"Preludium Fundacji", książka krótka, lecz zawierająca mnóstwo informacji i wydarzeń z życia głównych bohaterów. Autor pozornie powoli buduje akcję, wprowadzając tym samym obraz różnorakiej społeczności planety Trantor, choć póki co w niewielką jej część. Wręcz świetnie ją opisuje, ukazując skrajne różnice, ale też i niewielkie podobieństwa, co jeszcze bardziej utwierdza w tym, że gęsto zaludniony Trantor, mimo iż jest podzielony na 800 różnych sektorów, z przeróżnymi kulturami i tradycjami, to jednak jest to w istocie jeden wielki twór "świata-miasta".
Do zdecydowanej większości bohaterów można poczuć przywiązanie, w tym do głównej postaci - dr Seldona, który lubi pakować się w kłopoty, choć nie celowo. W wielu poczynaniach naiwny, aczkolwiek niesłychanie błyskotliwy, zaskakuje swoim rozumowaniem i rozwiązywaniem postawionych przed nim zagadek.
Jednakowoż w moim mniemaniu wszystkie laury pod koniec zbiera kto inny, ktoś kto zyskał na mojej sympatii, co mnie bardzo zaskoczyło. Również wprawił mnie w zdumienie tak świetnie przemyślany końcowy plot twist, po którym wciąż nie mogę się otrząsnąć, próbując w dalszym ciągu wszystko przeanalizować, nie mogąc doczekać się rozwijania akcji w dalszych tomach.

"Preludium Fundacji", książka krótka, lecz zawierająca mnóstwo informacji i wydarzeń z życia głównych bohaterów. Autor pozornie powoli buduje akcję, wprowadzając tym samym obraz różnorakiej społeczności planety Trantor, choć póki co w niewielką jej część. Wręcz świetnie ją opisuje, ukazując skrajne różnice, ale też i niewielkie podobieństwa, co jeszcze bardziej utwierdza w...

Strasznie mozolnie mi się to czytało. Tak, jest dużo intryg, które są niestety bardzo łatwe do przewidzenia. Natomiast główny bohater Hari był dla nie nieznośnie rozpieszczonym, seksistowskim bahorem a nie jakimś matematycznym geniuszem. Plus Asimov strasznie kiepsko napisał Dors. Tyle osób mi tą książkę polecało, że mówiąc szczerze oczekiwałam czegoś więcej. Historia jest intrygująca dlatego dam szanse drugiej części. Niestety Preludium nie powaliło.

Strasznie mozolnie mi się to czytało. Tak, jest dużo intryg, które są niestety bardzo łatwe do przewidzenia. Natomiast główny bohater Hari był dla nie nieznośnie rozpieszczonym, seksistowskim bahorem a nie jakimś matematycznym geniuszem. Plus Asimov strasznie kiepsko napisał Dors. Tyle osób mi tą książkę polecało, że mówiąc szczerze oczekiwałam czegoś więcej. Historia...

Książka jest o wiele lepsza i ciekawsza dla mnie niż Tom 2 (który przeczytałem z jakiegoś powodu jako pierwszy). Tam bardzo irytowały mnie koszmarne anachronizmy, których tutaj już tak mocno nie wyczuwam. Preludium Fundacji czyta się przyjemnie i jest momentami całkiem wciągająca. Polecam!

Książka jest o wiele lepsza i ciekawsza dla mnie niż Tom 2 (który przeczytałem z jakiegoś powodu jako pierwszy). Tam bardzo irytowały mnie koszmarne anachronizmy, których tutaj już tak mocno nie wyczuwam. Preludium Fundacji czyta się przyjemnie i jest momentami całkiem wciągająca. Polecam!

Rzadko się zdarza, żeby prequel był tak dobry. Intryga w intrydze, ostre umysły, autorytarne spiski, paranoja, determinizm, wybitne!

Rzadko się zdarza, żeby prequel był tak dobry. Intryga w intrydze, ostre umysły, autorytarne spiski, paranoja, determinizm, wybitne!

Jest to dobra książka ale jak na to ile osób mi ja polecało (właściwie nie tę konkretną część ale całą serie) jestem trochę zawiedziony. Czuć że powieść ma już swoje lata i ta wizja SF nie jest już tak bajkowa jak była na początku. Nie wchodząc w spojlery zakończenie jest najlepszym elementem tej powieści więc jeśli w połowie odczujesz lekkie znużenie polecam się przemóc i dokończyć. Serie będę kontynuował a to chyba najlepsza rekomendacja.

Jest to dobra książka ale jak na to ile osób mi ja polecało (właściwie nie tę konkretną część ale całą serie) jestem trochę zawiedziony. Czuć że powieść ma już swoje lata i ta wizja SF nie jest już tak bajkowa jak była na początku. Nie wchodząc w spojlery zakończenie jest najlepszym elementem tej powieści więc jeśli w połowie odczujesz lekkie znużenie polecam się przemóc i...

Ciesze się tylko że nie trzeba czekać na kolejny tom. 😁

Ciesze się tylko że nie trzeba czekać na kolejny tom. 😁

Warto się wgłębić dla samego zakończenia.. jak dla mnie dobry przedsmak kolejnych części które czekają i mam nadzieję będą jeszcze lepsze

Warto się wgłębić dla samego zakończenia.. jak dla mnie dobry przedsmak kolejnych części które czekają i mam nadzieję będą jeszcze lepsze

Postanowiłam czytać zgodnie z chronologią wydarzeń i jak na ten moment jestem bardzo zachęcona do kontynuacji. Podobają mi się przede wszystkim opisy światów - ich zwyczaje, kultura, różnorodność. No i zakończenie okazało się naprawdę intrygujące.

Postanowiłam czytać zgodnie z chronologią wydarzeń i jak na ten moment jestem bardzo zachęcona do kontynuacji. Podobają mi się przede wszystkim opisy światów - ich zwyczaje, kultura, różnorodność. No i zakończenie okazało się naprawdę intrygujące.

Dobrze się czyta, jednak nie jest to ideał jakiego szukam - książka zaczyna się ciekawie jednak później robi się z tego literatura podróżnicza "w dziczy planety Trantor" w której wiele razy bohater wpada w kłopoty i jest z nich ratowany. przygody w poszczególnych sektorach właściwie wnoszą bardzo mało i właściwie to co dają nie ma ostatecznie bezpośredniego wpływu na ustalenie zasad psychohistorii.

Dobrze się czyta, jednak nie jest to ideał jakiego szukam - książka zaczyna się ciekawie jednak później robi się z tego literatura podróżnicza "w dziczy planety Trantor" w której wiele razy bohater wpada w kłopoty i jest z nich ratowany. przygody w poszczególnych sektorach właściwie wnoszą bardzo mało i właściwie to co dają nie ma ostatecznie bezpośredniego wpływu na...

Po obejrzeniu serialu od AppleTV postanowiłem zapoznać się z książkowym pierwowzorem. Okazało się, że istnieją różne ścieżki poznawania sagi o Fundacji: czytając w kolejności ukazywania się kolejnych tomów lub według fabularnej chronologii. Sięgnąłem po opcję drugą.

Akcja osadzona jest w dalekiej przyszłości. Autor stworzył ogromne uniwersum, w skład którego wchodzi dwadzieścia pięć milionów światów, ale tym co wyróżnia cykl jest wymyślona całkiem nowa nauka - psychohistoria. Jest to dziedzina oparta na podstawach matematyki, która pozwala przewidywać przyszłość.

Historia pokazuje losy młodego, wybitnego matematyka - Hariego Seldona. Wygłaszając referat, w którym przedstawił koncept nieznanej wówczas jeszcze psychohistorii, ściągnął na siebie uwagę kilku szarych eminencji. Uciekając przez cały Trantor próbuje opracować podstawowe założenia nowej nauki. A każdy sektor przedstawia inną i ciekawą wizję społeczeństwa.

Książka została wydana po raz pierwszy w roku 1988 i miejscami trąci myszką. Niemniej nadal potrafi zachwycić. Obejrzawszy przedtem serial część finalnego twistu traci swój impet, ale nadal całość zaprezentowanej historii jest satysfakcjonująca i skłania mnie do sięgnięcia po następny tom.

Po obejrzeniu serialu od AppleTV postanowiłem zapoznać się z książkowym pierwowzorem. Okazało się, że istnieją różne ścieżki poznawania sagi o Fundacji: czytając w kolejności ukazywania się kolejnych tomów lub według fabularnej chronologii. Sięgnąłem po opcję drugą.

Akcja osadzona jest w dalekiej przyszłości. Autor stworzył ogromne uniwersum, w skład którego wchodzi...