Kolejna świetna część przygód Vianne Rocher, jej rodziny i przyjaciół, poniwnie mocno napakowana wydarzeniami i płot twistami. Uwielbiam ten świat tak bardzo pachnący czekoladą, bohaterów i to jak poprowadzona jest ta historia. Jestem bardzo zaskoczona tym, jak dobra jest to seria i jak mało się o niej słyszy. Polecam!

Kolejna świetna część przygód Vianne Rocher, jej rodziny i przyjaciół, poniwnie mocno napakowana wydarzeniami i płot twistami. Uwielbiam ten świat tak bardzo pachnący czekoladą, bohaterów i to jak poprowadzona jest ta historia. Jestem bardzo zaskoczona tym, jak dobra jest to seria i jak mało się o niej słyszy. Polecam!

Jakże miło było znów spotkać Vianne Rocher, jak wspaniale otula proza Joanne Harris.
Minęło dobrych kilka lat od kiedy Vianne opuściła miasteczko Lansquenet, które dało jej tyle samo radości co smutków. Teraz mieszka w Paryżu ze swoim ukochanym Roux i dwiema córkami. Pewnego dnia otrzymuje list, którego autorką jest nieżyjącą już Armande. Ta, w swym liście prosi Vianne, aby powróciła do Lansquenet. Komuś potrzebna jest pomoc. Vianne wyrusza z ciekawości i szacunku dla swojej drogiej przyjaciółki. Na miejscu spotyka znane sobie osoby - m.in proboszcza Reynauda i Josephine. Ale miasteczko się zmieniło, jedną z jego części zamieszkuje teraz społeczność muzułmańska. Wśród nich jest jedna tajemnicza postać - Kobieta w czerni, która wzbudza emocje wśród mieszkańców z obu stron rzeki. Czy to ona potrzebuje pomocy Vianne? Czy może ktoś zupełnie inny?
Wspaniale spędziłam czas z Vianne. Było magicznie, intrygująco, zagadkowo. "Brzoskwinie dla księdza proboszcza" mówią o rzeczach ważnych, o inności, potrzebie otwartości i tolerancji. A cala ta tematyka podana jest jak we wcześniejszych książkach Harris - lekko ale mądrze. Uwielbiam ❤

Jakże miło było znów spotkać Vianne Rocher, jak wspaniale otula proza Joanne Harris.
Minęło dobrych kilka lat od kiedy Vianne opuściła miasteczko Lansquenet, które dało jej tyle samo radości co smutków. Teraz mieszka w Paryżu ze swoim ukochanym Roux i dwiema córkami. Pewnego dnia otrzymuje list, którego autorką jest nieżyjącą już Armande. Ta, w swym liście prosi Vianne, aby...

Może dlatego, że lato, może dlatego, że dzieją się zmiany, tak czy inaczej, ostatnio ogromną przyjemność sprawia mi literatura kobieca. W dobrym tego słowa znaczeniu. Taka, która rozumie kobiety, nie upiększa i nie ubarwia, taka, która nie jest banalna, ale kojąca i przytulna, chociaż bywa i trudna, przynajmniej emocjonalnie. I dokładnie takie są "Brzoskwinie dla księdza proboszcza". Trzecia część "Czekolady" podobała mi się o niebo bardziej niż pierwsza i właściwie na równi z drugą. Sporo tu smaków, zapachów, zmysłów. Sporo emocji, tych pozytywnych i tych nieco mniej. Joanne Harris ma dar do tworzenia prozy bardzo plastycznej, magicznej, tworzącej bardzo charakterystyczny klimat w powieści. I jest to ogromna zaleta. "Brzoskwinie..." czytają się praktycznie same, wystarczy pozwolić autorce zaprosić się do środka, bez uprzedzeń i krytykanctwa. Wtedy zostaniemy porwani do kolorowego świata, którego chce się doświadczać i w nim uczestniczyć. Lektura tej książki to bardzo cenne doświadczenie. Pozwala dotknąć magii życia. Wystarczy tylko chcieć.

Może dlatego, że lato, może dlatego, że dzieją się zmiany, tak czy inaczej, ostatnio ogromną przyjemność sprawia mi literatura kobieca. W dobrym tego słowa znaczeniu. Taka, która rozumie kobiety, nie upiększa i nie ubarwia, taka, która nie jest banalna, ale kojąca i przytulna, chociaż bywa i trudna, przynajmniej emocjonalnie. I dokładnie takie są "Brzoskwinie dla księdza...

Joanne Harris jest niedościgniona. Jej wyobraźnia oraz poetyka stylu i języka nie mają sobie równych.

Joanne Harris jest niedościgniona. Jej wyobraźnia oraz poetyka stylu i języka nie mają sobie równych.

Bardzo dobra książka na obecne czasy, o tolerancji, akceptacji i różnokulturowości.

Bardzo dobra książka na obecne czasy, o tolerancji, akceptacji i różnokulturowości.

Ja uwielbiam dalsze losy bohaterów z "Czekolady". Dla mnie to jest podróż po Francji, po jej smakach, zapachach i kolorach. To jest przyjemna podróż, którą zawsze chcę odbywać. Bez końca.
"... jedzenie to jakby uniwersalny paszport. Bez względu na ograniczenia językowe, kulturowe czy geograficzne, jedzenie pokonuje wszystkie granice. Poczęstunek jest jak przyjaźnie wyciągnięta ręka; przyjęcie go to przepustka do najbardziej zamkniętych społeczności."
"... ludzie wszędzie są jednakowi. Zeskrobiesz farbę i pod spodem masz to samo, nieważne, jak daleko zaszedłeś."

Ja uwielbiam dalsze losy bohaterów z "Czekolady". Dla mnie to jest podróż po Francji, po jej smakach, zapachach i kolorach. To jest przyjemna podróż, którą zawsze chcę odbywać. Bez końca.
"... jedzenie to jakby uniwersalny paszport. Bez względu na ograniczenia językowe, kulturowe czy geograficzne, jedzenie pokonuje wszystkie granice. Poczęstunek jest jak przyjaźnie...

Nietuzinkowa mieszanina ludzkich bolączek, lokalnych problemów i unoszącego się z każda stroną aromatu brzoskwiń <3

Nietuzinkowa mieszanina ludzkich bolączek, lokalnych problemów i unoszącego się z każda stroną aromatu brzoskwiń <3

Po raz pierwszy „Brzoskwinie dla księdza proboszcza” zostały wydane w roku 2013. Wtedy jej nie przeczytałam, natomiast bardzo dobrze pamiętam część pierwszą „Czekolada”. Pamiętam jak bardzo mnie zauroczyła i książka, i film na jej podstawie. Choć szczegóły mocno zatarły mi się w pamięci, to atmosferę książki pamiętam do teraz. Dlatego, kiedy dostałam od wydawnictwa egzemplarz „Brzoskwiń…” bardzo się ucieszyłam, ale też trochę się obawiałam. Czy autorce uda się po raz kolejny wciągnąć mnie w swoją opowieść, czy będzie tak jak wtedy, czy będę czuła zapach czekolady? Tym razem było inaczej, co nie znaczy, że było gorzej. Powiedziałabym nawet, że było dużo lepiej, poważniej, bo problemy poruszone w tej części również są poważne.

Vianne po latach nieobecności w Lansquenet, za sprawą listu od dawno nieżyjącej przyjaciółki, postanawia wraz z córkami powrócić do tego małego miasteczka. Ponoć, wierząc przeczuciom Armande, mieszkańcy potrzebują jej pomocy. Wiele się zmieniło od czasu wyjazdu Vianne. Do miasteczka przybyli muzułmańscy emigranci, tworząc swoją społeczność, budując domy swojej wiary i, co można przewidzieć, doprowadzają do rozłamu w dotychczas dosyć hermetycznej społeczności. Oczywiście, nie należy generalizować, znajdują się w tej społeczności osoby bardzo proeuropejskie, próbujące żyć trochę swobodniej niż nakazują im sztywne ramy wiary. Dotyczy to zwłaszcza dzieci, integrujących się z lokalną społecznością. Niestety, są wśród tej społeczności osoby zatwardziałe, mające za nic kulturę i obyczaje kraju czy miasteczka, w którym są gośćmi. Bardzo boleśnie odczuje to Proboszcz Reynaud, który kiedyś doprowadził do wyjazdu Vianne z Lansquenet. Zdaje się teraz potrzebować jej pomocy, chociaż sam nigdy by tego nie przyznał. Nawet przed samym sobą. Czy Vianne uda się ponownie pogodzić dwie strony konfliktu? Czy miasteczko znowu stanie się przyjaznym miejscem? Czy brzoskwinie, słodkie, soczyste i pełne słońca złagodzą trochę obyczaje? Ja Wam na to pytanie nie odpowiem, ale jeśli zapytacie mnie, czy warto tę książkę przeczytać, to odpowiem krótko: TAK.

„Brzoskwinie dla księdza proboszcza” pomimo niełatwego tematu, jest opowieścią bardzo subtelną i ciepłą. Ja kocham takie książki, ładnie napisane, mądrze skrojone, po prostu dobre.

Bardzo dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka za egzemplarz i możliwość powrotu do Lansquenet.

Po raz pierwszy „Brzoskwinie dla księdza proboszcza” zostały wydane w roku 2013. Wtedy jej nie przeczytałam, natomiast bardzo dobrze pamiętam część pierwszą „Czekolada”. Pamiętam jak bardzo mnie zauroczyła i książka, i film na jej podstawie. Choć szczegóły mocno zatarły mi się w pamięci, to atmosferę książki pamiętam do teraz. Dlatego, kiedy dostałam od wydawnictwa...

Przecudna książka!
Za kontynuację,, Czekokady" wzięłam się zaraz po przeczytaniu pierwszego tomu i jestem pod ogromnym wrażeniem. Książka opowiada o dalszych losach Vianne, która za sprawą Armande musi wrócić do Lansquenet, gdyż zdaniem przyjaciółki ksiądz Reynauld potrzebuje pomocy. I chyba tak naprawdę tych dwoje bohaterów nawzajem potrzebowało swojej pomocy (taki jest mój wniosek po przeczytaniu,, Brzoskwiń..."). I mogę to powiedzieć, że losy tych dwojga bohaterów potoczą się w zaskakujący sposób, co bardzo czytelnika pociąga. Chociaż muszę przyznać, że przez początek książki trochę ciężko jest przebrnąć to potem zostaje to zrekompensowane przez zwroty akcji. Trzeba też podkreślić, że ten tom podejmuje ważne tematy jak inność i wzajemny szacunek i opisane są one w tak w przepiękny sposób, że to zostaje to z czytelnikiem na długo. W ogóle język w tej książce jest przepiękny, co jest kolejnym walorem i też bardzo ważnym, bo nadaje jej charakter.
Ja polecam! Wciągnęłam się w magię tej książki i już mi jest smutno, bo został mi jeszcze do przeczytania jeden tom zatem moja przygoda z Vianne niedługo się skończy. Jedno jest jednak pewne, na pewno będę do tej historii wracać.

Przecudna książka!
Za kontynuację,, Czekokady" wzięłam się zaraz po przeczytaniu pierwszego tomu i jestem pod ogromnym wrażeniem. Książka opowiada o dalszych losach Vianne, która za sprawą Armande musi wrócić do Lansquenet, gdyż zdaniem przyjaciółki ksiądz Reynauld potrzebuje pomocy. I chyba tak naprawdę tych dwoje bohaterów nawzajem potrzebowało swojej pomocy (taki jest...

Najlepsza jak dotąd część o Vianne

Najlepsza jak dotąd część o Vianne