama zagadka kryminalna jest bardzo złożona i dobrze przemyślana: mamy wielu podejrzanych, wiele możliwych motywów, liczne fałszywe tropy i zaskakujące rozwiązania. Książka przedstawia wydarzenia nie tylko z punktu widzenia głównych bohaterów, ale też z perspektywy szeregu pobocznych postaci, dzięki czemu fabuła staje się wielowymiarowa i naprawdę wciągająca. Znajdujemy tu też wyraźne polskie akcenty. Połączenie morderstw i problemów podeszłego wieku z żywym humorem było odważną decyzją, która przyniosła zaskakujące rezultaty. To wyróżnia powieść Osmana spośród setek drętwych, śmiertelnie poważnych i schematycznych kryminałów.

„Morderców tropimy w czwartki” porusza też poważniejsze kwestie, takie jak radzenie sobie ze stopniowym lub nagłym odchodzeniem najbliższych, z rodzinnymi konfliktami i z własną słabością. Dotyka problemu winy i jej moralnych konsekwencji. Powieść Osmana bawi, ale też wzrusza i skłania do refleksji. Czego chcieć więcej? Może tylko kolejnych części.

Agnieszka Kruk