Wharton jest pisarzem potwierdzającym nader egzotyczną tezę, że książki, w których de facto naprawdę nic, ale to nic się nie dzieje, mogą wciągnąć czytelnika. I to bardzo. Przyznam szczerze, że moją małą słabostką są książki przygodowe, sensacyjne, fantastyka z rodzaju sword and sorcery... I że wszelkiego rodzaju wspomnienia, refleksje, bywają dla mnie nudne. Wharton się z tego wyłamuje. Wyłamał się "Ptaśkiem", "Alem" i teraz "Historiami...". Te ostatnie wywarł na mnie bardzo dobre wrażenie - były to rozmyślania o tym, jaką rolę odegrały poszczególne osoby w życiu autora. W jaki sposób go ukształtowały, wpłynęły na przyszłe zachowania i decyzje. Zbiór wzorców i antywzorców. Sylwetki wujów nakreślone mocnymi pociągnięciami pióra w taki sposób, że wystarczyło ledwie kilka stron, by dobrze poznać daną osobę, co jest sporą sztuką.
Podsumowując - książka naprawdę zmusza do refleksji. A jakiej? To już niech każdy sam rozsądzi.

[recenzja publikowana wcześniej na moim blogu http://alchemia-slowa.blog.onet.pl/ ]

Wharton jest pisarzem potwierdzającym nader egzotyczną tezę, że książki, w których de facto naprawdę nic, ale to nic się nie dzieje, mogą wciągnąć czytelnika. I to bardzo. Przyznam szczerze, że moją małą słabostką są książki przygodowe, sensacyjne, fantastyka z rodzaju sword and sorcery... I że wszelkiego rodzaju wspomnienia, refleksje, bywają dla mnie nudne. Wharton się z...