Powiew świeżości w przygodach Ragnara. Po tym co odwalił w poprzedniej części, szczęśliwie ocalił głowę i został "wygnany/przydzielony" do elitarnego oddziału wilczych ostrzy, którzy chronią pradawny ród nawigatorów.

Całkowita zmiana scenerii w mojej opinii dobrze wpływa na książkę. Bo oto lądujemy na świętej ziemii, kolebce ludzkości, domu imperatora i okazuje się, że jest to przeżarte zgnilizną miejsce jak każde inne. Niuanse polityczne, ruchy religijne, mutanci i inne czychają na młodego wilka, który musi użyć więcej głowy niż wysłużonego boltera. Czy sobie poradzi? Trzeba przeczytać i sprawdzić!

Powiew świeżości w przygodach Ragnara. Po tym co odwalił w poprzedniej części, szczęśliwie ocalił głowę i został "wygnany/przydzielony" do elitarnego oddziału wilczych ostrzy, którzy chronią pradawny ród nawigatorów.

Całkowita zmiana scenerii w mojej opinii dobrze wpływa na książkę. Bo oto lądujemy na świętej ziemii, kolebce ludzkości, domu imperatora i okazuje się, że...

Na początku muszę napisać że jest to najsłabszy tom przygód o Ragnarze jaki dotąd czytałem. Pomimo kilku ciekawych zabiegów i interesujących pomysłów to nie czułem "powera" warhammera. W poprzednich tomach można było poczuć siłę i nieustępliwość Kosmicznych Wilków tutaj jakoś tego nie ma. Zabiegiem który bardzo mi się spodobał było przeniesienie całej historii na Świętą Terre. Mam wrażenie że autor za bardzo skupił się na intrygach i zatracił ducha "There is only war".
Jednak pomimo kilku wad książkę czytało się całkiem nieźle. Ragnar dalej zwiększa swoje doświadczenie i jak nigdy dotąd odczuwa iż w świecie warhammera wrogowie mogą zaatakować z każdej strony.
Komu polecam hmm jeśli ktoś dotarł do tej części serii to na pewno ją przeczyta zwyczajnie z ciekawości jak dalej potoczyła się historiia Ragnara Czarnogrzywego.


FOR THE EMPEROR!!
EMPEROR PROTECTS!!

Na początku muszę napisać że jest to najsłabszy tom przygód o Ragnarze jaki dotąd czytałem. Pomimo kilku ciekawych zabiegów i interesujących pomysłów to nie czułem "powera" warhammera. W poprzednich tomach można było poczuć siłę i nieustępliwość Kosmicznych Wilków tutaj jakoś tego nie ma. Zabiegiem który bardzo mi się spodobał było przeniesienie całej historii na Świętą...

Polscy fani Warhammera 40 000 zdecydowanie nie mieli szczęścia, jeśli chodzi o cykl o Ragnarze Czarnogrzywym – „Wolfblade”, bo taki tytuł nosi czwarta jego część w oryginale, został wydany za granicą już w 2003 roku, do nas jednak nie dotarł w ogóle. Aż do teraz, bo oto trzynaście lat po światowej premierze dzięki uprzejmości Copernicus Corporation możemy wreszcie poznać kolejny epizod z życia Ragnara i dowiedzieć się, czy zgubienie włóczni Russa aby wyszło mu na zdrowie. Czy warto było czekać? Przekonajmy się. Oto „Wilcze Ostrza”, czwarty tom przygód najmłodszego z Wilczych Lordów.

Tytułowe Wilcze Ostrza to elitarna formacja strażników domu Nawigatorów Belisarius (tłumacz podpowiada: Belizariuszy) na świętej Terrze. Do obowiązków tejże formacji należy, oprócz ochrony członków domu, także trzymanie pieczy nad wyszkoleniem jego sił zbrojnych, stanowią również elitarną jednostkę uderzeniową, zajmując się zarówno otwartą walką, jak i akcjami z pogranicza szpiegowskich i skrytobójczych. Wilcze Ostrza rekrutują się wyłącznie spośród szeregów jednego tylko zakonu Adeptus Astartes, Kosmicznych Wilków. Wbrew temu, co można by sądzić, mimo że Dom i Zakon łączy pradawny pakt, służba w Ostrzach nie jest uważana za zaszczyt wśród wojowników z Fenrisa – główny bohater cyklu, Ragnar, trafia tam w ramach kary. Jego bohaterski zryw może i powstrzymał powtórne przyjście Magnusa, upadłego prymarchy Tysiąca Synów, ale spowodował utratę przez Zakon jednego z jego najświętszych artefaktów. Nie sposób się dziwić, że głowa zakonu postanowiła odesłać go tak daleko – chociaż po cichu zgadza się z decyzją, jaką podjął młody wtedy Ragnar, chce uchronić go przed gniewem współbraci. Tak oto wychowany na dzikim Fenrisie wojownik musi zstąpić w obcy dla siebie świat niewyobrażalnego bogactwa, dworskich intryg i wielkiej polityki…

Cała recenzja dostępna na stronie: https://www.konwenty-poludniowe.pl/recenzje/ksiazki/1320-recenzja-ksiazki-william-king-wilcze-ostrza

Polscy fani Warhammera 40 000 zdecydowanie nie mieli szczęścia, jeśli chodzi o cykl o Ragnarze Czarnogrzywym – „Wolfblade”, bo taki tytuł nosi czwarta jego część w oryginale, został wydany za granicą już w 2003 roku, do nas jednak nie dotarł w ogóle. Aż do teraz, bo oto trzynaście lat po światowej premierze dzięki uprzejmości Copernicus Corporation możemy wreszcie poznać...