Niezły odjazd.

Niezły odjazd.

Autor sam przyznał, że stworzenie opowieści o nieobliczalnym człowieku piszącym bestsellery było jego wielkim marzeniem. Zrealizowało się ono aż w formie trylogii, za co należą się ogromne gratulacje. Nie każdy potrafi długo opowiadać o jednej postaci i tym samym nie zanudzać, a ciekawić czytelników. Sądzę jednak, że to dwie pierwsze części zasłużyły na miano rewelacyjnej. „Fascynację” także przeczytałam z chęcią, nie zmuszałam się do lektury, ale czasami odczuwałam przerost formy nad treścią. Niektóre dialogi były zbędę, niemniej jednak całość doceniam jeszcze za coś ważnego. Adrian Bednarek pozwala nam czytać całą trylogię z ogromnymi przerwami czasowymi- każda kolejna część przedstawiana jest w taki sposób, że momentalnie przypomnimy sobie wszystkie szczegóły.

Oskar Blajer nie jest już podrzędnym pisarzem, który marzy o wielkiej sławie i wysokonakładowej sprzedaży swoich tytułów. Tym razem jego pozycja na rynku wydawniczym jest kapitalna, a cykl książek o niezapomnianej Lidii Ostrowiec doczekał się ekranizacji. Niestety, wszystko nabiera innych barw, gdy w niewyjaśnionych okolicznościach ginie odtwórczyni głównej roli. Czy niejaka Dorota Gajda miała wrogów? Czy ktoś zazdrościł jej sławy i spijania pysznej śmietanki ze swojej gry? Czy popularność Oskara Blajera zawiśnie przez to na włosku? Wątek ten jest ciekawy, a na dodatek Adrian Bednarek nie poprzestał na jednym morderstwie. To byłoby nie w jego stylu, prawda?

Mocno widoczna sława Oskara zaczyna się jeszcze bardziej komplikować, gdy tajemniczy morderca zaczyna traktować książki pisarza jak instrukcję do zabijania. Dokonuje bowiem kopii morderstw, co staje się jeszcze bardziej niepokojące. Kogo bawi takie bestialskie zachowanie? Dlaczego giną kolejne kobiety, a Oskar Blajer sam zaczyna śledzić winnego? Czy jego działania okażą się celne? Zapraszam do lektury.

Nie słabną tez psychiczne problemy samego Oskara. Mija bowiem 9 lat od śmierci ukochanej Luizy, bez której on sam nie wyobraża sobie dalszej egzystencji. Niektóre jego zachowania są bardzo niepokojące, w normalnych okolicznościach powinien on wrócić do szpitala psychiatrycznego, co wcale nie byłoby wstydem, a bardziej aktem odwagi. Oskar poznaje kobietę, która jest łudząco podobna do zmarłej ukochanej. Czy jednak ta relacja okaże się odpowiednia? Czy Oskar w końcu przejdzie wszystkie etapy żałoby i pogodzi się z nieuniknionym? Cóż, tu muszę powiedzieć, że wątek ten najbardziej wciągnął mnie w części drugiej. Tym razem jest chyba za mocno przegadany, ale to tylko moja opinia.

Ważne, by podkreślić, że żadna z części trylogii o przygodach Oskara Blajera NIE jest inspiracją dla szaleńców. Autor bardziej chce nam pokazać, jak mylne w dzisiejszych czasach są nowinki techniczne, jak łatwo stworzyć swoje alter-ego. Noszenie masek to dziś specjalność ludzi, którzy mają w tym ukryty, bestialski cel.

Otrzymałam też zupełnie inne zakończenie, co akurat mogę uznać za zaletę. Końcowa część nie jest przewidywalna, lecz sama nie uważam jej za najlepszą. Całą treść „Fascynacji” uznaję za dobrą, nie rewelacyjną.

Polecam całą trylogię, każda część ma swój klimat, a konkretny czytelnik sam wybierze swój numer jeden.

Autor sam przyznał, że stworzenie opowieści o nieobliczalnym człowieku piszącym bestsellery było jego wielkim marzeniem. Zrealizowało się ono aż w formie trylogii, za co należą się ogromne gratulacje. Nie każdy potrafi długo opowiadać o jednej postaci i tym samym nie zanudzać, a ciekawić czytelników. Sądzę jednak, że to dwie pierwsze części zasłużyły na miano rewelacyjnej....

Mam wrażenie, że „Fascynacja” jest takim jednym wielkim kombo powalenia, poplątania, dziwnych i niepokojących rzeczy i kolejnych morderstw. Oskar odnosi wielki sukces. Serial na podstawie jego książek zyskał wielu odbiorców, ale sielanka nie trwała długo, ponieważ zostaje zamordowana aktorka, która odgrywała w nim główną rolę. Pamiętając poprzednie części z tej serii, dobrze już wiemy, że na jednym morderstwie się nie skończy i… Tak właśnie jest. Policja zaczyna krążyć wokół Oskara, robi się gorąco, a dodatkowo pan autor poznaje tajemniczą dziewczynę, która tak bardzo przypomina mu jego utraconą miłość. I ta panna też nazywa się Luiza. Przypadeczek?
Pozostałe części z serii z Oskarem miały naprawdę fajne tempo i dużo się w nich działo. Tu mam wrażenie, że jest tego jeszcze więcej. Jeszcze więcej wszystkiego, począwszy od tych tajemniczych morderstw, kończąc na głównym bohaterze, który… nieźle odlatuje. Jest zdecydowanie intensywniej w tych najważniejszych częściach opowiadanej historii. I mimo natłoku i kulminacji tych wszystkich rzeczy i spraw, to słuchało mi się tego naprawdę dobrze. Dalej było ciekawie, dalej było dziwacznie i niepokojąco.
Mimo że spodziewałam się zupełnie innego zakończenia, a to które otrzymałam, było naprawdę powalone, to jednak interesująco zamknęło tę serię. Może nie byłam nim aż nadto usatysfakcjonowana, ale było na swój dziwny sposób dość ciekawe.
Jak dla mnie seria ta wypada całościowo naprawdę bardzo dobrze. Wciągnęła mnie. Wielki plus za głównego bohatera, który przyciągał. Dodatkowo każda część utrzymana jest na fajnym poziomie i nie odstaje od reszty, a „Fascynacja” wszystko ładnie zamyka.

Mam wrażenie, że „Fascynacja” jest takim jednym wielkim kombo powalenia, poplątania, dziwnych i niepokojących rzeczy i kolejnych morderstw. Oskar odnosi wielki sukces. Serial na podstawie jego książek zyskał wielu odbiorców, ale sielanka nie trwała długo, ponieważ zostaje zamordowana aktorka, która odgrywała w nim główną rolę. Pamiętając poprzednie części z tej serii,...

Kolejny mocny tom, kolejne popieprzone przygody Oskara Blajera i kolejny rollercoaster emocji. Znowu nie mogłam przestać tego słuchać i z bijącym sercem czekałam na ostatnie rozdziały, żeby dowiedzieć się w końcu jak historia Oskara się skończy. I tutaj znowu autor mnie zaskoczył, bo zakończenie nie pozwala o sobie zapomnieć nawet po odłożeniu słuchawek na bok. Uzależniłam się od tej historii i jest mi niesamowicie żal, że ta przygoda już za mną.

Kolejny mocny tom, kolejne popieprzone przygody Oskara Blajera i kolejny rollercoaster emocji. Znowu nie mogłam przestać tego słuchać i z bijącym sercem czekałam na ostatnie rozdziały, żeby dowiedzieć się w końcu jak historia Oskara się skończy. I tutaj znowu autor mnie zaskoczył, bo zakończenie nie pozwala o sobie zapomnieć nawet po odłożeniu słuchawek na bok. Uzależniłam...

Nie wiedziałam, czego spodziewać się po drugiej części o Oskarze. To seria, w której widać, jak rodzi się zło.
I jak to zwykle u pana Bednarka - wciąga :)

Nie wiedziałam, czego spodziewać się po drugiej części o Oskarze. To seria, w której widać, jak rodzi się zło.
I jak to zwykle u pana Bednarka - wciąga :)

Mam wrażenie że te książki są takie same

Mam wrażenie że te książki są takie same

totalny sztos

totalny sztos

Bardzo byłam ciekawa jak zakończy się seria o Oskarze Blajerze. Mam mieszane uczucia, ale po kolei.

Autor zrobił coś niesamowitego z główną postacią. Ukazał Oskara jako człowieka po przejściach, którego się lubi, któremu się kibicuje. W drugim tomie czytelnik może doznać szoku w jaki sposób postać głównego bohatera się zmieniła. Nagle widzimy go w zupełnie innym świetle, jako człowieka, który w głębi siebie skrywa bezwzględnego potwora. Obraz psychologiczny postaci - rewelacja. Jestem tym naprawdę zachwycona.

Ostatni tom jest również brutalny, brudny, bezwzględny i momentami obrzydliwy - tak jak pozostałe. Jest naprawdę mocny i miesza w głowie, tworzy okrutne obrazy... Jednak mam wrażenie, że jest tu schemat identyczny jak w drugiej części. Widzę dużo podobieństw, jakby po prostu cała historia została zbyt przeciągnięta. Nie twierdzę, że to jest złe. Ostatnia część również mi się podobała, choć wydaje mi się "przegadana" i wydaje się również powtarzalna, idąca tym samym schematem. Ostatni tom najsłabszy przez tą schematyczność wątków i przegadanie (troszkę wszystko się dłużyło). Cały cykl jest świetny! Mocny. Brutalny. Obrzydliwy. Ale bardzo dobry!

Bardzo byłam ciekawa jak zakończy się seria o Oskarze Blajerze. Mam mieszane uczucia, ale po kolei.

Autor zrobił coś niesamowitego z główną postacią. Ukazał Oskara jako człowieka po przejściach, którego się lubi, któremu się kibicuje. W drugim tomie czytelnik może doznać szoku w jaki sposób postać głównego bohatera się zmieniła. Nagle widzimy go w zupełnie innym świetle,...

Krwawa i zbyt udziwniona rzeczywistość.

Krwawa i zbyt udziwniona rzeczywistość.

Nuda. Porażka. Imię Luiza powtarza się miliony razy. Akcji nie ma. Opisy i powtórzenia z poprzednich części. Tanie porno. Ile razy można opisywać dziesiątki tych samych nudnych scen. Dawno nie czytałam tak kiepskiej książki. Nigdy nie dałam oceny 2. Czytałam dobre książki tego autora. Co się stało? Nowy nurt „przegadana powieść erotyczna z minimalnymi elementami kryminału”. Nie wiem jaki trzeba reprezentować poziom czytelnictwa, by dać tej książce ocenę 10. A tu same 10. Na tej podstawie zdecydowałam się kontynuować. Chyba poziom czytelnika spadł tak drastycznie, że szoruje nosem po ziemi. Żal.

Nuda. Porażka. Imię Luiza powtarza się miliony razy. Akcji nie ma. Opisy i powtórzenia z poprzednich części. Tanie porno. Ile razy można opisywać dziesiątki tych samych nudnych scen. Dawno nie czytałam tak kiepskiej książki. Nigdy nie dałam oceny 2. Czytałam dobre książki tego autora. Co się stało? Nowy nurt „przegadana powieść erotyczna z minimalnymi elementami kryminału”....