Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja opinia będzie krótka. To nie jest panna Marple ani to nie są kryminalne opowiadania. Czytałam tę książkę bezpośrednio po "Morderstwie Rogera Ackroyda" i być może dlatego te historyjki były dla mnie AŻ TAK fatalne. Owszem w "Morderstwie Rogera..." mamy od czynienia z Herkulesem Poirot, jednak Agatha Christie jest absolutnie niepodrabialna i nie mam pojęcia po co w ogóle podejmować próby, skoro wychodzi bezbarwnie i żenująco.

Moja opinia będzie krótka. To nie jest panna Marple ani to nie są kryminalne opowiadania. Czytałam tę książkę bezpośrednio po "Morderstwie Rogera Ackroyda" i być może dlatego te historyjki były dla mnie AŻ TAK fatalne. Owszem w "Morderstwie Rogera..." mamy od czynienia z Herkulesem Poirot, jednak Agatha Christie jest absolutnie niepodrabialna i nie mam pojęcia po co w ogóle...

Wnioskuję o dodanie tej książki do kategorii książek młodzieżowych, bo thriller to z całą pewnością nie jest. Byłam przekonana, że biorę do ręki książkę skierowaną raczej do dorosłych czytelników, ale zostałam niemile zaskoczona. Chociaż mogłam się tego od razu domyślić, skoro pierwsze co dostałam to playlista najbardziej przaśnych piosenek w świecie. A potem cytatów z tych piosenek. A potem cytatów z książek prosto z Demotywatorów. Nie sprawdziłam autorki, ale obstawiam, że to książka napisana przez nastolatkę lub skierowana do nastoletnich czytelników, bo inaczej ciężko mi to sobie wytłumaczyć.
Intrygi tu żadnej nie ma, bohaterowie są bez charakteru, autorka trzaska stereotypami aż miło.
Ale najbardziej podobał mi się fragment, w którym główna bohaterka, która rzekomo zarabia na życie pisaniem była zdziwiona istnieniem słowa "Trzebieżanin". No któż mógłby się spodziewać, że mieszkaniec Trzebieży to Trzebieżanin, chyba tylko profesor Miodek by na to wpadł.
Podobał mi się też fragment postawienia Draculi obok wampirków ze "Zmierzchu" i z "Pamiętników...". Bardziej infantylnie chyba się już nie dało. Być może ta książka została napisana właśnie dla kobiet, które ostatnie co przeczytały to "Zmierzch" piętnaście lat temu mając wypieki na twarzy. Ja na pewno nie jestem targetem.
Ktoś też wcześniej słusznie napisał, że stylistycznie jest to wypracowanie gimnazjalistki, która chce przypodobać się nauczycielce. I ja się pod tym podpisuję obiema rękami. Te liczne epitety, które mają ukryć prościutki język i ciągłe powtórzenia nie działają na korzyść tej książki.
Ocena na portalu pewnie kolejny raz zawyżona przez instagramerki, które dostały "Sąsiadkę" we współpracy i żeby nie płacić trzech dyszek za książkę, klikają dobre oceny ile wlezie.
Dwie gwiazdki, bo o dziwo, zdarzyło mi się czytać gorsze wypociny.

Wnioskuję o dodanie tej książki do kategorii książek młodzieżowych, bo thriller to z całą pewnością nie jest. Byłam przekonana, że biorę do ręki książkę skierowaną raczej do dorosłych czytelników, ale zostałam niemile zaskoczona. Chociaż mogłam się tego od razu domyślić, skoro pierwsze co dostałam to playlista najbardziej przaśnych piosenek w świecie. A potem cytatów z tych...

Tak jak wielu moich przedmówców mam mieszane uczucia. Z pewnością nie zniechęciła mnie cała masa szczegółów, nazwisk i dat, lubię taką dokładność w reportażach.
Jednakże, tak samo jak inni, mam negatywny stosunek do samej autorki. Ann Rule wciąż powtarza jak to nie była zainteresowana Tedem w sensie romantycznym, jednak z jej tekstu wyziera coś całkiem przeciwnego. Sprawia wrażenie zauroczonej Tedem i zazdrosnej o inne kobiety w jego życiu. Kilkakrotnie dziwi się w bardzo rozgoryczony sposób, że Ted wybaczył Meg zgłoszenie na policję. Dziwi mnie, że tak bardzo jej to przeszkadzało, wiele razy umniejsza w swojej książce samej Meg jak i Carol czy innym kobietom z orbity Teda.
Moim skromnym zdaniem autorka przecenia też swoje znaczenie w tej całej historii, mówi często, że mogła uratować te kobiety, co jest moim zdaniem wątpliwe. Mówi też często o tym, że była bliską przyjaciółką Teda, chociaż z treści wynika, że była ledwo znajomą. Do tego znajomą zmanipulowaną i wykorzystywaną, czego nie potrafi przyznać. To wszystko sprawia, że ciężko mi było dać tej książce faktycznie pozytywną ocenę.

Tak jak wielu moich przedmówców mam mieszane uczucia. Z pewnością nie zniechęciła mnie cała masa szczegółów, nazwisk i dat, lubię taką dokładność w reportażach.
Jednakże, tak samo jak inni, mam negatywny stosunek do samej autorki. Ann Rule wciąż powtarza jak to nie była zainteresowana Tedem w sensie romantycznym, jednak z jej tekstu wyziera coś całkiem przeciwnego. Sprawia...