„Złodziejka truskawek”, czwarta powieść Joanne Harris opowiadająca o życiu Vianne Rocher, ma wiele wspólnego z oryginałem, czyli „Czekoladą”, pod względem tematu i scenerii. Ponownie miejscem akcji jest Lansquenet-sous-Tannes w południowo-zachodniej Francji. Ponownie, porą jest Wielki Post, wywołujący napięcia pomiędzy wstrzemięźliwością a samorealizacją. I podobnie jak w przypadku „Czekolady”, przybycie pewnego dnia tajemniczej nieznajomej wywołuje napięcia w społeczności, pytania o wiarę i lojalność oraz strach przed nieznanym.
Jednak podczas gdy „Czekolada” była powieścią o konflikcie między kościołem a jednostką, „Złodziejka truskawek” koncentruje się na konfliktach w rodzinach. Vianne skrywa tajemnicę, dlaczego jej 16-letnia córka Rosette nie może mówić i dręczy ją nieobecność starszej córki Anouk, która obecnie mieszka ze swoim chłopakiem w Paryżu. Harris pisze z wrażliwością o niepewnej więzi między matką a dziećmi: „Moja mama mówi, że wszystkie dzieci są kradzione. Trzymamy je blisko siebie tak długo, jak możemy. Ale pewnego dnia świat je ukradnie.”
I choć fabuła mogłaby być bardziej żywa, to Harris znów niezaprzeczalnie tworzy sugestywny świat pełen ukojenia i magii. Jeśli polubiliście „Czekoladę”, polubicie też kolejne części, w tym tą najnowszą.
6,5/10

„Złodziejka truskawek”, czwarta powieść Joanne Harris opowiadająca o życiu Vianne Rocher, ma wiele wspólnego z oryginałem, czyli „Czekoladą”, pod względem tematu i scenerii. Ponownie miejscem akcji jest Lansquenet-sous-Tannes w południowo-zachodniej Francji. Ponownie, porą jest Wielki Post, wywołujący napięcia pomiędzy wstrzemięźliwością a samorealizacją. I podobnie jak w...

Styl autorki jest przeuroczy. Opowieść Narcisse'a bardzo intrygująca. Sama Rosette jest postacią niezwykle ciekawą. Podobało mi się ukazanie małego miasteczka z jego zawirowaniami i wzajemnymi animozjami. Trochę realizmu magicznego nawet tutaj się znajdzie. Szkoda, że przez przypadek, zaczęłam serię od czwartej części. Zapewne wpłynęło to na mój odbiór. Niestety bywały momenty dłużyzny.

Styl autorki jest przeuroczy. Opowieść Narcisse'a bardzo intrygująca. Sama Rosette jest postacią niezwykle ciekawą. Podobało mi się ukazanie małego miasteczka z jego zawirowaniami i wzajemnymi animozjami. Trochę realizmu magicznego nawet tutaj się znajdzie. Szkoda, że przez przypadek, zaczęłam serię od czwartej części. Zapewne wpłynęło to na mój odbiór. Niestety bywały...

Kolejna powieść ze świata "Czekolady", świetnie kiedyś zekranizowanej. Po poprzedniej, "Brzoskwiniach ksìędza proboszcza", miałam już sobie dać spokój, na szczęście przeczytałam.
Tytułowa Złodziejka Truskawek to Rosette, młodsza córka Vianne, dziś szesnastoletnia. Zdarzenia poznajemy z perspektywy kilku osób: Rosette, Vianne, księdza oraz w pewnym sensie Narcisse'a (który spisał swoją opowieść życia, żeby pośmiertnie trafiła do księdza).
Książka jest ponadczasowa, toczy się wokół dzieci odmiennych, dorosłych, którzy nie pozwalają dzieciom dorosnąć i dorosłych przez dekady żyjących z poczuciem winy.
"Dzieci są nam pożyczone" powtarza Vianne, ale nawet ona, ta urocza bohaterka "Czekolady", staje się manipulatorką, żeby chronić dziecko (nie krytykuję jej, macierzyństwo to inne siły).
Powieść czyta się bardzo dobrze, choć czytałam ją powoli. Zakończenie miało być optymistyczne, choć jak na mój gust zbyt szybko i doskonale się to dokonało.

Kolejna powieść ze świata "Czekolady", świetnie kiedyś zekranizowanej. Po poprzedniej, "Brzoskwiniach ksìędza proboszcza", miałam już sobie dać spokój, na szczęście przeczytałam.
Tytułowa Złodziejka Truskawek to Rosette, młodsza córka Vianne, dziś szesnastoletnia. Zdarzenia poznajemy z perspektywy kilku osób: Rosette, Vianne, księdza oraz w pewnym sensie Narcisse'a (który...

I to już ostatnia część Czekolady. A szkoda.... Lubię ten klimat prowincjonalnej Francji, zapachy, magię (w sensie intuicję) i doskonałe pióro autorki. Harris stworzyła piękną opowieść o byciu kobietą, o czuciu, miłości, o miejscu w świecie, o lękach i obawach, a przede wszystkim o byciu sobą w zgodzie ze sobą. Czytało się lekko, przyjemnie, ciekawie. Lektura ta była kojąca i refleksyjna. Żal, że nie ma więcej...

I to już ostatnia część Czekolady. A szkoda.... Lubię ten klimat prowincjonalnej Francji, zapachy, magię (w sensie intuicję) i doskonałe pióro autorki. Harris stworzyła piękną opowieść o byciu kobietą, o czuciu, miłości, o miejscu w świecie, o lękach i obawach, a przede wszystkim o byciu sobą w zgodzie ze sobą. Czytało się lekko, przyjemnie, ciekawie. Lektura ta była kojąca...

Przyznam, iż jestem rozczarowana. Po przeczytaniu poprzednich części, które były świetne, spodziewałam się czegoś zdecydowanie więcej. Brakowało mi tego klimatu, który udało się stworzyć autorce.. Zdecydowanie za dużo magii oraz chaosu wtargnęło w tę fabułę.
Szkoda, gdyż historia Reynaulda i Vianne zasługiwała na coś zdecydowanie więcej.

Przyznam, iż jestem rozczarowana. Po przeczytaniu poprzednich części, które były świetne, spodziewałam się czegoś zdecydowanie więcej. Brakowało mi tego klimatu, który udało się stworzyć autorce.. Zdecydowanie za dużo magii oraz chaosu wtargnęło w tę fabułę.
Szkoda, gdyż historia Reynaulda i Vianne zasługiwała na coś zdecydowanie więcej.

Piękna, magiczna. Wielowątkowość sprawia, że ani na chwilę nie jest nudna, tylko chce się jak najprędzej poznać zakonieczenie historii każdego z bohaterów. Bardzo przyjemna.

Piękna, magiczna. Wielowątkowość sprawia, że ani na chwilę nie jest nudna, tylko chce się jak najprędzej poznać zakonieczenie historii każdego z bohaterów. Bardzo przyjemna.

Idealnie wpisuje się w czas przedwiośnia i przedwielkanocny.
Nadal kusi czekoladą, ale i truskawkami.
I daje nadzieję na... kolejne tomy :)

Idealnie wpisuje się w czas przedwiośnia i przedwielkanocny.
Nadal kusi czekoladą, ale i truskawkami.
I daje nadzieję na... kolejne tomy :)

Bardzo mi się podobała. Ciekawie nakreślone postaci, zaskakujące historie i dużo, dużo refleksji.

Bardzo mi się podobała. Ciekawie nakreślone postaci, zaskakujące historie i dużo, dużo refleksji.

KOCHAM TĘ SERIĘ.

KOCHAM TĘ SERIĘ.

Ta powieść utwierdza mnie w przekonaniu, że małomiasteczkowe demony dręczą wszędzie i tylko od nas samych zależy, kiedy stawimy im czoła… oczywiście można również powiedzieć, że fikcja to fikcja, a książkę przeczytać dla relaksu😉

Ta powieść utwierdza mnie w przekonaniu, że małomiasteczkowe demony dręczą wszędzie i tylko od nas samych zależy, kiedy stawimy im czoła… oczywiście można również powiedzieć, że fikcja to fikcja, a książkę przeczytać dla relaksu😉