"Taniec Śmierci" autorstwa Douglasa Prestona i Lincolna Childa to kolejna pasjonująca odsłona serii o agentce FBI Aloysii Pendergast.

W tej książce autorzy po raz kolejny zabierają czytelników w niezwykłą podróż przez mroczne zakamarki ludzkiej psychiki i zawiłe intrygi. Akcja, wątki kryminalne i tajemnice, które odkrywa Pendergast, trzymają w napięciu od pierwszej do ostatniej strony.

Preston i Child w swoim charakterystycznym stylu mistrzowsko budują atmosferę grozy i suspensu, prowadząc czytelnika przez labirynt tajemnic i zwrotów akcji. Postacie są głęboko wykreowane, a ich motywacje często są bardziej skomplikowane, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.

Dodatkowo, "Taniec Śmierci" przynosi wiele niespodzianek i momentów zaskoczenia, co sprawia, że lektura jest niezwykle emocjonująca i trudna do odłożenia. Dla fanów serii oraz dla miłośników kryminałów z elementami nadprzyrodzonymi, ta książka stanowi obowiązkową lekturę.

"Taniec Śmierci" autorstwa Douglasa Prestona i Lincolna Childa to kolejna pasjonująca odsłona serii o agentce FBI Aloysii Pendergast.

W tej książce autorzy po raz kolejny zabierają czytelników w niezwykłą podróż przez mroczne zakamarki ludzkiej psychiki i zawiłe intrygi. Akcja, wątki kryminalne i tajemnice, które odkrywa Pendergast, trzymają w napięciu od pierwszej do...

Ta książka zadowoli literackie potrzeby wielbicieli intrygi i dynamicznej akcji . Agent Pentergast "zmartwychwstaje" by wziąć udział w pojedynku ze swoim dawno "zmarłym" bracie . Duet Preston i Child serwują dużą porcję emocji i ciekawej , aczkolwiek krwawej akcji .
Śmiało można stwierdzić, że ten cykl póki co trzyma pewien dość wysoki poziom.

Ta książka zadowoli literackie potrzeby wielbicieli intrygi i dynamicznej akcji . Agent Pentergast "zmartwychwstaje" by wziąć udział w pojedynku ze swoim dawno "zmarłym" bracie . Duet Preston i Child serwują dużą porcję emocji i ciekawej , aczkolwiek krwawej akcji .
Śmiało można stwierdzić, że ten cykl póki co trzyma pewien dość wysoki poziom.

Lubię tę serię za jej odmienność od klasycznych kryminałów czy opowieści grozy. Z jednej strony te historie są bardzo naiwne, a z drugiej nie ma chwil przestoju, są ciągłe zwroty akcji i nie sposób się nudzić. Niby nie jest wciągająca, ale chce się ją czytać. No i świetna postać Pendergasta, który jest nieznośnie irytujący, a jednocześnie nie sposób go nie lubić (jak mogli go wyciąć w ekranizacji Reliktu? - nie pojmuję).

W każdym razie powieści są świetnymi czytadłami, jednak nie zasługują na wysokie oceny. Niskie też nie. I choć ta część była chyba najciekawsza (a może jednak wcześniejsze...) i dobrze się bawiłem - 4 to maksimum, ale gdyby można było stawiać połówki lub plusy - to bym coś takiego dorzucił.

Cieszę się, że jeszcze tyle spotkań z Pendergastem i paroma innymi bohaterami serii przede mną!

Lubię tę serię za jej odmienność od klasycznych kryminałów czy opowieści grozy. Z jednej strony te historie są bardzo naiwne, a z drugiej nie ma chwil przestoju, są ciągłe zwroty akcji i nie sposób się nudzić. Niby nie jest wciągająca, ale chce się ją czytać. No i świetna postać Pendergasta, który jest nieznośnie irytujący, a jednocześnie nie sposób go nie lubić (jak mogli...

O rany, to była świetna kontynuacja cyklu.
Po zakończeniu ostatniego tomu wiedziala, że musi dojść do rozgrywa między braćmi, ale nie spodziewałam się aż takich emocji.
W połowie tomu zwatpilam w autorów kogo oni uśmiercają ale końcówka wróciła mi wiarę.
Książka ma tyle zwrotów akcji, że sama zaczęłam wątpić w poczytalność poszczególnych bohaterów.
Nie mogę się doczekać kolejnego tomu. Patrząc na zakończenie zapowiada się niesamowicie

O rany, to była świetna kontynuacja cyklu.
Po zakończeniu ostatniego tomu wiedziala, że musi dojść do rozgrywa między braćmi, ale nie spodziewałam się aż takich emocji.
W połowie tomu zwatpilam w autorów kogo oni uśmiercają ale końcówka wróciła mi wiarę.
Książka ma tyle zwrotów akcji, że sama zaczęłam wątpić w poczytalność poszczególnych bohaterów.
Nie mogę się doczekać...

Akcja nabiera tempa. W odróżnieniu od innych powieści kryminalnych, które miałam okazję poznać, w tej czytelnik doskonale wie, kim jest morderca. Co więcej, znamy także jego alter ego, pod którym funkcjonuje, nie rozpoznany przez pozostałych bohaterów. Aż się chce krzyknąć: Uważaj, to on! Nic mu nie mów! Nie ufaj mu! Ach, jak to dobrze, że mam pod ręką kolejny tom :)

Akcja nabiera tempa. W odróżnieniu od innych powieści kryminalnych, które miałam okazję poznać, w tej czytelnik doskonale wie, kim jest morderca. Co więcej, znamy także jego alter ego, pod którym funkcjonuje, nie rozpoznany przez pozostałych bohaterów. Aż się chce krzyknąć: Uważaj, to on! Nic mu nie mów! Nie ufaj mu! Ach, jak to dobrze, że mam pod ręką kolejny tom :)

Przyszedł czas na epicki pojedynek dwóch braci. Geniusza śledczego i geniusza zbrodni. Książka zaserwuje nam wyśmienity pojedynek dwóch niezwykle inteligentnych i nienawidzących się osób, które swoją drogą są bardzo blisko spokrewnione. Z tej konfrontacji żywy może wyjść tylko jeden z nich.

Diogenes planuje wielką zemstę na swoim bracie i morduje jego najlepszych przyjaciół, przed agentem specjalnym A. Pendergastem wyścig o życie swoich bliskich i przy okazji walka o własne. Książka jest niezwykle dynamiczna a czytanie jej to czysta przyjemność.
Jednak śmierć bliskich Aloysiusa to nie jedyny cel jego brata Diogenesa. Prawdziwa misja geniusza zbrodni jest zupełnie inna i zaskoczy nawet błyskotliwego Pendergasta.

Książka jak poprzednie części cyklu opisuje też przygody innych postaci pojawiających się wcześniej, co dla fanów serii stanowi dodatkowy smaczek.
Brakowało trochę elementów fantastyki naukowej znanych z poprzednich książek ale cała książka, w której coś jednak brakuje i tak prezentuje bardzo dobry poziom.

Od razu zabieram się za kolejną część by poznać finał tego epickiego pojedynku.

Książkę polecam !

Przyszedł czas na epicki pojedynek dwóch braci. Geniusza śledczego i geniusza zbrodni. Książka zaserwuje nam wyśmienity pojedynek dwóch niezwykle inteligentnych i nienawidzących się osób, które swoją drogą są bardzo blisko spokrewnione. Z tej konfrontacji żywy może wyjść tylko jeden z nich.

Diogenes planuje wielką zemstę na swoim bracie i morduje jego najlepszych...

Danse macabre

Powieści kryminalne przypominają naukę tańca. Tak jak tancerz na początku daje popis swych umiejętności, aby zachęcić kursantów do wzmożonej pracy, tak samo autor czyni prolog lub pierwszy rozdział zagadkowym i zatrważającym, aby przykuć uwagę czytelników. Później następuje nauka kroków, której odzwierciedleniem w świecie literatury jest poznawanie kolejnych postaci oraz tła całej powieści. Owszem w między czasie następują trudniejsze figury taneczne, które w powieści przypominają zagadkowe zwroty akcji, mylne tropy i ślepe zaułki. Wreszcie kursant dociera do zwieńczenia swej pracy, natomiast powieść do zakończenia, które zaskoczy czytelnika i sprawi, że będzie miał ochotę na więcej.

Będąc dalej w tematyce tańca, warto zwrócić uwagę, że na wybór danego instruktora będzie miała opinia innych osób oraz nasze preferencje, podobnie jest w przypadku powieści. Zazwyczaj, gdy czytelnikowi przypadł do gustu autor, powieść, bądź też cykl powieściowy to z ochotą w ciemno sięga po kolejne książki. Zacny duet Child/Preston, który swoją drogą jest ewenementem w świecie literatury, zaskarbił sobie przychylność rzeszy czytelników świetnymi powieściami z cyklu przygód agenta specjalnego Pendergasta. Logicznie poprowadzone fabuły, dobrze umiejscowione zwroty akcji, plastyczność w budowie świata przedstawionego oraz dynamiczne i długie zakończenia wraz ze specyficznym głównym bohaterem sprawiły, że ich powieści osiągają wysokie oceny. Child i Preston zapraszają swych adeptów do stawiania pierwszych kroków w ich własnym „Tańcu śmierci”.

Dwaj bracia: jeden to najlepszy agent FBI, drugi - geniusz zbrodni. Przed laty rozdzieliła ich niepohamowana nienawiść. Teraz przyszła pora na morderstwo doskonałe i wyjątkowe wyzwanie: powstrzymaj mnie, jeśli zdołasz. Nieznany sprawca w okrutny sposób morduje przyjaciół agenta specjalnego FBI Pendergasta. Podejrzanym jest jego brat Diogenes. Przez wiele lat pracował nad planem zbrodni doskonałej. Prowadzący śledztwo porucznik Vincent D'Agosta ma zaledwie siedem dni na odnalezienie Diogenesa, który nie zawaha się przed popełnieniem kolejnego morderstwa. Czy zdoła powstrzymać szalonego geniusza?

„Taniec śmierci” będący kontynuacją wydarzeń, które miały miejsce w powieści „Siarka” ma wszystkie elementy charakterystyczne dla wcześniejszych książek obu autorów, po za małymi wyjątkami. Wielowątkowa fabuła z rozbudowanymi ,na pozór nie powiązanymi ze sobą wątkami zgrabnie splata się w jedną całość pod koniec powieści. Plastyczność języka oraz współbrzmienie dwóch twórczych umysłów sprawia, że czytelnik bez trudu potrafi wyobrazić sobie wydarzenia i miejsca. Dobrze skrojone postaci z manierycznym, piekielnie inteligentnym, współczesnym „człowiekiem renesansu”, czyli agentem Pendergastem, przykuwają uwagę czytelników.

Tym razem autorzy zrezygnowali z nutki mistycyzmu, nadnaturalności oraz fantastyki naukowej, które w mniejszym lub większym stopniu gościły we wcześniejszych tomach. „Taniec śmierci” swą strukturą przypomina połączenie powieści kryminalnej z sensacyjną. W związku z tym, że powieść opiera się na rozgrywce pomiędzy geniuszem śledczym a geniuszem zbrodni to tożsamość sprawcy od samego początku jest znana, więc końcowe zaskoczenie nie bazuje na tym elemencie. Autorzy próbowali zaskoczyć czytelników prawdziwymi motywacjami brata Pendergasta, czyli Diogenesa. Swoją drogą, każdy słynny powieściowy detektyw musi mieć swego głównego adwersarza, z którym, będzie się zmagał w niejednej powieści. Kreacja Diogenesa wyszła autorom świetnie, czyniąc go godnym przeciwnikiem naszego bohatera.

„Taniec śmierci” jest powrotem do miejsc i postaci znanych z wcześniejszych tomów. Znów czytelnicy będą przemierzać sale Muzeum Historii Naturalnej spotykając postaci pierwszoplanowe oraz drugoplanowe, których losy obserwowali w pierwszych książkach cyklu. Zresztą nie tylko z cyklu, co potwierdza regułę, że bohaterowie autorów tworzących dużo, żyją w jednym uniwersum, przez co okazjonalnie pojawiają się w innych powieściach. Jednak takie zagęszczenie postaci i wątków, sprawia, że w połowie książki fabuła zaczyna się rozmywać i uciekać od meritum wydarzeń. Tym samym zaczyna brakować miejsca dla ulubionego przez czytelników agenta, który jest jasną gwiazdą całego cyklu. Po prostu autorzy oddali głos wszystkim innym. Owszem im bliżej finału, tym wszystko znów splata się w jedną całość, lecz te niemiłe wrażenie pozostaje.

Niezmienną cechą stylu Prestona i Childa są bardzo rozbudowane zakończenia, które mogą być rozciągnięte nawet na kilkadziesiąt rozdziałów. Jak zawsze dynamika, liczba zaskoczeń oraz ilość emocji są odpowiednio wyważone przez co czytelnik nie odłoży powieści, zanim nie dobrnie do końca. W poprzednich tomach, przedłużone finalne wydarzenia dotyczyły jednego miejsca akcji, natomiast w „Tańcu śmierci” bohaterowie przeskakują z jednego miejsca na inne, czego efektem jest brak poczucia rozbudowania zakończenia, mimo, że ono występuje. Tak, jak wcześniej wspomniałem, znamy tożsamość sprawcy, jedynie jego prawdziwe motywacje wywołują zaskoczenie. Jednak „Taniec śmierci” stanowi jedynie preludium przed ostatecznym starciem między agentem Pendergastem a jego bratem w następnym tomie, więc trudno pisać o jakimś efektownym zakończeniu.

Podsumowując, powieści duetu Child/Preston jak zawsze można polecić wszystkim miłośnikom kryminałów. „Taniec śmierci” w swym literackim „tańcu” wyszedł poprawnie, gdzieniegdzie myliły się kroki, może nie było tak widowiskowo jak w poprzednich tomach, lecz całkiem przyzwoicie. Jednak w porównaniu do innych tego typu powieści to i tak jest wysoki „taneczny” poziom.

Danse macabre

Powieści kryminalne przypominają naukę tańca. Tak jak tancerz na początku daje popis swych umiejętności, aby zachęcić kursantów do wzmożonej pracy, tak samo autor czyni prolog lub pierwszy rozdział zagadkowym i zatrważającym, aby przykuć uwagę czytelników. Później następuje nauka kroków, której odzwierciedleniem w świecie literatury jest poznawanie...

„Zabawa w kotka i myszkę”

„Taniec śmierci” to szósta część niesamowicie wciągającej serii duetu Preston & Child z agentem Pendergastem w roli głównej.

Dwaj bracia - jeden to wybitny agent FBI, drugi - morderca planujący zemstę na znienawidzonym bracie. Rozpoczyna się „pościg”. Kto będzie zwycięzcą a kto przegranym? Którym bohaterom dane będzie przeżyć a którzy zginą? Odpowiedzi na te pytania wcale nie będą oczywiste...

„Taniec śmierci” można sklasyfikować jako utwór z pogranicza kryminału i sensacji. Autorzy ponownie zabierają czytelników do Nowojorskiego Muzeum Historii Naturalnej, miejsca znanego z początkowych części serii. Dodatkowo akcja rozgrywa się na ulicach Nowego Jorku i okolic. Powracają bohaterowie dobrze znani czytelnikom poprzednich części: pracownice muzeum Margo Green i Nora Kelly, dziennikarz Bill Smithback, kapitan Laura Hayward oraz nieodłączny porucznik Vincent D’Agosta.

"Taniec śmierci" posiada niemalże wszystkie cechy charakterystyczne dla twórczości duetu Preston & Child - rozbudowaną, wielowątkową fabułę, w której nie ma niepotrzebnych scen, a z pozoru początkowo niepowiązane wątki zgrabnie splatają się w dalszej części utworu w całość, liczne zwroty akcji, lekki, plastyczny styl z realnymi dialogami oraz rozbudowaną charakterystykę głównych bohaterów. Powyższe cechy wraz z wszechobecną tajemniczością otaczającą agenta Pendergasta sprawiają, że powieść dosłownie się pochłania.

Najbardziej widocznymi różnicami pomiędzy „Tańcem śmierci” a wcześniejszymi częściami serii są: brak elementów z pogranicza fantastyki naukowej (czego mi troszkę brakowało) oraz odkrycie na samym początku tożsamości mordercy (w tym wypadku brakowało mi efektu wow pojawiającego się w momencie odkrycia wszystkich kart przez autorów, szczególnie gdy nie udało mi się odgadnąć rozwiązania zagadki). Jednak różnice te nie sprawiają wcale, że książka jest mniej interesująca.

Podsumowując, „Taniec śmierci” to kolejna świetna pozycja, trzymająca w napięciu do ostatnich stron, spod pióra duetu Preston & Child, którą zdecydowanie polecam.

„Zabawa w kotka i myszkę”

„Taniec śmierci” to szósta część niesamowicie wciągającej serii duetu Preston & Child z agentem Pendergastem w roli głównej.

Dwaj bracia - jeden to wybitny agent FBI, drugi - morderca planujący zemstę na znienawidzonym bracie. Rozpoczyna się „pościg”. Kto będzie zwycięzcą a kto przegranym? Którym bohaterom dane będzie przeżyć a którzy zginą?...

Dwaj mężczyźni. Obaj piekielnie inteligentni, wszechstronnie uzdolnieni, znający zasady dobrego kamuflażu. Niekonwencjonalni. Stoją po przeciwnych stronach barykady. Dwaj bracia.
Pierwszy to agent specjalny Aloysius Pendergast. Chłodny i tajemniczy, ze staroświeckimi manierami. Sam wybiera sobie sprawy, którymi się zajmuje. Najczęściej nie da ich się wytłumaczyć w racjonalny sposób. Niczym Sherlock Holmes bada, szuka i wyciąga wnioski. Drugi to Diogenes Pendergast. Jest zły do szpiku kości. Szalony i nieprzewidywalny. Geniusz zbrodni. Niczym duch przemierza Nowy Jork kryjąc się w cieniach. Rozpoczyna taniec śmierci. To czas krwawej zemsty.
Agent specjalny Pendergast zaginął i został uznany za zmarłego. Zaledwie garstka przyjaciół zna prawdę. Zna ją również morderca. Morderca, którego nic nie powstrzyma przed dokonaniem okrutnej zemsty na własnym bracie. Diogenes bowiem planował to od dawna. Teraz rozpoczął polowanie na przyjaciół Pendergasta, których likwiduje jeden po drugim. Vincent D'Agosta, który powrócił do policji w Nowym Jorku, jest jednym z wtajemniczonych w sprawy agenta. Zaczyna prowadzić prywatne śledztwo aby złapać morderce. Ma na to tylko siedem dni. Dobrze, że może liczyć na podopieczną Pendergasta, tajemniczą Constance. Sprawa ta jednak pochłania go do tego stopnia, że porzuca swoje dotychczasowe życie, aby tylko jej się poświęcić.



Książkę czyta się naprawdę dobrze, mimo że autorzy od samego początku nie ukrywają mordercy. Bo nie do końca o to chodzi. Chodzi o stosunki, które panują między braćmi. Dzięki tej rywalizacji między nimi, poznajemy je lecz jeszcze nie wszystko zostaje wyjaśnione. Pozostało parę tajemnic, które należy odkryć. Akcja toczy się szybko i nie przerwanie. Cały czas coś się dzieje. Można więc ze spokojem pożegnać nudę. Tym razem łączenie wielu różnych wątków nie wkurza, tak jak w poprzednich częściach. I to tylko dlatego, że wszystko fajnie współgra ze sobą. Zakończenie zaś dość mocno zaskakujące. Nie mogę się doczekać kolejnej części. Dobrze, że mam ją w planach na ten miesiąc.

Dwaj mężczyźni. Obaj piekielnie inteligentni, wszechstronnie uzdolnieni, znający zasady dobrego kamuflażu. Niekonwencjonalni. Stoją po przeciwnych stronach barykady. Dwaj bracia.
Pierwszy to agent specjalny Aloysius Pendergast. Chłodny i tajemniczy, ze staroświeckimi manierami. Sam wybiera sobie sprawy, którymi się zajmuje. Najczęściej nie da ich się wytłumaczyć w...

Ale trzyma w napięciu. Już się nie mogę doczekać kolejnej.
Polecam

Ale trzyma w napięciu. Już się nie mogę doczekać kolejnej.
Polecam