Zanim coś napiszę to muszę spytać, czy w drugiej części jest coś o tej książce? O jej bohaterach? O ukaraniu złych ludzi? Jestem nieutulona w smutku, że tego tutaj nie wyczytałam. Jako zwolennik, turlania złej macochy w beczce naszpikowanej gwoździami, zabrakło mi tego. Przedawnienie? No proszę, jak można…!
Jak było?
Powiem, krótko - bardzo szybko. Chwila, moment i książka przeczytana. Akurat dzisiaj rano, w oczekiwaniu na te ważne rzeczy, dysponowałam kawałeczkiem czasu. Poświęciłam go i już po czytaniu. Faktycznie, książka wciąga. Bardzo. Niemal od pierwszej do ostatniej strony. Czytałam szybko i nawet nie zorientowałam się przez jakiś czas, że to głównie dialogi, a opisów wszelakich jest jak na lekarstwo. Ale to nieważne.
Na początku język wydawał mi się lekko toporny, jakby naciągany, ale to może z powodu mojej niechęci do rodzimego słowa pisanego. W sumie też nie problem, bo szybko się przyzwyczaiłam. Lekkość słowa, nie zawsze naciągane dowcipy i żarty słowne też zrobiły dużo dobrego. Zdecydowanie osłodziły opowieść, która wydaje się mocno mroczna, mocno okrutna, żeby nie powiedzieć lekko przerysowana.
Pewnie są tacy ludzie, pewnie są takie układy, ale być może gdybym chwilę dłużej czytała, odłożyła na moment, to zastanowiłabym się dlaczego ta czerń tutaj jest taka czarna i dlaczego jest jej tutaj tak dużo? Bo jest, prawda? Jakby się dobrze zastanowić, to bagaż win i przewinień „rodziny” Beaty, mógłby wystarczyć na kilka ładnych powieści. Ojciec morderca, matka ogrodniczka, siostra puszczalska, porwanie dziecka, nieumyślny wypadek , zatajanie dowodów. Że o mocno wątpliwej moralności nawet nie wspomnę.
Kontrastowo mamy też dużo bieli. Jest Ula i jej brat Jacek, nawet Przemek, czy kolega Beaty Tomek. No i słynna stażystka Kinga, dodaje swoistego kolorytu.
Przyznam, że dawno nie czytałam nic tak miłego co wyszło spod pióra naszej rodzimej autorki. Może nie jest to książka, którą zapamiętam na lata, ale rzeczywiście bardzo miło spędziłam z nią czas. I zdecydowanie będę ją polecała konkretnym osobom, w konkretnym celu, na konkretne okazje. Na tyle mi się podobała, że gdybym miała od ręką Czy ten rudy kot to pies? najpewniej od razu zabrałabym się za czytanie. Muszę odszukać w bibliotece, zamówić, pójść odebrać, więc nie wiem jak będzie, ale jak na razie chęci mam dobre.
Aha, i dałabym plus za parę Beata & Jacek. Oprócz gier słownych, wzrastające zainteresowanie, fascynacja świetnie wpasowały się w klimat książki. Nie trzeba było ani wkładać bohaterów do łóżka, czy nawet podglądać podczas pocałunków. Myślę, że nikt po przeczytaniu nie ma wątpliwości, że będą razem, na dobre i na złe.

Zanim coś napiszę to muszę spytać, czy w drugiej części jest coś o tej książce? O jej bohaterach? O ukaraniu złych ludzi? Jestem nieutulona w smutku, że tego tutaj nie wyczytałam. Jako zwolennik, turlania złej macochy w beczce naszpikowanej gwoździami, zabrakło mi tego. Przedawnienie? No proszę, jak można…!
Jak było?
Powiem, krótko - bardzo szybko. Chwila, moment i książka...