Historie rodzinne

Wharton musiał zyskać bardzo dużą popularność skoro wydano mu tę książkę.
Są to wspomnienia o wujkach, stryjach i ciotkach autora oraz trochę rozważań o życiu i śmierci. W sumie nic ciekawego ani odkrywczego. Gdyby napisał to jakiś autor bez ustalonej renomy, nikt by mu tego nie wydał.

Wharton musiał zyskać bardzo dużą popularność skoro wydano mu tę książkę.
Są to wspomnienia o wujkach, stryjach i ciotkach autora oraz trochę rozważań o życiu i śmierci. W sumie nic ciekawego ani odkrywczego. Gdyby napisał to jakiś autor bez ustalonej renomy, nikt by mu tego nie wydał.

Pokaż mimo to

Pan Wharton zaserwował swym czytelnikom mądrą książkę o życiu, umieraniu oraz wartości jaką dla każdego z nas winna być rodzina. Przekrój przez wszystkich tych wujów i stryjów, pokazanie odrębności i wyjątkowości każdego z nich oraz roli jaką odegrał w życiu autora, uświadamia nam jak ważny jest w naszym rozwoju każdy członek rodziny, nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy. Gdyż to właśnie rodzina tworzy nas, nasze postawy, opinie i zachowania. To także bardzo pouczająca książka o stracie i umieraniu oraz pogodzeniu się z tym co nieuniknione. Polecam bardzo, bardzo gorąco!

Pan Wharton zaserwował swym czytelnikom mądrą książkę o życiu, umieraniu oraz wartości jaką dla każdego z nas winna być rodzina. Przekrój przez wszystkich tych wujów i stryjów, pokazanie odrębności i wyjątkowości każdego z nich oraz roli jaką odegrał w życiu autora, uświadamia nam jak ważny jest w naszym rozwoju każdy członek rodziny, nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Już od dawna słyszałam, że warto zasięgnąć po któreś z dzieł Whartona, ale nie miałam ku temu sposobności. Tak się jednak złożyło, że wynalazłam "Historie rodzinne" na wymianie książek i postanowiłam sprawdzić, co w trawie piszczy. No i piszczy coś bardzo specyficznego, do tej pory mi nieznanego.
Ta lektura oparta jest po części na grze słownej, a po części na biografii autora. Nie jednak w taki oczywisty sposób, jak moglibyśmy się spodziewać - nie ma tutaj sprecyzowanych konkretnych etapów życia, są za to... wujkowie (i historie o nich), z których każdy reprezentuje inne wartości kształtujące przyszłego pisarza. Po części bardzo pomysłowe, a po części niestety niezbyt udane. Spora część książki przypominała mi pamiętnik - Wharton skupia się na wydarzeniach, które w jego życiu odegrały wielką rolę, a które dla czytelnika są najzwyczajniej w świecie nudne. Mniej więcej dlatego uważam, że to forma pisana raczej dla samego siebie niż dla ukazania światu.
Trochę czuję się zawiedziona, ale słyszałam, że to jedno z gorszych dzieł autora, więc może nie powinnam się zniechęcać. Przede mną jeszcze jedna lektura i raczej po nią sięgnę, lecz tej nie uważam za godną polecenia.

Już od dawna słyszałam, że warto zasięgnąć po któreś z dzieł Whartona, ale nie miałam ku temu sposobności. Tak się jednak złożyło, że wynalazłam "Historie rodzinne" na wymianie książek i postanowiłam sprawdzić, co w trawie piszczy. No i piszczy coś bardzo specyficznego, do tej pory mi nieznanego.
Ta lektura oparta jest po części na grze słownej, a po części na biografii...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie potrafię ocenić książek Wharton'a obiektywnie. Zaczytywałam się w nim w liceum i żywię ogromny sentyment do jego twórczości.

Nie potrafię ocenić książek Wharton'a obiektywnie. Zaczytywałam się w nim w liceum i żywię ogromny sentyment do jego twórczości.

Pokaż mimo to

Bardzo lubię książki i styl pisania pana Whartona.
Gdy książka trafiła w moje ręce, pomyślałam sobie: mam czytać książkę o wujkach Whartona? Co może być w niej interesującego? Oczywiście nie zawiodłam się. Opisy członków rodziny autora pokazują, jak każdy z nich w jakiś sposób ukształtował i wpłynął na jego życie. Przedstawił nam też różnorodność charakterów i osobowości tworzących rodzinę oraz uczucia i relacje między jej członkami. Bardzo dobra pozycja, do przeczytania w jedno popołudnie :-)

Bardzo lubię książki i styl pisania pana Whartona.
Gdy książka trafiła w moje ręce, pomyślałam sobie: mam czytać książkę o wujkach Whartona? Co może być w niej interesującego? Oczywiście nie zawiodłam się. Opisy członków rodziny autora pokazują, jak każdy z nich w jakiś sposób ukształtował i wpłynął na jego życie. Przedstawił nam też różnorodność charakterów i osobowości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiliam Wharton jest pisarzem, który w prostych słowach potrafi przenieść czytelnika w inny świat, inną epokę- co nadaje jego książkom taki swojski urok. Dzięki takim "czarom" "Historie rodzinne"- w których autor dyskutuje sam ze sobą wspominając swoich krewnych- stają się takie bardziej nasze- bo każdy ma w swojej rodzinie niespełnionego sportowca, złotą rączkę, dziecko szczęścia. Bardzo ciepła opowieść, którą przyjemnie się czyta.

Wiliam Wharton jest pisarzem, który w prostych słowach potrafi przenieść czytelnika w inny świat, inną epokę- co nadaje jego książkom taki swojski urok. Dzięki takim "czarom" "Historie rodzinne"- w których autor dyskutuje sam ze sobą wspominając swoich krewnych- stają się takie bardziej nasze- bo każdy ma w swojej rodzinie niespełnionego sportowca, złotą rączkę, dziecko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Urzekło mnie.

Urzekło mnie.

Pokaż mimo to

Galeria 15 portretów wujków i stryjków Williama Whartona, w tym jego własny. Książka napisana w wieku gdy autor miał 40 lat, a w wieku 70, każdy z opisów jakby "dokończony" (piękne, refleksyjne podsumowanie).
Mi wszyscy Ci faceci pomieszali się, pogubiłam się w tych imionach wujków, ciotek, ich dzieci ;)

Nie to jest jednak w tej książce najważniejsze.
To ładnie, rzeczowo nakreślone wspomnienia, to refleksja nad swoją własną męskością, nad rolą rodziny. "I to umacnia mnie w przekonaniu, że przede wszystkim istniejemy poprzez rodzinę. Jesteśmy wtedy pewną całością, złożoną z odrębnych i odmiennych ciał".
Poruszyło mnie bardzo osobiste wyznanie autora o początkach jego życia małżeńskiego, o problemie z seksualnością. Dojrzały, mądry mężczyzna szczerze wyznaje, z perspektywy przeżytych 70 lat,co jest, co powinno być, istotą, podstawą związku.

Jeszcze taki cytat:"No cóż w głębi duszy malujemy nasz wizerunek świata. To tam tkwi wszystko, tam gromadzą się te stosy obrazków, które dopiero przemieszane z naszą wyjątkowością, naznaczone nią, tworzą to coś odrębnego, co uważamy za własne "ja"".

Galeria 15 portretów wujków i stryjków Williama Whartona, w tym jego własny. Książka napisana w wieku gdy autor miał 40 lat, a w wieku 70, każdy z opisów jakby "dokończony" (piękne, refleksyjne podsumowanie).
Mi wszyscy Ci faceci pomieszali się, pogubiłam się w tych imionach wujków, ciotek, ich dzieci ;)

Nie to jest jednak w tej książce najważniejsze.
To ładnie, rzeczowo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wharton typowy! Swobodne, powolne snucie opowieści tym razem o mężczyznach w jego rodzinie. Jak zwykle u Whartona książka nie dostarcza emocji, skoku adrenaliny czy zwrotu akcji (czy też akcji w ogóle). Na pewno dostarcza spokój, melancholię. Dla fanów literatury Whartona.

Wharton typowy! Swobodne, powolne snucie opowieści tym razem o mężczyznach w jego rodzinie. Jak zwykle u Whartona książka nie dostarcza emocji, skoku adrenaliny czy zwrotu akcji (czy też akcji w ogóle). Na pewno dostarcza spokój, melancholię. Dla fanów literatury Whartona.

Pokaż mimo to

Myślałem, że po przeczytaniu Ptaśka coś sie zmieni w twórczości sir Williama ale niestety... Doszedłem do połowy i zrezygnowałem... Nie dla mnie te powieście...

Myślałem, że po przeczytaniu Ptaśka coś sie zmieni w twórczości sir Williama ale niestety... Doszedłem do połowy i zrezygnowałem... Nie dla mnie te powieście...

Pokaż mimo to