Króciutka lektura składająca się z dwóch części. W pierwszej na starej farmie Mato Rujo dochodzi do morderstwa. W drugiej przeskakujemy w czasie o 30 lat, aby klamra tej historii się dopięła. I zapewniam Was, że będziecie zaskoczeni zwrotem akcji. Posmakujemy również tego, co wydarzyło się w międzyczasie, ale tylko po to, aby spróbować zrozumieć tu i teraz. Znakomicie napisana, wspaniałym językiem, dającą do myślenia, zapraszająca nas do refleksji, mega zaskakująca lektura. Uwielbiam język Baricco i serdecznie wam polecam jego twórczość. Bardzo jest to ciekawa przygoda.
"Wtedy pomyślała, że mimo całej niepojętności życia, my, prawdopodobnie, przechodzimy przez nie pragnąc jedynie powrotu do piekła, która nas zrodziło, i z zamieszkania w nim u boku kogoś, kto kiedyś z tego piekła nas wybawił."

Króciutka lektura składająca się z dwóch części. W pierwszej na starej farmie Mato Rujo dochodzi do morderstwa. W drugiej przeskakujemy w czasie o 30 lat, aby klamra tej historii się dopięła. I zapewniam Was, że będziecie zaskoczeni zwrotem akcji. Posmakujemy również tego, co wydarzyło się w międzyczasie, ale tylko po to, aby spróbować zrozumieć tu i teraz. Znakomicie...

Po wspaniałym "Jedwabiu" ta nieduża powieść nie zrobiła na mnie wrażenia. Traumatyczna historia straty i zemsty została przedstawiona dość sztampowo, zabrakło mi tu przesunięcia, przekręcenia formy, konkretnego głosu.

Po wspaniałym "Jedwabiu" ta nieduża powieść nie zrobiła na mnie wrażenia. Traumatyczna historia straty i zemsty została przedstawiona dość sztampowo, zabrakło mi tu przesunięcia, przekręcenia formy, konkretnego głosu.

Niezwykle krótka książka Baricco przypomina wierzchołek góry lodowej. Historia, którą otrzymujemy, to zaledwie sam szczyt, a cała reszta kryje się w odmętach niedopowiedzeń. Możemy tylko domyślać się, co doprowadziło do krwawych wydarzeń w pierwszej części minipowieści. Przyznać bowiem trzeba, że krwii jest u Baricco paradoksalnie bardzo dużo.

Książka podzielona została na dwie części. W pierwszej przenosimy się na samotną, oddaloną od siedzib ludzkich farmę i jesteśmy świadkami dramatu niewielkiej rodziny Mata Rujo. Druga rozgrywa się kilkadziesiąt lat później i pokazuje konsekwencje wcześniejszych zdarzeń.

Okładka “Bez krwi” nasunęła mi na myśl skojarzenia z malarstwem fowistów. Opowieść Baricco jest bowiem dzika, wyrazista, dosadna. Być może nie wszystkich zadowoli ta surowość i skrótowość. Mnie w pewien sposób urzekła, chociaż drobny niedosyt pozostał. Przemówiła do mnie jednak mieszanka okrucieństwa i czułości, kryła się w niej jakaś esencja człowieczeństwa. Mam wrażenie, że “Bez krwi” na długo pozostanie mi w pamięci, szczególnie obraz malej dziewczynki, kryjącej się niczym drobne przestraszone zwierzątko. "Skorupka i zwierzę".

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10216329326450141&set=gm.1352041498273836&type=3&theater&ifg=1

Niezwykle krótka książka Baricco przypomina wierzchołek góry lodowej. Historia, którą otrzymujemy, to zaledwie sam szczyt, a cała reszta kryje się w odmętach niedopowiedzeń. Możemy tylko domyślać się, co doprowadziło do krwawych wydarzeń w pierwszej części minipowieści. Przyznać bowiem trzeba, że krwii jest u Baricco paradoksalnie bardzo dużo.

Książka podzielona została na...

Bardzo mocna rzecz. Bezkompromisowa narracja i układ typograficzny (czyżby proza wzorowana na frazie muzycznej?),okrutne, bezpardonowe, stateczne opisy. Ów stateczny chłód narratora chyba szokuje najbardziej oraz wzmaża i tak już miażdżący przekaz opisywanych tematów tabu. Druga część minipowieści niebezpiecznie zbliża się do antywojennej powiastki, jednak ostatecznie wybrania się rzadko spotykanym w kontekście bezpardonowego przekazu uduchowieniem. Zwolennicy literatury ekstremalnej będą zachwyceni.

Bardzo mocna rzecz. Bezkompromisowa narracja i układ typograficzny (czyżby proza wzorowana na frazie muzycznej?),okrutne, bezpardonowe, stateczne opisy. Ów stateczny chłód narratora chyba szokuje najbardziej oraz wzmaża i tak już miażdżący przekaz opisywanych tematów tabu. Druga część minipowieści niebezpiecznie zbliża się do antywojennej powiastki, jednak ostatecznie...

Przeżyć traumę, w której giną bliscy...W jaki sposób nieść w sobie to wydarzenie przez życie, śmiać się i kochać, snuć plany? W jaki sposób iść ku przeznaczeniu, w którym ponownie spoglądamy jej w oczy? Ofiara i sprawca, w odwiecznym przyciąganiu. Książka ma zaskakujący przebieg. Prawie psychologiczna...

Przeżyć traumę, w której giną bliscy...W jaki sposób nieść w sobie to wydarzenie przez życie, śmiać się i kochać, snuć plany? W jaki sposób iść ku przeznaczeniu, w którym ponownie spoglądamy jej w oczy? Ofiara i sprawca, w odwiecznym przyciąganiu. Książka ma zaskakujący przebieg. Prawie psychologiczna...

Mini powieść autora "Jedwabiu" to historia dziejąca się w Hiszpanii, być może podczas, a może po dyktaturze Franco. Trzej mężczyźni przyjeżdżają na farmę Manuela Roca, aby zemścić się na nim za to, co zrobił wielu ludziom. Jednak Roca nie jest sam, na farmie są też jego dzieci.

Mini powieść autora "Jedwabiu" to historia dziejąca się w Hiszpanii, być może podczas, a może po dyktaturze Franco. Trzej mężczyźni przyjeżdżają na farmę Manuela Roca, aby zemścić się na nim za to, co zrobił wielu ludziom. Jednak Roca nie jest sam, na farmie są też jego dzieci.

Mroczna, niepokojąca historia, o zemście, cierpieniu, nieuchronności zdarzeń.”przechodzimy przez życie pragnąc jedynie powrotu do piekła, które nas zrodziło, i zamieszkania w nim u boku kogoś, kto kiedyś z tego piekła nas wybawił”.

Mroczna, niepokojąca historia, o zemście, cierpieniu, nieuchronności zdarzeń.”przechodzimy przez życie pragnąc jedynie powrotu do piekła, które nas zrodziło, i zamieszkania w nim u boku kogoś, kto kiedyś z tego piekła nas wybawił”.

Historia złamanego życia
Skondensowana do niewielkiej objętości relacja z całego życia pewnej kobiety, zaprezentowana mistrzowsko w dwóch scenach. Pierwszą z nich jest napad na jej ojca, dokonany przez żołnierzy, którzy chcieli zemścić się za swoje krzywdy. Drugą – pewne spotkanie wiele lat później, kiedy tamta dziewczynka jest już dojrzałą panią.
Doświadczenie z dzieciństwa rzuciło cień na jej życie. Zaufała osobom, które miały ją zlikwidować – jako świadka wojennych porachunków. Szkic powieściowy, za jaki można uznać Bez krwi, bardzo pobieżnie ociera się o pozostałe wątki. Każdy z tych dwóch obrazów: napad i spotkanie z jednym z jego uczestników po latach – ma swój własny punkt kulminacyjny. W obydwóch jest jakiś trudny do opisania spokój. Chwilę, w której młody Tito patrzy na ukrytą dziewczynkę, oboje odczuwają jako pełną mistyki. Przypomnienie sobie tego momentu i przywołanie tamtych myśli w swojej obecności sprawia, że ta chwila ulega powtórzeniu. Nawet jeśli Tito spodziewa się zemsty z rąk dawnej Niny.

Historia złamanego życia
Skondensowana do niewielkiej objętości relacja z całego życia pewnej kobiety, zaprezentowana mistrzowsko w dwóch scenach. Pierwszą z nich jest napad na jej ojca, dokonany przez żołnierzy, którzy chcieli zemścić się za swoje krzywdy. Drugą – pewne spotkanie wiele lat później, kiedy tamta dziewczynka jest już dojrzałą panią.
Doświadczenie z...

Nie jestem pewna, czy do końca zrozumiałam przesłanie tej książki. Ale urzekła mnie sposobem, w jaki przekazywała treść i... Wszechobecnym spokojem. Wow.

Nie jestem pewna, czy do końca zrozumiałam przesłanie tej książki. Ale urzekła mnie sposobem, w jaki przekazywała treść i... Wszechobecnym spokojem. Wow.

Dla mnie zaskakująca i interesująca. Polecam bo lubię Alessandro.

Dla mnie zaskakująca i interesująca. Polecam bo lubię Alessandro.