Zawsze podchodzę z taką niepewnością do pisarzy uznawanych za klasyków sci-fi; nie lubię rozczarowań, a te niespodziewane bolą podwójnie. Na szczęście Asimov stanął ze swoim "Preludium..." na wysokości zadania i podarował czytelnikom zgrabnie napisane wprowadzenie do dalszych części "Fundacji" rozciągającej się na siedmiotomowy cykl. W krótkim opisie książki czytamy:

"Podczas Zjazdu Dziesięcioletniego na Trantorze, stołecznym świecie Imperium, młody matematyk Hari Seldon przedstawia referat, z którego wynika, że wzory psychohistoryczne pozwolą być może kiedyś przewidywać zachowania dużych zbiorowisk ludzkich, a co za tym idzie – przyszłość. Kiedy wieści o tym docierają do Imperatora, Hari Seldon musi uciekać. Ścigany przez wszechwładnego ministra imperialnego Eto Demerzela, próbuje przy pomocy przyjaciół sformułować podstawowe założenia nowej nauki. Przemierza cały Trantor, by w końcu stanąć twarzą w twarz z przeznaczeniem..."

Bardzo spodobał mi się zabieg uczynienia bohaterem powieści nie jakiegoś mięśniaka czy galaktycznego zawadiaki przedzierającego się przez gromady wrogów, a... Matematyka. Człowieka oddanemu nauce i tworzonym przez siebie teoriom, które - choć brzmią nieprawdopodobnie i "niepraktycznie", jak sam zwykł o nich mówić - w przyszłości mogą posłużyć za hamulec zmian w stabilności i kulturze Imperium, które w przyszłości mogą doprowadzić do jego upadku. Asimov zadaje dość typowe dla fantastyki naukowej pytania: jak będzie wyglądać pierwszy kontakt z innymi cywilizacjami? Jak będzie wyglądał nasz świat, gdy zetkniemy się ze stworzeniami o innych wierzeniach, fizjonomii i kręgosłupie moralnym? Styl Asimova jest jednocześnie dość prosty, pomimo podejmowania skomplikowanych zagadnień. "Preludium..." czyta się z przyjemnością; ciekawym pomysłem jest również umieszczenie na początku każdego rodzaju wyciągu z fikcyjnej Encyklopedii Galaktycznej pozwalającej głębiej zanurzyć się w wykreowany przez autora świat.

Bardzo mi się podobało - i jak tylko uporam się z zaczętą wcześniej książką Schmitta, to sięgam po kolejne tomy cyklu.

Zawsze podchodzę z taką niepewnością do pisarzy uznawanych za klasyków sci-fi; nie lubię rozczarowań, a te niespodziewane bolą podwójnie. Na szczęście Asimov stanął ze swoim "Preludium..." na wysokości zadania i podarował czytelnikom zgrabnie napisane wprowadzenie do dalszych części "Fundacji" rozciągającej się na siedmiotomowy cykl. W krótkim opisie książki...