Kolejna na rodzimym rynku pozycja przedstawiająca pracę patologa. Dr Melinek z pomocą męża przybliża swój zawód, zaczynając od opisania ścieżki kariery. Jest tutaj wszystko, czego można się spodziewać po tego typu książce: mnóstwo trupów, medyczny język, trochę zagadek kryminalnych i zagadnień natury moralnej. Dla fanów patologii jak znalazł.

Po skończeniu studiów medycznych dr Melinek chciała zostać chirurgiem, ale bezlitosne realia rozpoczętej rezydentury skutecznie ją od tego odwiodły. Autorka szczerze opowiada o swoim życiu, a więc także o groźbie zakończenia związku z narzeczonym (do czego jednak nie doszło, na szczęście dla czytelników tej książki), o przemęczeniu w szpitalu, o potyczkach z niechętnymi do rozgrzebywania sprawy policjantami i wreszcie o samobójstwie swojego ojca, psychiatry. „Ciało nie kłamie” to zapis półrocznego stażu w nowojorskim biurze naczelnego lekarza sądowego. „Hic locus est ubi mors gaudet succurrere vitae” (w tym miejscu śmierć cieszy się, że pomaga żywym).

Melinek skupia się przede wszystkim na rzetelnym opisie pracy lekarza medycyny sądowej, a co za tym idzie czytelnicy spragnieni zagadek kryminalnych rozwiązanych za sprawą sekcji nie znajdą tu wiele dla siebie. Stanowczo obszerniejsze i lepsze pod tym względem są „Sprawa dla koronera” Johna Batesona (co ciekawe, autor tejże pozycji cytuje Melinek!) czy „Trupia farma” Billa Bassa i Jona Jeffersona. Dla tych, których ciekawi aspekt bardziej ścisły, medyczny pracy patologa, trafniejszą będzie pozycja Łopatniuk „Patolodzy na klatce”. Melinek znajduje się pomiędzy wymienionymi książkami jako przykład najbardziej osobistego, przyziemnego wywodu. Bo lekarz medycyny sądowej wcale nie zajmuje się tylko sekcjami ofiar morderstw. W zasadzie głównie mierzy się z innego rodzaju przypadkami.

Melinek badała pokiereszowane szczątki ofiar ataku z 11 września na WTC, a także tragicznego lotu Airbusa, który rozbił się w Queens w 2001 roku. Tytuł natomiast odnosi się do ciała dziecka utopionego przez matkę w gorącej wodzie. Melinek nie dała się oszukać, bo znalazła na ciele wzór tzw. oparzenia zanurzeniowego. To przykłady tych chyba najbardziej tragicznych, najtrudniejszych spraw. Poza tym autorka porusza ważne zagadnienie mówienia prawdy rodzinie zmarłego o jego śmierci. Czy na pewno chcielibyście wiedzieć, czy dana osoba nie cierpiała przed zgonem? Też byłam pewna, że tak, dopóki od dr Melinek nie dowiedziałam się o najgorszym przypadku śmierci, na jaki się natknęła. I jest to naprawdę czysty koszmar, nic dziwnego, że śnił jej się później po nocach…

„Ciało nie kłamie” czyta się szybko i przyjemnie. Czasami życzyłabym sobie większej wnikliwości i szczegółowości – np. rzadko kiedy autorka dowiaduje się, jak dalej potoczyły się losy sprawy kryminalnej, w której rozwiązywaniu brała udział. Chwilami zbliża się do nieco tylko niezwykłego pamiętnika, zapisującego wspomnienia z niecodziennych spraw. Nie ma w tym nic złego, ale sprawia wrażenie zbyt ogólnikowego, przez co mam uczucie ogromnego niedosytu.

Jeśli idzie o poszerzenie wiedzy o sekcji lub patologii ludzkiego ciała, to nie ma tu w zasadzie niczego, czego nie można by znaleźć np. w „Trupiej farmie”: obliczanie czasu zgonu, kolejność owadów ucztujących na zwłokach itp. Niekiedy autorka dokładniej przybliża dany przypadek, jak fascynującą zagadkę ofiary tzw. TRALI, i to są właśnie takie momenty, które najbardziej cieszą przy lekturze. Bo każda tego typu pozycja to przede wszystkim zapis niezwykłych przypadków i trudno wyzbyć się skłonności do licytowania, który z autorów zaoferował ciekawsze varia. Przyznaję szczerze, że mi osobiście bardziej przypadła do gustu choćby „Sprawa dla koronera”.

Książka dr Melinek i jej idealnego męża (nie żartuję, zazdroszczę jej tak wyrozumiałego, partnerskiego związku!) to kolejna pozycja pozwalająca zajrzeć przez ramię patologa i razem z nim zagłębić się w niedostępne dla laików badanie trupa. Nie wyróżnia się niczym szczególnym wśród książek tego rodzaju, może poza bardziej osobistym, pamiętnikarskim stylem. Dla fanów medycyny sądowej jak znalazł. Dla tych lubujących się w zagadkach kryminalnych będzie niezadowalająca, ale wciąż, choćby przez szczere przybliżenie nie tak znowu ekscytującej pracy patologa, interesująca. Każdy z nas kiedyś będzie trupem i można zawczasu się dowiedzieć, co wtedy zdradzi badaczom nasze ciało. W końcu, jak pisze Melinek, „Być może nikt się tobą nie przejmuje za życia, ale wielu ludzi zaczyna się tobą interesować po śmierci”.

Agata Majchrowicz