Kolejny tom przygód Gotreka i Felixa i jednocześnie kolejny krok ku autoparodii. Tak sobie myślę, że gdyby nie przejęcie pałeczki przez Nathana Longa (który zdołał przywrócić tej serii odrobinę należnej jej powagi), King z własnego tworu zrobiłby drugi Świat Dysku. „Zabójca smoków” to – zaraz po „Zabójcy demonów” – najmniej faworyzowana przez mnie część sagi (oczywiście spośród tych, które miałem okazję przeczytać). To, że teraz Gotrek tłucze wszystkie demony i smoki jak schabowe to jeszcze mogę Kingowi wybaczyć, choć z bólem – gorzej, że autor coraz śmielej sobie folguje i przelewa na papier pomysły, które mogły wykiełkować jedynie na bazie pijackiej delirki. Jeden wielki refluks wywołała u mnie ta menażeria (innego określenia nie znajduję) Zabójców, którzy przyłączają się do Gotreka i spółki w Twierdzy. Biorąc pod uwagę realia uniwersum Warhammera, ten cały "Slayer cult" to całkiem poważna sprawa, King jednak nic sobie z tej powagi nie robi i postanawia zapoznać nas z towarzystwem najbardziej pokracznych Zabójców, jakich tylko nosiła warhammerowska ziemia: jeden jest tchórzem, drugi kleptomanem, trzeci zaś seksualnym dewiantem. Brakuje tylko Zabójcy rozmiłowanego w łyżwiarstwie figurowym i Zabójcy cierpiącego na anoreksję. Ja rozumiem, że to tylko lekkie, rozrywkowe fantasy, ale przecież „Władca Pierścieni” to też nie poważna literatura faktu (wniosek trochę na wyrost, bo co by nie mówić, „Władca” to klasyka), a który miłośnik Tolkiena chciałby, żeby Gandalf był pedofilem a Legolas transwestytą? Zresztą, co tu deliberować? Wystarczy porównać pierwsze opowiadania o Gotreku z tymi wszystkim „Zabójcami demonów i smoków”, żeby jednogłośnie stwierdzić, że klimat i poczucie zagrożenia zostało zarzucone na rzecz groteskowych postaci i fabularnych absurdów. Do tego dodajmy sporadyczne akcenty humorystyczne rodem z taniej, amerykańskiej komedii i ktoś taki jak ja ma dosyć. Cieszę się, że King zrezygnował z kontynuowania sagi, trudu tego podjął się zaś Long, bo ten drugi na chwilę obecną o wiele lepiej ogarnia sytuację.

Kolejny tom przygód Gotreka i Felixa i jednocześnie kolejny krok ku autoparodii. Tak sobie myślę, że gdyby nie przejęcie pałeczki przez Nathana Longa (który zdołał przywrócić tej serii odrobinę należnej jej powagi), King z własnego tworu zrobiłby drugi Świat Dysku. „Zabójca smoków” to – zaraz po „Zabójcy demonów” – najmniej faworyzowana przez mnie część sagi (oczywiście...