Książka strasznie monotonna, niektóre informacje były zbędne i czułam jakby ich jedynym celem było zwiększenie liczby słow. Nie zaskoczyłam się na zakończeniu i ciężko było przez nią przebrnąć. Połowa książki to praktycznie wprowadzenie a sama kryminalna część to nie więcej niż 100 stron.

Książka strasznie monotonna, niektóre informacje były zbędne i czułam jakby ich jedynym celem było zwiększenie liczby słow. Nie zaskoczyłam się na zakończeniu i ciężko było przez nią przebrnąć. Połowa książki to praktycznie wprowadzenie a sama kryminalna część to nie więcej niż 100 stron.

Ależ to było słabe.
Styl pisania niczym w opowiadaniu autorstwa dziesięciolatka. Fabuła w ogóle nie wciąga, czas w książce mija z prędkością światła, a tak naprawdę nic się nie wydarza. Cały sprawa zostaje rozwiązana na dosłownie kilku ostatnich stronach. I do tego ten moralizatorski ton autorki.
Nie warto.

Ależ to było słabe.
Styl pisania niczym w opowiadaniu autorstwa dziesięciolatka. Fabuła w ogóle nie wciąga, czas w książce mija z prędkością światła, a tak naprawdę nic się nie wydarza. Cały sprawa zostaje rozwiązana na dosłownie kilku ostatnich stronach. I do tego ten moralizatorski ton autorki.
Nie warto.

Reklama bardzo zachęca „Mistrzyni skandynawskich thrillerów” i pytanie „Czy zastanawiasz się, za co warto umrzeć?”.

Przyznacie, że zapowiadało się ciekawie – jednak po przeczytaniu książki mam już swoje zdanie na jej temat.
Niestety nie jest ono, aż tak zachwycające. Bardzo slaby kryminał z elementami thrillera psychologicznego.

Świetny pomysł, fabuła, dużo zagadek i intryg – jednak styl hmm zupełnie nie intryguje, nie wciąga. Coś tu nie zagrało.

Szkoda, bo był potencjał i dobry pomysł na książkę, no cóż jednak trzeba też umieć pisać.
Bohaterami powieści są dwa małżeństwa – jedno właśnie się rozwodzi, bo mąż znalazł inną, młodszą, ładniejszą (jeszcze o tym nie wie, ale Monika to po prostu prostytutka).
Podczas ich nieobecności w domu dochodzi do włamania i giną obrazy warte cztery miliony koron.

Kennet jest wściekły, bo wyszło na jaw, że ktoś nie włączył alarmu i nie otrzyma odszkodowania z ubezpieczenia, w dodatku „żona” dowiedziała się jak wielki skarb miała w domu, a przecież miało to być tajemnicą.
Viola to „żona”, która się nie przejmuje włamaniem, ponieważ i tak nic by z tego nie dostała przy podziale majątku podczas rozwodu.

Drugie małżeństwo to Daniel i Miriam, są sąsiadami Kenneta i Violi. Niespodziewanie znika ich piętnastoletnia córka Elina.

Rodzice są zaskoczeni i załamani.Bardzo pragną odnaleźć córkę.

Czy te dwie sprawy – włamanie do domu sąsiadów i zniknięcie nastolatki mają coś wspólnego?
Do działania wyjaśnienia wkracza policja i inspektor Greger Thulin, który ma za zadanie rozwiązać te zagadki.

Czy uda się odnaleźć nastolatkę i schwytać złodzieja obrazów?

Niebawem w lesie policja znajdują pobite nagie ciało młodej kobiety i za moment ciało młodego zastrzelonego mężczyzny.
Czy to wszystko ma jakieś wspólne rozwiązanie? Kto i w jakim celu porywa, zabija i morduje?

To pierwsza część serii z komisarzem Gregorem Thulin – po kolejną część nie sięgnę.



Zapraszam WAS do siebie http://ostatniastrona.com.pl/

Reklama bardzo zachęca „Mistrzyni skandynawskich thrillerów” i pytanie „Czy zastanawiasz się, za co warto umrzeć?”.

Przyznacie, że zapowiadało się ciekawie – jednak po przeczytaniu książki mam już swoje zdanie na jej temat.
Niestety nie jest ono, aż tak zachwycające. Bardzo slaby kryminał z elementami thrillera psychologicznego.

Świetny pomysł, fabuła, dużo zagadek i...

Ciężko mi ocenić tę książkę.
Styl pisania jest straszny, jakby 10-latek pisał swoje pierwsze w życiu opowiadanie. Mnóstwo zbędnych opisów, nic niewnoszących zdań, złych zabiegów stylistycznych...

Z drugiej strony sama historia jest dobra i wciągająca. Gdyby zabrał się za nią inny- potrafiący pisać thrillery autor, mógłby być z tego hit na miarę książek Jenny Blackhurst czy B.A. Paris.

Ciężko mi ocenić tę książkę.
Styl pisania jest straszny, jakby 10-latek pisał swoje pierwsze w życiu opowiadanie. Mnóstwo zbędnych opisów, nic niewnoszących zdań, złych zabiegów stylistycznych...

Z drugiej strony sama historia jest dobra i wciągająca. Gdyby zabrał się za nią inny- potrafiący pisać thrillery autor, mógłby być z tego hit na miarę książek Jenny Blackhurst...

Ta książka denerwowała mnie niemal od początku. Nie lubię takich "on powiedział", "ona powiedziała". W dodatku zaczęła od wyjaśniania czytelnikowi co się stało, a potem się stało. Po 137 stronie mam dość. Jeśli potem wszystko poszło w "dobrym" kierunku, to ja tego niestety nie doczekałam.

Ta książka denerwowała mnie niemal od początku. Nie lubię takich "on powiedział", "ona powiedziała". W dodatku zaczęła od wyjaśniania czytelnikowi co się stało, a potem się stało. Po 137 stronie mam dość. Jeśli potem wszystko poszło w "dobrym" kierunku, to ja tego niestety nie doczekałam.

Ani polotu, ani fantazji. Fabuła płaska jak deska. Nie dajcie się zwieść słówku "skandynawskich"... nie kryje się pod tym ani S.Larsson, ani C.Lackberg!

Ani polotu, ani fantazji. Fabuła płaska jak deska. Nie dajcie się zwieść słówku "skandynawskich"... nie kryje się pod tym ani S.Larsson, ani C.Lackberg!