Ta niewielkich rozmiarów książka kryje w sobie wiele mądrości. Jej narratorka, osiemdziesięcioletnia Olga, pisze listy do wnuczki. Kobiety łączy trudna, pełna żalu więź. Olga stara się opowiedzieć młodej studentce swe życie i przedstawić historię swej córki, która osierociła dziecko. Najpierw jednak czytelnik poznaje historię młodości samej Olgi, która wspomina relacje z własną matką, czasy narzeczeństwa i niezbyt udanego małżeństwa, a także romansu. U kresu życia staruszka wyjawia rodzinne tajemnice, otwierając przed wnuczką zakamarki własnej duszy. Jej wyznania są szczere i płyną prosto z serca, jakby autorka listów chciała pozbyć się ciążącej od wielu lat tajemnicy. Olga pisze o tym, czego żałuje, o swych pragnieniach i lękach, podsumowując w ten sposób pełne zawirowań życie.

Powieść, choć refleksyjna i poetycka, nie jest smutna. Urzeka prostotą i mądrością, płynącą z doświadczeń najstarszej kobiety w rodzinie. Olga nie próbuje uczyć wnuczki życia, wiedząc, że człowiek sam musi poznać, dotknąć, sparzyć się, by zrozumieć. Pragnie, by młoda kobieta kierowała się w swych wyborach sercem, by nie bała się próbować, ryzykować, kochać. Człowiek, który od czasu do czasu nie wejrzy w głąb siebie, nie będzie ani szczęśliwy, ani spełniony.
Życie jest pełne samotności, cierpienia, nieudanych wyborów. Życie jest piękne, ciekawe, ekscytujące. Wyprowadza na manowce, by zmusić do myślenia. Oferuje wiele, ale my również nie możemy biernie przyglądać się przepływającym godzinom.
Susanna Tamaro, między wierszami, krytykuje psychoanalizę, pokazując jak toksycznie może wpłynąć na człowieka nadmierne zainteresowanie własną osobą. Źródłem naszego cierpienia są nie tylko inni ludzie.

Idź za głosem serca to pozbawiona dialogów opowieść, która wciąga od pierwszej strony. Olga w prosty, spokojny, nieco refleksyjny sposób pochyla się nad przeszłością, która ją ukształtowała. Pisanie listów do wnuczki to pretekst do tego, by zmierzyć się z wyborami, których dokonywała.

Ta niewielkich rozmiarów książka kryje w sobie wiele mądrości. Jej narratorka, osiemdziesięcioletnia Olga, pisze listy do wnuczki. Kobiety łączy trudna, pełna żalu więź. Olga stara się opowiedzieć młodej studentce swe życie i przedstawić historię swej córki, która osierociła dziecko. Najpierw jednak czytelnik poznaje historię młodości samej Olgi, która wspomina relacje z...

Książka, list, spowiedź, pisana przez kobietę, babcię stojącą u progu śmierci do swojej wnuczki przebywającej w USA. Całość robi dobre wrażenie. Dużo tu filozofii, mieszanki chrześcijaństwa w tym co reprezentuje Daleki Wschód. Ciekawa, skomplikowana historia rodzinna. Jedyny problem polegał na tym, że jakoś do końca nie polubiłem główną bohaterkę.

Książka, list, spowiedź, pisana przez kobietę, babcię stojącą u progu śmierci do swojej wnuczki przebywającej w USA. Całość robi dobre wrażenie. Dużo tu filozofii, mieszanki chrześcijaństwa w tym co reprezentuje Daleki Wschód. Ciekawa, skomplikowana historia rodzinna. Jedyny problem polegał na tym, że jakoś do końca nie polubiłem główną bohaterkę.

'' Młodzi ludzie nie są z natury egoistami , tak jak starzy nie są z natury mądrzy . Zrozumienie rzeczy , czy bycie powierzchownym nie zależą od wieku , ale od drogi którą każdy z nas przemierzył ''

Zdarzyło mi się czytelniczo zakończyć rok 2017 , dwoma bardzo dobrymi lekturami . Pierwsza z nich to książka '' Idź za głosem serca ''pani Susanny Tamaro . Nie znałam autorki , za książkę zabierałam się raczej niechętnie , nie wiem dlaczego wydawało mi się że to będzie jakieś tanie romansidło rodem z rodziny harlequinów , a ja takowych nie znoszę . Jednak , na szczęście nie zasugerowałam się do końca jedynie ckliwym , jarmarcznym tytułem tylko zaczęłam czytać . Mamy więc oto historię opowiadaną przez Olgę , starą osiemdziesięcioletnią schorowaną kobietę . Olga wie że już długo nie pożyje , a przecież ma jeszcze tyle do opowiedzenia swojej wnuczce , jedynej krewnej . Wnuczka Olgi wyjechała na studia do Ameryki i zadecydowała iż nie życzy sobie żadnych listów od babki . Staruszka postanawia więc napisać jednak list , lecz nie wysyłać go , niech czeka w domu , aż wnuczka wróci . Olga snuje więc swoją opowieść spokojnie i niespiesznie . Pisze list - rozliczenie , list - spowiedź . Opowiada wnuczce , oraz przy okazji czytelnikowi o wszystkim , o czym do tej pory nie mogła lub nie chciała powiedzieć . Najpierw więc o swoim rodzinnym domu , dostatnim i beztroskim , chociaż raczej chłodnym . Potem o małżeństwie , takim trochę z przypadku , również chłodnym . Gdzie mąż większą czułością darzył swoje chrząszcze niż żonę . O tym jak w jej , Olgi czasach traktowane były kobiety . Co im było wolno , a co zupełnie nie wypadało . W końcu posłuchamy wspomnień Olgi z relacji z córką , potem z wnuczką . Każda z tych relacji jest trudna , nieudana , zimna . Olga nie może zrozumieć , kiedy z wnuczki empatycznej dziewczynki , wyrosła zatwardziała , cyniczna młoda kobieta . Co i kiedy spowodowało taką zmianę ? . Staruszka zadaje pytania , te trudne , życiowe , ale też opowiada w tym niewysłanym liście o tajemnicach , zdarzeniach które nosiła w sobie tyle lat i które pierwotnie nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego . Moim zdaniem to wielka sztuka nie zamieścić w książce ani jednego dialogu i jednocześnie posługiwać się monologiem prawdziwie po mistrzowsku . W tej książce jest tyle bólu , rozczarowania , zgorzknienia , ale też mądrości i nadziei , że jeszcze nie wszystko stracone , że wnuczka odnajdzie samą siebie i może kiedyś zrozumie ją Olgę , swoją babcię , która przecież ją wychowała . Zapiski zaczynają się w listopadzie 1992 roku . Stara kobieta , rozmyśla też w nich na temat roku 2000 , którego już prawdopodobnie nie doczeka , zastanawia się , jak niemal wszyscy wtedy , co też przyniesie nam milenijny sylwester i pierwszy rok nowego tysiąclecia . To książka o bardzo wielu sprawach . O bardzo ważnych sprawach , ważnych niezależnie od czasów w jakich żyjemy , bo pewne przesłania i wartości nie zmieniją się nigdy . Przynajmniej nie powinny się zmieniać . Cieszę się że przeczytałam tę książkę , mam wrażenie że '' przyszła do mnie '' w dobrym momencie , to lektura tkliwa i delikatna , dla prawdziwych wrażliwców , jednocześnie ani przez chwilę nie ocierająca się o zbyteczny patos . Polecam tę tak mało znaną autorkę i jej książkę .

'' Młodzi ludzie nie są z natury egoistami , tak jak starzy nie są z natury mądrzy . Zrozumienie rzeczy , czy bycie powierzchownym nie zależą od wieku , ale od drogi którą każdy z nas przemierzył ''

Zdarzyło mi się czytelniczo zakończyć rok 2017 , dwoma bardzo dobrymi lekturami . Pierwsza z nich to książka '' Idź za głosem serca ''pani Susanny Tamaro . Nie znałam autorki ,...

Jedna z bardziej wzruszających książek, jakie czytałam. Nieraz wycierałam łzy wzruszenia. Polecam każdemu, kto szuka chwili by pochylić się nad istotą człowieka starszego, ale i nad skomplikowaniem relacji międzyludzkich. Książka tylko pozornie traktuje o konflikcie międzypokoleniowym. Poruszony problem jest aktualny w dzisiejszych czasach, a lektura "Va' dove ti porta il cuore" niezwykle wzbogacająca.

Jedna z bardziej wzruszających książek, jakie czytałam. Nieraz wycierałam łzy wzruszenia. Polecam każdemu, kto szuka chwili by pochylić się nad istotą człowieka starszego, ale i nad skomplikowaniem relacji międzyludzkich. Książka tylko pozornie traktuje o konflikcie międzypokoleniowym. Poruszony problem jest aktualny w dzisiejszych czasach, a lektura "Va' dove ti porta il...

Książka, w której nie ma ani jednego dialogu, a czyta się bardzo sprawnie. Co więcej, nie nudzi.
O miłości. Zdaje się, że to banał, a jednak...
O miłości matki do córki i do wnuczki.
O samotności wśród ludzi, oddaleniu się od siebie osób sobie najbliższych, o strachu przed własnymi emocjami, cierpieniu, które towarzyszy podczas całej wędrówki naszego życia.
O obojętności wobec osoby, która nas kocha. Gdy odejdzie na zawsze będzie sprawiała nam ból, bardziej niż nieobecność, świadomość ile ważnych spraw nie zostało poruszonych, o ilu uczuciach nie mieliśmy odwagi powiedzieć.
Najbardziej cierpimy przez tych, których najbardziej kochamy.

Książka, w której nie ma ani jednego dialogu, a czyta się bardzo sprawnie. Co więcej, nie nudzi.
O miłości. Zdaje się, że to banał, a jednak...
O miłości matki do córki i do wnuczki.
O samotności wśród ludzi, oddaleniu się od siebie osób sobie najbliższych, o strachu przed własnymi emocjami, cierpieniu, które towarzyszy podczas całej wędrówki naszego życia.
O obojętności...

Jak dla mnie jedna z najlepszych książek jakie czytałam. Opisy uczuć, myśli tak dogłębny, że wiele cytatów zapamiętam na pewno na długo !
Choć trochę przygnębiająca, to daje do myślenia i polecam każdemu, kto szuka odpowiedzi na nurtujące go w życiu pytania.

Jak dla mnie jedna z najlepszych książek jakie czytałam. Opisy uczuć, myśli tak dogłębny, że wiele cytatów zapamiętam na pewno na długo !
Choć trochę przygnębiająca, to daje do myślenia i polecam każdemu, kto szuka odpowiedzi na nurtujące go w życiu pytania.

No i cóż, po tak zachęcającym opisie, intrygującej okładce i sercu w tytule, można by się spodziewać ho, ho, ho! A tymczasem książka jest.. nudna i.. przygnębiająca. Pisana w formie listu - pamiętnika, jest właściwie monologiem i dużo na tym traci. Nie brak tu trafnych spostrzeżeń i głębszych przemyśleń, ale.. czegoś brakuje. Z drugiej strony bohaterka, kobieta niespełniona, u schyłku życia, sama o sobie pisze, że ma "trupka w sercu". Jeśli chcecie przekonać się co to znaczy i jak do tego doszło, przeczytajcie.
W książce znalazłam również taki wpis: "Siedząc pod dębem, proszę nie być sobą, lecz dębem, w lesie proszę być lasem, na łące łąką, a wśród ludzi - z ludźmi."

No i cóż, po tak zachęcającym opisie, intrygującej okładce i sercu w tytule, można by się spodziewać ho, ho, ho! A tymczasem książka jest.. nudna i.. przygnębiająca. Pisana w formie listu - pamiętnika, jest właściwie monologiem i dużo na tym traci. Nie brak tu trafnych spostrzeżeń i głębszych przemyśleń, ale.. czegoś brakuje. Z drugiej strony bohaterka, kobieta...