Basia mieszka z bratem Julianem. Nie powodzi się im najlepiej, dlatego Basia, poza pracą kucharki, przyjmuje propozycji opieki nad niewidomą Barbarą. W trakcie spotkań starsza pani opowiada dziewczynie pewną historię pięknej miłości. Opowieść ma jednak pewną rysę, której nie widać na pierwszy rzut oka, a zmienia niesamowicie dużo.
Ta książka jest smutna. Wydaje mi się, że mimo tego, że mimo miłości, wzruszeń, uniesień i chwilowych radości, ona jest tak życiowo smutna. I w tym smutku – piękna. Prawda jest taka, że w tej książce na równi z fabułą ważne są emocje. A może nawet ważniejsze?
„Historia naszych pożegnań” jest bez wątpienia wielowątkowa. Mamy tu życie Basi i Juliana, Barbary i Tadeusza, a dodatkowo opowieść o Josefie i Annie. Nie będę oryginalna, bo widziałam już kilka takich opinii, ale moim ulubionym bohaterem był Julian. To, co działo się w jego życiu raczej nie dotyczyło miłości, a mimo to, najbardziej mnie poruszyło.
Poza tym, ta książka jest prawdziwa. Czytając ją, nie miałam ani przez chwilę wrażenia, że coś nie mogłoby wydarzyć się w rzeczywistości. I to chyba przez to, było mi tak przykro czytając to wszystko – historię Julka w szczególności.
Ale wiecie co? Tak jak już wspomniałam, ta książka jest piękna. Tym mnóstwem emocji i uczuć zmusza do refleksji. I to też jest w niej cudowne.

Basia mieszka z bratem Julianem. Nie powodzi się im najlepiej, dlatego Basia, poza pracą kucharki, przyjmuje propozycji opieki nad niewidomą Barbarą. W trakcie spotkań starsza pani opowiada dziewczynie pewną historię pięknej miłości. Opowieść ma jednak pewną rysę, której nie widać na pierwszy rzut oka, a zmienia niesamowicie dużo.
Ta książka jest smutna. Wydaje mi się, że...